Είναι αναμφίβολα σημείο των καιρών ότι το βορειο-αμερικανικό παράδειγμα κρίσης, κατάρρευσης ή και αποσύνθεσης του παραδοσιακού πολιτικού τοπίου βρίσκει τώρα μιμητές και στην Ευρώπη μας. Τρανή απόδειξη το μεταπολεμικό γαλλικό πολιτικό σύστημα που πνέει τα λοίσθια και μετράει όχι πια χρόνια ή ακόμα και μήνες αλλά μάλλον εβδομάδες καθώς μας χωρίζουν πια μόνο 40 μέρες από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών που θα σημάνει και το επίσημο τέλος του! Αν μη τι άλλο, ζούμε τώρα μέρες ιστορικής σημασίας και υπαρξιακής αβεβαιότητας…
Ας δούμε όμως τα ίδια τα τόσο εύγλωτα γεγονότα. Εκτός και αν υπάρξουν κάποιες εντελώς απρόβλεπτες εξελίξεις, τα δυο κόμματα που -με διάφορα ονόματα- μονοπωλούν το πολιτικό προσκήνιο και εναλλάσσονται στην γαλλική εξουσία από το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου δεν πρόκειται να εκπροσωπηθούν στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Και μόνο το γεγονός ότι το Σοσιαλιστικό κόμμα (PS) του απερχόμενου προέδρου Φρανσουά Ολλάντ και η παραδοσιακή δεξιά των Ρεπουμπλικανών (LR) του προκατόχου του Νικολά Σαρκοζί θα βρεθούν στο περιθώριο ενός πολιτικού συστήματος (της “Πέμπτης Δημοκρατίας” του στρατηγού Ντε Γκωλ) κομμένου και ραμμένου στα μέτρα τους, δίνει το μέγεθος της ιστορικής κρίσης που ήδη έχει αρχίσει και αναμένεται να επιδεινωθεί συγκλονίζοντας το -εδώ και δυό αιώνες- γαλλικό παραδοσιακό πολιτικό βαρόμετρο της Ευρώπης, και κατ’επέκταση ολάκερη τη Γηραιά μας ήπειρο!…
Φυσικά, οι δικαστικές και άλλες “περιπέτειες” του δεξιού κ. Φιγιόν δεν είναι παρά ένα επιφαινόμενο, η κορυφή του παγόβουνου της κρίσης, διάσπασης και αποσύνθεσης της επί 70 χρόνια κραταιάς γκωλικής και νεο-γκωλικής γαλλικής δεξιάς. Στη πραγματικότητα, αυτή η κρίση της έχει αρχίσει προ πολλού και μόλις τώρα φτάνει στο τελικό της στάδιο, σε ένα είδος τελικής Κάθαρσης. Γιατί; Μα, επειδή η διαγραφόμενη οριστική απομάκρυνση από τη νομή της εξουσίας οξύνει αναπόφευκτα τις έντονες (προϋπάρχουσες) εσωτερικές αντιθέσεις και τα ποικίλα πάθη της ντουζίνας των οργανωμένων “ευαισθησιών” και λοιπών φραξιών, τάσεων και ενδοκομματικών ομάδων που προσπαθούν τώρα να εφεύρουν το μέλλον τους πατώντας επί των πτωμάτων των χτεσινών τους εταίρων και φίλων. Με άλλα λόγια, ο σώζων εαυτόν σωθήτω και το τέλος μιας μακράς κομματικής ιστορίας που επέζησε ιστορικών κρίσεων ολκής όπως ο πόλεμος της Αλγερίας ή ο Μάης του ‘68 αλλά δεν άντεξε την παρούσα μητέρα όλων των ευρωπαϊκών και παγκόσμιων κρίσεων…
Τώρα, δεν είναι μόνον ότι ο απεγνωσμένα μαχόμενος να επιβιώσει κ. Φιγιόν ανταγωνίζεται -με επιτυχία- την Κα Μαρίν Λε Πεν στο μέτωπο της ισλαμοφοβίας και της πιο ακροδεξιάς λογοδιάρροιας. Δεν είναι καν ότι αυτός ο άλλοτε απελπιστικά άχρωμος και άοσμος και τώρα αγριεμένος και έξαλλος κ. Φιγιόν κρατάει σε ομηρία και εκβιάζει όλη τη γαλλική δεξιά που τον “εμπιστεύεται” μόνο και μόνο επειδή αδυνατεί να του βρει διάδοχη λύση. Είναι πρωτίστως ότι οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του κ. Φιγιόν δηλώνουν ανοικτά ότι φλερτάρουν με την Κα Λε Πεν, την ίδια ώρα που οι μετριοπαθείς φίλοι του άλλοτε πρωθυπουργού κ. Ζυπέ κοιτούν προς το Κέντρο που ήδη αρχίζει να φλερτάρει με τον κ. Μακρόν, ενώ ο συντηρητικότατος κ. Σαρκοζί μοιάζει να έχει (αυτο) παγιδευτεί στις γνωστές σατανικές του μανούβρες που όμως δεν έχουν πια κανένα αντίκρυσμα. Με άλλα λόγια, …διάλυση και αποσύνθεση με τους βαρόνους του κόμματος να αλληλομαχαιρώνονται και τους οπαδούς να νοιώθουν ορφανοί και να αναζητούν (μετεκλογικά) νέες πολιτικές στέγες.
Όσο για το Σοσιαλιστικό κόμμα, εδώ τα πράγματα είναι ακόμα πιο ξεκάθαρα. ‘Εχοντας προ πολλού αγγίξει πάτο εξαιτίας των ακραίων νεοφιλελεύθερων και αυταρχικών επιδόσεων των κυβερνήσεων του εκτρωματικού προέδρου Ολάντ (4% η δημοφιλία του τις μέρες που αποφάσισε να μην κάνει καν τον κόπο να είναι υποψήφιος στις προεδρικές!), το μόνο που απασχολεί τους υπουργούς και βαρόνους του φαίνεται ότι είναι πώς να σαμποτάρουν καλύτερα τον νικητή των εσωτερικών κομματικών εκλογών και υποφήφιο του PS Μπενουά Αμόν. Ο λόγος απλός: Το κάνουν τόσο επειδή τους προκαλούν αποστροφή οι στοιχειώδεις και μάλλον δειλές κριτικές του κ. Αμόν στα σοσιαλφιλελεύθερα πεπραγμένα της προεδρίας Ολλάντ, όσο και επειδή σπρώχνονται ήδη να πιάσουν θέση στο “μεταμοντέρνο” και απροσχημάτιστα νεοφιλελεύθερο καράβι του δικού τους πρώην υπουργού οικονομικών και νυν μεγάλου αστέρα και ευνοούμενου των ΜΜΕ κ. Μακρόν. Με άλλα λόγια, πλήρης διάλυση της (εφτάψυχης) γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας, που έρχεται ως φυσικό επακόλουθο τόσο της οριστικής απώλειας των παραδοσιακών συνδικαλιστικών της προπυργίων όσο και της αληθινής αποστροφής που νοιώθουν πια για το PS οι μισθωτοί και τα λαϊκά στρώματα της χώρας.
Και η λοιπή γαλλική αριστερά; Τι κάνει και που βρίσκεται η άλλη γαλλική αριστερά που “φυσιολογικά” θα έπρεπε να επωφελείται της γενικής πολιτικής και κοινωνικής κρίσης των συστημικών κομμάτων και δυνάμεων; Δυστυχώς, η υποψηφιότητα του “χαρισματικού” αλλά αδίστακτου και άνευ αρχών Ζαν Λυκ Μελανσόν δεν μπορεί να γιατρέψει -ως δια μαγείας- την ιστορική κρίση και πρωτοφανή περιθωριοποίηση της γαλλικής πολιτικής, συνδικαλιστικής και κινηματικής αριστεράς κατά τα τελευταία χρόνια, καθώς αυτή έχει βαθειές ρίζες και δεν είναι ένα παροδικό φαινόμενο. Και έτσι, δεν προκαλεί πια την παραμικρή έκπληξη το γεγονός ότι, με φόντο την παρατεταμένη βαθειά κοινωνική κρίση, το τεράστιο πολιτικό κενό που δημιουργεί η αποσύνθεση των μεν τείνει να καλυφθεί ή καλύπτεται κιόλας από νέα πρόσωπα και δυνάμεις της δεξιάς και ακροδεξιάς που ακούν στο όνομα της Μαρίν Λεν Πεν του επίφοβα ακροδεξιού και ρατσιστικού Εθνικού κόμματος, αλλά και του τέως τραπεζίτη των Ρότσιλντ και νυν φωτογενούς “ούτε δεξιού ούτε αριστερού” Εμμανουέλ Μακρόν.
Σε αυτό το σημείο, θα μπορούσε όμως κάποιος να αναφωνήσει: Μα, αν είναι έτσι, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Οι παλιές αντικαθίστανται από νέες δυνάμεις και η ζωή συνεχίζεται σχεδόν κανονικά, καθώς μάλιστα το (πολύ) πιθανότερο είναι ο νέος Γάλλος προέδρος να είναι ο κ. Μακρόν που -αν μη τι άλλο- δεν πρόκειται να εφαρμόσει πολιτικές πολύ διαφορετικές από εκείνες των προκατόχων του Σιράκ, Σαρκοζί και Ολλάντ. Δυστυχώς, η πραγματικότητα διαγράφεται πολύ διαφορετική. Πέρα από το περιεχόμενο αυτής της αλλαγής φρουράς που είναι παραπάνω από ανησυχητικό καθώς δεν αποκλείεται πια κατηγορηματικά ούτε καν το ενδεχόμενο επικράτησης και εκλογής της Κας Λε Πεν, αυτή η ίδια η αλλαγή φρουράς εμφανίζεται ήδη άκρως προβληματική. Και ιδού το γιατί.
Καταρχήν, ο κ. Μακρόν δεν διαθέτει δικό του κόμμα και συνεπώς παραμένει άγνωστο σε ποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα στηριχτεί για να σχηματίσει τη δική του κυβέρνηση. Η σπαζοκεφαλιά γίνεται μάλιστα ακόμα χειρότερη όταν γνωρίζουμε ότι οι γαλλικές βουλευτικές εκλογές διεξάγονται αμέσως μετά τις προεδρικές και είθισται να τις κερδίζει και αυτές το κόμμα του νεοεκλεγμένου προέδρου της Γαλλικης Δημοκρατίας. Όλα αυτά συνιστούν και είναι η ουσία της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας που εφεύρε και επέβαλλε ο μακαρίτης στρατηγός Ντε Γκωλ επειδή ήταν όχι μόνο στα δικά του “μοναρχικά” μέτρα αλλά και στα μέτρα των παραδοσιακών δυνάμεων του γαλλικού δικομματισμού. Τώρα όμως που όλα αλλάζουν και το παλιό πεθαίνει χωρίς όμως να έχει πλήρως αντικατασταθεί από το “καινούργιο”, είναι αυτή η ίδια η Πέμπτη Δημοκρατία και οι κύριοι θεσμοί της που δεν μπορούν να λειτουργήσουν, με αποτέλεσμα να πλανιέται πια πάνω από τη Γαλλία το φάσμα μιας ανεξέλεγκτης πολιτικής και θεσμικής κρίσης που θα μπορούσε να πυροδοτήσει και μια κοινωνική κρίση ιστορικών διαστάσεων. Μια τεράστια κοινωνική κρίση που εύκολα θα έβγαινε έξω από τα γαλλικά σύνορα καθώς μάλιστα δεν λείπουν πια τα πολύ εύφλεκτα υλικά σε όλη τη Γηραία μας ήπειρο αλλά και πέρα από αυτήν…
*Πηγή: contra-xreos.gr
