Για τη 19η Μαΐου Ημέρα Μνήμης του Ποντιακού Ελληνισμού

Η 19η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης για τους 353.000 δολοφονημένους και τις χιλιάδες διωγμένους από τις πατρογονικές τους εστίες Έλληνες Πόντιους. Αποτίουμε φόρο τιμής στα θύματα και απαιτούμε από την πολιτική και πνευματική ηγεσία της Τουρκίας την αναγνώριση των διωγμών και των δραματικών συνεπειών τους στον Ποντιακό Ελληνισμό.

Κοιτάμε προς τα εμπρός, προς το μέλλον μαζί με τους συμπολίτες μας που αποτελούν εδώ και δεκαετίες, ιδιαίτερα στη Βόρεια Ελλάδα, ένα από τα πιο δημιουργικά και προοδευτικά τμήματα του λαού μας.

Ακριβώς επειδή πιστεύουμε στην ειρήνη και τη φιλία των λαών και βέβαια στην καλή γειτονία, θεωρούμε ότι η ιστορική αποκατάσταση των γεγονότων και ο καταλογισμός των ευθυνών σε όσους προκάλεσαν, σχεδίασαν, ανέχτηκαν και εκτέλεσαν αυτές τις δολοφονίες και τους διωγμούς αποτελεί ιστορική δικαίωση και παρακαταθήκη για το μέλλον, μία πράξη που δεν χωρίζει αλλά ενώνει. Αποτελεί πράξη που αναδεικνύει την ιστορική μνήμη και δεν την κατακερματίζει μέσα σε πολιτικές και εθνικιστικές συγκυρίες και σκοπιμότητες.

Χαιρετίζουμε όλους τους νεοπρόσφυγες πόντιους από την πρώην Σοβιετική Ένωση που ακόμη και σήμερα αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην ένταξή τους στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα πληρώνοντας στην ουσία τη στενή μικροκομματική αντίληψη και τις πελατειακές σχέσεις που καλλιεργήθηκαν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις.
Χρέος μας είναι επίσης, αναλογιζόμενοι τις διακρίσεις και τις ποικίλες δυσκολίες που βίωσαν οι πρόσφυγες πρόγονοί μας, να σεβόμαστε και όλους τους οικονομικούς και πολιτικούς πρόσφυγες που φτάνουν στη χώρα μας και εγκλωβίζονται εδώ λόγω της στοχευμένης μεταναστευτικής πολιτικής του Δουβλίνο II,III και της ΕΕ που θέλει την Ελλάδα αποθήκη ανθρώπινων ψυχών, δυστυχώς και με την συμβολή της σημερινής κυβέρνησης.
Δεν ξεχνάμε και τους 17.000 πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής που έφτασαν το 1922 στο Χαλέπι της Συρίας και βρήκαν στέγη και τροφή από τους ντόπιους Σύριους που σήμερα μετά από 7 χρόνια ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στη Συρία όσοι επέζησαν από τους βομβαρδισμούς και έφτασαν με σαπιοκάραβα στην Ελλάδα βιώνουν αντίστοιχα την προσφυγιά σε συνθήκες όμως άγριου καπιταλισμού και μνημονιακών πολιτικών.

Δεν ξεχνάμε πως οι παππούδες μας ερχόμενοι στην Ελλάδα διωγμένοι και εξαθλιωμένοι βίωσαν τον κοινωνικό ρατσισμό ειδικά από την τότε αστική τάξη η οποία τους χρησιμοποίησε ως φθηνό εργατικό χέρι και γι’ αυτό αρκετοί μετανάστευσαν χωρίς χαρτιά στις πέντε ηπείρους και οι απόγονοί τους είναι οι ομογενείς που όλα αυτά τα χρόνια μας έκαναν περήφανους για τη σημαντική συμβολή τους και τις διεθνείς διακρίσεις τους στις επιστήμες και όχι μόνο.

Και μέσα στις συνθήκες της μνημονιακής εξαθλίωσης και των συμπολιτών μας, η Ελληνική κοινωνία υποδεικνύει αντανακλαστικά ανθρωπιάς και αλληλεγγύης στα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα που φτάνουν στη χώρα μας, την ίδια στιγμή που τα παιδιά μας γίνονται σύγχρονοι οικονομικοί πρόσφυγες, όπως έφευγαν οι παππούδες και οι γονείς μας.

Η σημερινή επέτειος της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου γράφτηκε στην Ιστορία, όπως και οι Γενοκτονίες των Αρμένιων και Ασσύριων.

Δυστυχώς όμως στις μέρες μας συνεχίζει με αμείωτο ρυθμό, εδώ και 70 χρόνια, άλλη μια γενοκτονία αυτή του Παλαιστινιακού λαού από την Ισραηλινή κυβέρνηση.

Και πρέπει εμείς οι απόγονοι προσφύγων να εναντιωθούμε σθεναρά και μέσα από τα θεσμικά όργανα των ποντιακών συλλογικοτήτων ώστε να σταματήσει η σύγχρονη σφαγή σε ένα λαό που του…έκλεψαν την πατρίδα! Και επιτέλους η διεθνής κοινότητα αλλά πρωτίστως η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να πάρει ξεκάθαρη θέση απέναντι στο έγκλημα που συντελείται και όχι να καλύπτει με διάφορους τρόπους τις θηριωδίες.

Τέλος, οι τιμητές αλήστου μνήμης εποχών που συνέβαλαν σε ανάλογες θηριωδίες κατά του ελληνικού λαού δεν μπορούν να καπηλεύονται τη σημερινή ημέρα μνήμης και τιμής.

Σε κάθε περίπτωση οι «μνήμες» δεν μπορούν παρά να είναι νωπές και επαναλαμβάνω δεν ζητάν εκδίκηση αλλά δικαίωση!