Είναι «ευκολάκι» η ενότητα στη δράση της ριζοσπαστικής Αριστεράς;

Το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα γί­νε­ται φα­νε­ρό, ακόμα και σε λι­γό­τε­ρο έμπει­ρους αγω­νι­στές/στριες της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, ότι τα πράγ­μα­τα έχουν δυ­σκο­λέ­ψει σχε­τι­κά με την ενό­τη­τα στη δράση και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο σχε­τι­κά με την προ­ο­πτι­κή μιας «με­τω­πι­κής» πο­λι­τι­κής απά­ντη­σης απέ­να­ντι στις προ­κλή­σεις και τα χτυ­πή­μα­τα που δέ­χε­ται ο κό­σμος μας.
Γί­νε­ται επί­σης φα­νε­ρό ότι οι αυ­ξα­νό­με­νες δυ­σκο­λί­ες σχε­τί­ζο­νται ιδιαί­τε­ρα (όχι βε­βαί­ως απο­κλει­στι­κά) με κά­ποιες αρ­νη­τι­κές απο­φά­σεις που, όπως φαί­νε­ται, έχει πάρει ένα ση­μα­ντι­κό τμήμα της ηγε­σί­ας της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και κυ­ρί­ως το ΝΑΡ.
Πρό­σφα­τα σε άρθρο ηγε­τι­κού στε­λέ­χους (και όχι ενός ανώ­ρι­μου «σχο­λια­στή») εί­δα­με να χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται η ενω­τι­κή και με­τω­πι­κή πο­λι­τι­κή ως «ευ­κο­λά­κι» που, τάχα, πα­ρα­κάμ­πτει τις σο­βα­ρές και δύ­σκο­λες απο­φά­σεις που πρέ­πει να λη­φθούν μέσα σ’ αυτή την κρί­σι­μη συ­γκυ­ρία.
Κα­ταρ­χήν, αυτή η υπε­ρο­ψία δεν τεκ­μη­ριώ­νε­ται από τα πε­πραγ­μέ­να, από τις πο­λι­τι­κές εμπει­ρί­ες όλων μας. Το «ευ­κο­λά­κι» της με­τω­πι­κής πο­λι­τι­κής ήταν η βάση ενός σχί­σμα­τος στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, την ώρα της κρί­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (την ώρα δη­λα­δή που ένας ανυ­πο­ψί­α­στος υπε­ρό­πτης θα πε­ρί­με­νε ως ώρα επι­βε­βαί­ω­σης…), τον Σε­πτέμ­βρη του 2015.
Τα σκλη­ρά δι­λήμ­μα­τα της με­τω­πι­κής πο­λι­τι­κής εμ­φα­νί­ζο­νται ξανά σή­με­ρα ως ιδιαί­τε­ρα πιε­στι­κά, π.χ. στη διερ­γα­σία του πρό­σφα­του Πα­νελ­λα­δι­κού Συ­ντο­νι­στι­κού Ορ­γά­νου της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ όπου δεν έγινε εφι­κτό να υπάρ­ξει ενιαία από­φα­ση. Ας πα­ρα­με­ρί­σου­με λοι­πόν τις εύ­κο­λες «απα­ντή­σεις» και ας δούμε τα πιο σκλη­ρά επι­χει­ρή­μα­τα.
Να ανοί­ξου­με τα κι­τά­πια;
Στο ίδιο άρθρο δια­βά­σα­με έναν πολύ απα­ξιω­τι­κό «χα­ρα­κτη­ρι­σμό» για τη ΛΑΕ, που ξε­κι­νά από την ιστο­ρι­κή δια­δρο­μή της ως κορ­μός της αρι­στε­ρής πτέ­ρυ­γας στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Τα στε­λέ­χη του Αρι­στε­ρού Ρεύ­μα­τος, της ΔΕΑ και άλλοι κα­τη­γο­ρού­νται ότι «μπά­ζω­ναν από τ’ αρι­στε­ρά την πο­λι­τι­κή του Τσί­πρα» και –κατά συ­νέ­πεια– σή­με­ρα το μόνο που έχουν να κά­νουν είναι «να ευ­χα­ρι­στή­σουν όσους δεν δέ­χτη­καν να κα­τα­πιούν αμά­ση­το αυτό τους το πα­ρα­μύ­θι…». Θα μπο­ρού­σα­με να θυ­μί­σου­με πολλά από τα πε­πραγ­μέ­να της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας που έκα­ναν, τότε, το κα­θε­στώς να θέτει στον Τσί­πρα ως όρο για την «πρω­θυ­πουρ­γη­σι­μό­τη­τά» του τις δια­γρα­φές των αρι­στε­ρών στε­λε­χών του κόμ­μα­τός του. Θα μπο­ρού­σα­με να θυ­μί­σου­με ότι οι δα­νει­στές απο­δέ­χθη­καν τον «ελιγ­μό» των εκλο­γών τον Σε­πτέμ­βρη του 2015 ακρι­βώς για να βοη­θή­σουν τον Τσί­πρα να κα­θα­ρί­σει το κόμμα του. Μας αρκεί ότι η έγκαι­ρη και μα­ζι­κή ρήξη που στή­ρι­ξε τότε η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα τρά­βη­ξε ένα ση­μα­ντι­κό κόσμο έξω από την προ­ο­πτι­κή της μνη­μο­νια­κής με­τάλ­λα­ξης, συμ­βάλ­λο­ντας στο να δη­μιουρ­γη­θούν κα­λύ­τε­ρες συν­θή­κες αντί­στα­σης, προς όφε­λος όλων μας. Η δια­γρα­φή αυτού του στοι­χεί­ου από τους «απο­λο­γι­σμούς», πέρα από το ότι είναι μι­κρό­ψυ­χη, είναι πο­λι­τι­κά απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κή: Γιατί ένα κε­ντρι­κό ζή­τη­μα σή­με­ρα είναι να κερ­δη­θεί προς τα αρι­στε­ρά ο κό­σμος που απο­γοη­τεύ­ε­ται και εγκα­τα­λεί­πει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Σε αυτή την κομ­βι­κής ση­μα­σί­ας για την ανα­σύ­ντα­ξη της Αρι­στε­ράς υπό­θε­ση, εμείς απα­ντά­με ότι «χω­ρά­ει» ένα πραγ­μα­τι­κά με­γά­λο φάσμα δυ­νά­με­ων και στε­λε­χών: από αυ­τούς που δεν πήραν μέρος στην «πε­ρι­πέ­τεια» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (άσχε­τα με το αν κα­τόρ­θω­σαν τότε να χτί­σουν μια στοι­χειω­δώς αξιό­πι­στη εναλ­λα­κτι­κή λύση) μέχρι ακόμα και όσους έφυ­γαν τε­λι­κά, έστω και με κα­θυ­στέ­ρη­ση.
Ας προ­σέ­ξουν όσοι αντι­με­τω­πί­ζουν λο­γι­στι­κά τον πο­λι­τι­κό απο­λο­γι­σμό στα πε­πραγ­μέ­να και την ιστο­ρία της Αρι­στε­ράς. Γιατί –ας θυ­μί­σου­με λίγο Χα­ρί­λαο– αυτή την τρι­χιά, όσο την τι­νά­ζεις, τόσο θα βγά­ζει αλεύ­ρι…
Το πρό­γραμ­μα-λά­στι­χο
Μια άλλη «τεκ­μη­ρί­ω­ση» στην άρ­νη­ση της με­τω­πι­κής πο­λι­τι­κής αφορά στο πρό­γραμ­μα.
Η πρό­τα­ση για ενό­τη­τα, λέει, δη­μιουρ­γεί την τάση για υπο­τα­γή των κο­μου­νι­στών σε ένα «ελα­χι­στό­τα­το» πρό­γραμ­μα και ταυ­το­χρό­νως κα­τα­δι­κά­ζει την κο­μου­νι­στι­κή πο­λι­τι­κή να πε­ριο­ρί­ζε­ται στα όνει­ρα των κοι­μώ­με­νων κο­μου­νι­στών.
Πρό­κει­ται για ζη­τή­μα­τα που η κο­μου­νι­στι­κή πα­ρά­δο­ση έχει λύσει από την εποχή του 3ου και 4ου Συ­νε­δρί­ου της Κο­μι­ντέρν, με τις απο­φά­σεις για το Με­τα­βα­τι­κό Πρό­γραμ­μα, τη με­τα­βα­τι­κή πο­λι­τι­κή και το Ενιαίο Μέ­τω­πο.
Οι κο­μου­νι­στές οφεί­λουν να ξε­κι­νά­νε από την υπο­χρέ­ω­ση «να αλ­λά­ξουν την υπάρ­χου­σα κα­τά­στα­ση των πραγ­μά­των» προς όφε­λος των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών μαζών. Οφεί­λουν να υιο­θε­τούν και να στη­ρί­ζουν ένα Με­τα­βα­τι­κό Πρό­γραμ­μα που όχι μόνο θα δια­σφα­λί­ζει συμ­μα­χί­ες Ενιαί­ου Με­τώ­που, αλλά θα δια­θέ­τει και τη συ­ναί­νε­ση ενός ευ­ρύ­τε­ρου τμή­μα­τος των μαζών, που θα προ­θυ­μο­ποιού­νται να πα­λέ­ψουν γι’ αυτό το πρό­γραμ­μα με βάση το ση­με­ρι­νό επί­πε­δο των εμπει­ριών τους. Η κο­μου­νι­στι­κή στρα­τη­γι­κή πα­ρα­μέ­νει πο­λύ­τι­μη και δρώσα μέσα σε αυτή την κί­νη­ση, φρο­ντί­ζο­ντας να ξε­πε­ρά­σει ο κό­σμος (μέσα από τις εμπει­ρί­ες του) το «ση­με­ρι­νό επί­πε­δο» και να κλι­μα­κώ­νει τις απαι­τή­σεις και τους αγώ­νες του. Η υπο­τί­μη­ση αυτής της πα­ρά­δο­σης συ­νι­στά μια απρό­σμε­νη στρο­φή σε έναν ιδιαί­τε­ρο «ζη­νο­βιε­φι­σμό» της δια­βό­η­της «Τρί­της Πε­ριό­δου», του 1928-1929. Τότε που ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός όλων των άλλων ερ­γα­τι­κών κομ­μά­των και δυ­νά­με­ων ως «σο­σιαλ-φα­σι­στι­κών» άφηνε τε­λι­κά ανοι­χτό το δρόμο στον… Χί­τλερ.
Οι εμπει­ρί­ες της Αρι­στε­ράς και του κό­σμου στην Ελ­λά­δα έχουν ανα­δεί­ξει τα βα­σι­κά ση­μεία για ένα με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα: Ακύ­ρω­ση των μνη­μο­νί­ων, ανα­τρο­πή του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Στάση πλη­ρω­μών και δια­γρα­φή του χρέ­ους. Κρα­τι­κο­ποί­η­ση-κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών. Απει­θαρ­χία-ρή­ξη απέ­να­ντι στην ευ­ρω­ζώ­νη και στην ΕΕ κ.ο.κ. Το πρό­βλη­μα αυτού του προ­γράμ­μα­τος δεν είναι ότι απαι­τεί­ται η συ­μπλή­ρω­σή του με πιο προ­ω­θη­μέ­νες, πιο «κο­μου­νι­στι­κές» προ­τά­σεις. Είναι ότι χρειά­ζε­ται να υπη­ρε­τη­θεί σχε­δια­σμέ­να, σο­βα­ρά, μα­κρο­πρό­θε­σμα από ένα ευ­ρύ­τε­ρο τμήμα ρι­ζο­σπα­στι­κών αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων, ώστε να κα­τα­στεί πιο αξιό­πι­στο και πιο ρε­α­λι­στι­κό στα μάτια του κό­σμου.
Η αντι-ΕΕ πλειο­δο­σία
Ένα απρό­σμε­νο ση­μείο της έντο­νης κρι­τι­κής προς τη ΛΑΕ είναι η κα­τη­γο­ρία για πε­ριο­ρι­σμέ­νο… αντιευ­ρω­παϊ­σμό.
Η ιδρυ­τι­κή συν­διά­σκε­ψη της ΛΑΕ έχει πε­ρι­γρά­ψει τη θέση της: Άμε­ση-μο­νο­με­ρής απο­χώ­ρη­ση από την ευ­ρω­ζώ­νη και δη­μο­ψή­φι­σμα για την απο­δέ­σμευ­ση από την ΕΕ, όπου η ΛΑΕ δε­σμεύ­ε­ται υπέρ της απο­δέ­σμευ­σης.
Οι κρι­τι­κοί αυτής της θέσης απο­φεύ­γουν να γί­νουν εξί­σου συ­γκε­κρι­μέ­νοι: Άλ­λο­τε κρι­τι­κά­ρουν τη ΛΑΕ για υπερ­βο­λι­κό αντιευ­ρω­παϊ­σμό. Άλ­λο­τε ξε­κι­νούν από την απο­δέ­σμευ­ση από την ΕΕ, χωρίς να πε­ρι­γρά­φουν το πώς αυτό θα γίνει. Άλ­λο­τε συν­δυά­ζουν την απο­δέ­σμευ­ση με την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή ανα­τρο­πή και άλ­λο­τε κα­ταγ­γέλ­λουν το ΚΚΕ, επει­δή συν­δυά­ζει την απο­δέ­σμευ­ση με την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή ανα­τρο­πή. Αυτά είναι με­ρι­κές μόνο από τις εν­δεί­ξεις για τις πο­λι­τι­κές δυ­σκο­λί­ες του θέ­μα­τος.
Ακρι­βώς γι’ αυτό είναι λάθος να ανά­γε­ται αυτό το ση­μείο σε ση­μαία άρ­νη­σης της ενό­τη­τας. Υπό την προ­ϋ­πό­θε­ση βε­βαί­ως, και η ΛΑΕ σε αυτό μάλ­λον υπερ­βάλ­λει παρά κα­θυ­στε­ρεί, να έχει προη­γη­θεί η ρήξη με τις αυ­τα­πά­τες περί «εσω­τε­ρι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης» στην ΕΕ…
Κρί­σι­μη δο­κι­μα­σία
Μετά την υπο­γρα­φή της πρό­σφα­της συμ­φω­νί­ας με τους δα­νει­στές, είναι κα­θα­ρό ότι βα­δί­ζου­με σε μια βαθιά κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή κρίση.
Τα επί­δι­κα για τον κόσμο μας είναι τε­ρά­στια. Η ανά­καμ­ψη του κι­νή­μα­τος αντί­στα­σης θα είναι στα­δια­κή και θα χρεια­στεί με­γά­λες και σο­βα­ρές ορ­γα­νω­μέ­νες προ­σπά­θειες. Η δια­μόρ­φω­ση εναλ­λα­κτι­κής πο­λι­τι­κής λύσης στο δί­πο­λο Τσί­πρας-Μη­τσο­τά­κης θα απαι­τή­σει ακόμα με­γα­λύ­τε­ρες προ­σπά­θειες.
Μπρο­στά σε αυτή τη δο­κι­μα­σία, το «ευ­κο­λά­κι» είναι να αντι­δρά­σει κα­νείς με το ανα­κλα­στι­κό business as usual. Το δύ­σκο­λο και το ου­σια­στι­κό είναι η συ­νει­δη­τή προ­σπά­θεια για συ­γκέ­ντρω­ση δυ­νά­με­ων με στόχο τις πραγ­μα­τι­κές νίκες για τον κόσμο μας.
*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την “Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά”, φ. 387