Ο Γιώργος Κουμουτσάκος, τομεάρχης Εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας, προέβη με την ομιλία του στο Συνέδριο της παράταξης του στην εξής βαρύγδουπη διαπίστωση: “Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς καταρρίπτεται κάθε μέρα”!
Αντιλαμβανόμεθα πλήρως τον “πόνο” του κ. Κουμουτσάκου και το γιατί πάρα πολύ σωστά επιζητεί από την πλευρά του να πλήξει την Αριστερά σε ένα πολύ κρίσιμο, ίσως το πιο κρίσιμο, πεδίο.
Θα λέγαμε, όμως, κατ’ αρχήν, κάτι για το οποίο σκοπίμως ο κ. Κουμουτσάκος υπερβάλλει.
Ιδεολογική ηγεμονία ουδέποτε είχε στην πολιτικοκοινωνική ζωή της χώρας η Αριστερά. Ο κ. Κουμουτσάκος τα μπερδεύει. Δεν είναι δυνατόν να είχε η Αριστερά ιδεολογική ηγεμονία και οι πολιτικές που ασκούντο είτε από την ΝΔ είτε από το ΠΑΣΟΚ τις προηγούμενες δεκαετίες να ήταν ουσιαστικά δεξιές πολιτικές εκείνες ή της άλλης μορφής, λιγότερο ή περισσότερο σκληρές.
Αυτό που πράγματι υπήρχε όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν μια ισχυρή ιδεολογική επιρροή της Αριστεράς και μια στάση σεβασμού απέναντι της από ευρύτατα τμήματα της κοινωνίας, τα οποία δεν την ψήφιζαν κατ’ ανάγκην.
Σήμερα, πράγματι, η ταύτιση της Αριστεράς με τον μεταλλαγμένο μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ και η συνειδητή, επιπροσθέτως, επιμονή να ονομάζεται η ομάδα Τσίπρα και η παρέα του ως Αριστερά, επιφέρει στην έννοια και το νόημα της Αριστεράς ισχυρά πλήγματα και πλήγματα στον τρόπο που βλέπουν την Αριστερά απλοί άνθρωποι, οι οποίοι δύσκολα ξεχωρίζουν την ήρα από το στάρι.
Πέραν, όμως, απ’ αυτά τα πλήγματα, η Αριστερά έχει υποστεί υποχώρηση και από μια σειρά άλλες αρνητικές για την πορεία της καταστάσεις, όπως η κατάρρευση ή ο εκφυλισμός σειράς σοσιαλιστικών, ανά τον κόσμο, πειραμάτων. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι αυτές οι τελευταίες αρνητικές εξελίξεις είναι πολύ πιο επιζήμιες από τα “καραγκιοζιλίκια” Τσίπρα, όσο και αν πληρώνονται ακριβά από τον ελληνικό λαό.
Ο κ. Κουμουτσάκος, λοιπόν, έχει κάποιο δίκιο στην διαπίστωση του αν και δεν είναι ακριβής στο περιεχόμενο της.
Η Αριστερά μπορεί να υφίσταται μια ιδεολογική υποχώρηση αλλά αυτό καθόλου δεν σημαίνει δικαίωση του νεοφιλελευθερισμού, του δεξιού αφηγήματος και του καπιταλισμού.
Η ιδεολογική υποχώρηση που βιώνει η Αριστερά, συνιστά στην πράξη μια θετική πρόκληση για το μέλλον της.
Και η σημερινή γιγάντια πρόκληση για την Αριστερά, που θέλει να είναι αντάξια του εαυτού της και των οραμάτων της, αποκαλείται: επανίδρυση και επαναθεμελίωση.
Επανίδρυση και επαναθεμελίωση με όλη τη σημασία της λέξης ως ένα νέο ξεκίνημα μέσα από τη συνέχεια των καλύτερων δημοκρατικών και προοδευτικών κατακτήσεων και παραδόσεων της.
Όσοι στην σημερινή Αριστερά δεν συνειδητοποιούν αυτήν την πρόκληση και πιστεύουν ότι μπορούν να συνεχίσουν στο σήμερα την παραδοσιακή πεπατημένη των γνωστών δογμάτων δεν ματαιοπονούν απλώς αλλά και προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες σε όλους εκείνους που θέλουν να διαιωνίσουν ανενόχλητοι την βαρβαρότητα.
Αριστερά σημαίνει τόλμη και συνεχή επίπονη, επίμονη, δημιουργική και πρωτοπόρα προσπάθεια αλλαγής και αλλαγών πρώτα απ’ όλα στην αριστερή σκέψη και στρατηγική.
Αυτή η αλήθεια δεν ήταν ποτέ τόσο σημαντική για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο όσο σήμερα όπου οι κοινωνίες βυθίζονται στο χάος, την σύγχυση και την βαρβαρότητα.
Ν.Ζ
Nuntiusweb