Εν μέσω «μεταμνημονιακής» χαλάρωσης, άκρως απαραίτητης τόσο για τους «δανειστές» όσο και για το εγχώριο πολιτικό σύστημα εν όψει πολλαπλών εκλογών που πλησιάζουν. Εν μέσω, επίσης, πλήρους αδιαφορίας του κόσμου, τα κόμματα φοράνε τα καλύτερά τους «κουστούμια» μπας και η παράσταση που πρωταγωνιστούν κόψει κανένα εισιτήριο.
Το έργο χιλιοπαιγμένο βέβαια, δύσκολα βρίσκει θεατές. Ωστόσο, οι πολιτικοί μας «εκπρόσωποι» αυτό έχουν μάθει και δεν γνωρίζουν κάτι άλλο.
Η «παράσταση» λοιπόν αρχίζει σε μεταμοντέρνα εκδοχή.
Το «φως» ενάντια στο «σκότος».
Η πρόοδος που αντιμάχεται τη συντήρηση.
Η μάχη της αριστεράς ενάντια στη δεξιά.
Και το κλου, η «δημοκρατία» ενάντια στον λαϊκισμό, που ενίοτε -αν όχι πάντα- υποκρύπτει τον «εθνικισμό» και γιατί όχι τον φασισμό του ετερόκλητου όχλου που διαμαρτύρεται. Από την περίπτωση των συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία και τους πλειστηριασμούς, μέχρι τα «κίτρινα γιλέκα» στη Γαλλία, το ίδιο κι απαράλαχτο «αφήγημα». Η «δημοκρατία» απέναντι στον «φασισμό» των μαζών, που τολμούν να ξεσηκώνονται και να απαιτούν τα αυτονόητα.
Αλλά οι εκλογές πλησιάζουν και οι πρωταγωνιστές πήραν τη θέση τους στο παλκοσένικο. Έστω κι αν οι Αποκριές μόλις πριν από λίγες μέρες τελείωσαν. Ταιριαστό το σκηνικό κι όχι μόνο από «κεκτημένη ταχύτητα»!
«Γεφύρια» στήνονται πριν το ποτάμι της λαϊκής αδιαφορίας τα γκρεμίσει.
Όμως το «έργο» παίζεται. Έστω και χωρίς θεατές, ή με αυτούς να χασμουριόνται βαριεστημένα.
Το ενδιαφέρον των τελευταίων αποτελεί μια «πολυτέλεια»· δυσεύρετη στους καιρούς μας.
Οι πολιτικοί μας, όμως, μπορεί να «παίζουν» την παράσταση και χωρίς τους θεατές.
Το κατάφεραν κι αυτό. Να μην έχουν την ανάγκη του «κοινού». Οι ξένες πρεσβείες νάναι καλά και οι «θεσμοί»! Αυτοί αποτελούν την «κριτική επιτροπή» που θα μοιράσει τα «βραβεία». Αυτούς προσπαθούν να πείσουν ο καθένας για λογαριασμό του κι όλοι μαζί, για την… τέχνη τους.
Ο λαός έμαθε πια να υπομένει. Και γιατί όχι; Να… αδιαφορεί.
Τι να τους κάνουν άλλωστε τους πολλούς και «διαμαρτυρόμενους»; Να χαλάσουν την παράσταση; Καλύτερα οι πιο πολλοί ήσυχοι στην… ήρεμη παραλία της μη συμμετοχής τους και στην αποχή. Και πληθαίνουν οι φωνές από δεξιά κι αριστερά για τη «μαγική» λύση της αποχής. Είναι και πολύ… επαναστατική…
Κι έτσι οι μειοψηφίες γίνονται πλειοψηφίες κι όποιος γουστάρει!
Η παράσταση είναι για λίγους κι εκλεκτούς, όχι για όποιον κι όποιον!
Και η εξουσία βεβαίως!
Οι μεν τρέμουν μην τη χάσουν από ετερόκλητους «λαϊκιστές». Κάποιοι βέβαια να «τρουπώσουν» θέλουν, έστω λάθρα στη «σκηνή». Γιατί το μεροκάματο καλό είναι κι αυτό….
Οι άλλοι τρέμουν μη και γίνει καμιά «στραβή» και αναλάβουν «βάρδια»! Γι’ αυτό και αυτοδιασπώνται! Κάλλιο πρώτος στο χωριό, παρά δεύτερος στην πόλη, που λέει κι ο «σοφός» λαός!
Κι αν χώνεις το κεφάλι σου στην άμμο σαν τη στρουθοκάμηλο, ακόμη καλύτερα. Χαλαρώνεις και πας… ευχαριστημένος! Με ολόκληρο το θίασο επί σκηνής να σε χειροκροτεί που έκανες τη σωστή επιλογή και δεν θα τους ενοχλείς πλέον με την παρουσία σου.
Η κυρίαρχη αντίθεση
Όμως στην πραγματική ζωή εκτυλίσσεται ένα εξ ίσου πραγματικό δράμα. Ένα δράμα που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τους θεατρινισμούς των καθεστωτικών πολιτικών. Είναι η κοινωνία που πλήττεται. Είναι η κοινωνία που στενάζει. Είναι η χώρα που διαλύεται, έρμαιο της επιβουλής των ξένων και των εγχώριων συνεργατών τους.
Σήμερα, όποιος δεν μπορεί να διακρίνει τη βασική διαίρεση είναι χαμένος προοριζόμενος για τα σκουπίδια της ιστορίας. Δηλαδή, όποιος δεν αντιλαμβάνεται την κυρίαρχη αντίθεση μεταξύ της κατακερματισμένης ελληνικής κοινωνίας, που έχει πληγεί ήδη ανεπανόρθωτα έχοντας μείνει ακέφαλη, από τη μια. Και από την άλλη, μιας χούφτας τυχοδιωκτών που καπηλεύονται ιερά και όσια, όσο και ιδεολογίες, για να υπηρετήσουν προς ίδιον όφελος ξένες δυνάμεις της εθνοκτόνου και συνάμα λαοκτόνου παγκοσμιοποίησης. Όποιος δεν αντιλαμβάνεται αυτή την κυρίαρχη αντίθεση, που βαθαίνει ολοένα και πιο πολύ, είναι οριστικά χαμένος.
Όχι δεν πρόκειται για τη διαπάλη μεταξύ προόδου και συντήρησης, μηδέ γι’ αυτήν μεταξύ αριστεράς και δεξιάς.
Όχι βέβαια -και μακρυά από ‘μένα τέτοιες σκέψεις-, δεν καταργήθηκαν οι ιδεολογίες, ούτε ήλθε το τέλος της ιστορίας, όπως θέλουν να μας πείσουν. Οι ιδεολογίες όμως έγιναν εργαλείο. Όπλο στα χέρια αδίστακτων τυχοδιωκτών, για να κρατούν τους «από κάτω» κάτω και ο μόνος τρόπος να επικυριαρχούν είναι να τους κρατούν διασπασμένους με ψευδοδιλήμματα, με βάση το πανάρχαιο δόγμα του «διαίρει και βασίλευε»!
Η Ανάγκη
Γι’ αυτό υπάρχει μια Ανάγκη. Μια ανάγκη που πρέπει να τη συνειδητοποιήσουν όλοι που θέλουν να εκφέρουν γνώμη.
Ας μην οικτίρουμε το λαό που δεν αγωνίζεται. Διότι αγωνίζεται. Και η καθημερινή βιοπάλη για την επιβίωση σε ένα ολοένα και πιο εχθρικό περιβάλλον, αγώνας είναι.
Και στα κοινά προδόθηκε. Αυτή είναι η αλήθεια και όχι η παραφιλολογία περί «καναπέ»!
Έχοντας καεί στον χυλό φυσάει και το γιαούρτι.
Μην τον δακτυλοδείχνουμε λοιπόν, γιατί αδυνατεί να βγάλει από τα σπλάχνα του τον «Μεγαλέξανδρο» που θα σκοτώσει τον «κατηραμένο όφη». Και ούτε πρόκειται ποτέ να τα καταφέρει, όσο πέραν από τον εξουσιαστικό θίασο, έχει όλους εμάς να του κουνάμε το δάκτυλο και να προσπαθούμε να τον πείσουμε για το δίκιο του καθένα από εμάς σε βάρος των άλλων.
Ας μαζευτούμε, όλοι εμείς οι γερασμένοι, οι κουρασμένοι, οι απογοητευμένοι και οι πολλές φορές βαθιά ηττημένοι. Εμείς οι «εν πολλαίς αμαρτίαις»· οι περιπεσόντες και στα ακόμα περισσότερα λάθη. Οι «αναξιόπιστοι», οι άγνωστοι, ή λίγο γνωστοί, στους πολλούς, που είμαστε έτοιμοι να βγάλουμε ο ένας τα μάτια του άλλου, αλλά θέλουμε να λέμε και να έχουμε γνώμη. Και η γνώμη αυτή να ακούγεται. Αλλά δεν πρόκειται ποτέ να ακουστεί και κανείς δεν θα της δώσει σημασία, εάν δεν αφορά άμεσα την επιβίωση και είναι γεμάτη από ιδεοληπτικές μεγαλοστομίες, που όλοι έχουν χορτάσει.
Ας μαζευτούμε κι ας συμφωνήσουμε ταπεινά στο πιο απλό. Το πως -αφού εμείς θέλουμε κι ασχολούμαστε, είτε έχουμε τη λύση, είτε όχι- θα δώσουμε θάρρος κι ελπίδα στον κόσμο· που μπορεί να μην έχει ξεκάθαρο το τι θέλει, αλλά γνωρίζει πολύ καλά τι δεν θέλει!
Και η κοινή παρουσία όλων, μαζί, ίσως να είναι η πρώτη μικρή αχτίδα φωτός μέσα στο κατάμαυρο σκοτάδι. Το πετραδάκι που θα ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του βάλτου. Για να αρχίσει η κίνηση…
Η ευθύνη
Είμαστε σχεδόν τελειωμένοι! Δυνάμεις έξω και πέρα από κάθε έλεγχο, όχι μόνο του λαού, αλλά και της ίδιας της ψοφοδεούς δήθεν εγχώριας ελίτ, έχουν αρπάξει την εξουσία και μας έχουν φέρει όλους στρυμωγμένους με την πλάτη στον τοίχο και τελειώνουν οριστικά με τη δημοκρατία, τον λαό και την ίδια την ύπαρξη του ελληνικού έθνους.
Στον κόσμο που ηγεμονεύει όποιος ελέγχει τα πάσης φύσης δίκτυα διακίνησης και μεταφοράς πρώτων υλών, ενέργειας και προϊόντων, η ύπαρξη λαού και δημοκρατικά οργανωμένων κρατών αποτελεί εμπόδιο. Και η Ελλάδα βρίσκεται ακριβώς στο σταυροδρόμι της διαμετακόμισης. Αυτή ακριβώς είναι η ερμηνεία, η μόνη ερμηνεία που εξηγεί με ακρίβεια τι μας συμβαίνει όλα αυτά τα τελευταία χρόνια.
Παραλυτική η διαπίστωση, μα συνάμα δείχνει και το δρόμο της μοναδικής διεξόδου.
Είναι η ώρα της αλήθειας για όλους.
Η έλλειψη ενός γνήσια ανταγωνιστικού στο καθεστώς πολιτικού σχηματισμού είναι ο μεγάλος σύμμαχος του.
Εντός του πεδίου είναι η επικοινωνιακή υπεροχή στον ορισμό της ημερήσιας διάταξης, της διατήρησης της πρωτοβουλίας των κινήσεων και της διαμόρφωσης των εξελίξεων, από την πλευρά του κυβερνητικού επιτελείου έναντι του υποτιθέμενου ανταγωνιστή του στη δεξιά και της χλιαρότητας της προσωπικότητας του αρχηγού της ΝΔ.
Όπως επίσης η δύναμη της αδράνειας, η απογοήτευση, με τη συνακόλουθη παθητικοποίηση των πολιτών, καθώς και η καλά κρατούσα παραταξιακή λογική, δουλεύουν όλα αυτά μαζί, υπέρ του σχεδιασμού που έχει δρομολογήσει το καθεστώς. Ενός καθαρά ορατού σχεδιασμού για τη δημιουργία του νέου «μονοκομματικού» δήθεν πολωμένου ιδεολογικά διπολισμού, ικανού όμως να διαχειριστεί σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων και του Έθνους, τις νέες εξελίξεις τόσο στο πεδίο της οικονομίας με την απελαύνουσα χρεοκοπία, όσο και στα μεγάλα γεωπολιτικά διακυβεύματα που αφορούν όλο το πλέγμα: Δυτικά Βαλκάνια -Θράκη – Αιγαίο – Ανατολική Μεσόγειο και Κύπρο.
Δεν γνωρίζω εάν και πως θα φτάσουμε στις εκλογές. Ενδεχομένως ο δωσιλογισμός και οι ξένοι πάτρωνές του να έχουν άλλα σχέδια για τις εξελίξεις.
Ένα όμως είναι γεγονός· τα πάντα καθορίζονται από την ανυπαρξία «αντιπάλου δέους» με το κοινωνικό σώμα να παραμένει ακέφαλο.
Η ευθύνη λοιπόν βαραίνει εξ ίσου τις δυνάμεις του θιάσου που πρωταγωνιστεί στο «έργο», αλλά και σε εκείνες που υποτίθεται ότι αντιμάχονται το καθεστώς, επιφυλάσσοντας -κι ας μην το κατανοούν- στον εαυτόν τους το ρόλο του θλιβερού κομπάρσου. Στην ίδια απαίσια «παράσταση»!
Όσο πιο γρήγορα αυτό γίνει αντιληπτό από όλους αυτούς που θέλουν να εκφράζουν τον δημοκρατικό – πατριωτικό χώρο και μάλιστα από προοδευτική και «αντιμνημονιακή» σκοπιά, και -έστω την ύστατη στιγμή- μπορέσουν να συνεννοηθούν και να παρουσιάσουν από κοινού μια εναλλακτική στο λαό, αναλαμβάνοντας την ιστορική τους ευθύνη, τόσο το καλύτερο για όλους μας.
Διαφορετικά τα χειρότερα είναι μπροστά μας, με όλους αυτούς τους αυτόκλητους «σωτήρες» που περιφέρονται διεκδικώντας έναν ρόλο, να ψάχνουν να βρουν τι φταίει, ενώ θα εξαφανίζονται ολοσχερώς στη λαϊκή συνείδηση, αφού στην κατάσταση που βρέθηκε χώρα και λαός, αυτός είναι εξαιρετικά απαιτητικός!
Κι έτσι πρέπει να είναι……
*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι Αρχιτέκτονας μηχ/κος και συγγραφέας.
**Πηγή: hereticalideas.gr
Nuntiusweb