Αξιολόγηση

Η πόρτα κτυπά, μια φωνή αποκρουστική ακούγεται έξω από την πόρτα.

Ανοίξτε…

Μάλιστα – μάλιστα, περιμένετε έρχομαι…  περιμένετε…

Ανοίξτε ξανακούγεται η φωνή ακόμα πιο προκλητική και βία.

Έρχομαι… περιμένετε…  περιμένετε…

Ανοίγω, και μπροστά μου εμφανίζονται τρεις τύποι με πρόσωπο σκυθρωπό και γαμψή μύτη, φορώντας καπαρντίνα στυλ Χάμφρεϋ Μπόγκαρντ, και μπλε με κίτρινα αστεράκια περιβραχιόνια στα μπράτσα.

Μάλιστα τι θα θέλατε απαντώ.

Αξιολόγηση κύριε…

Αξιολόγηση σκέφτομαι, μα δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος κύριε τολμώ να εκφράσω την σκέψη μου φωναχτά με κάποια επιφυλακτικότητα.

Τρανταχτά γέλια ακούγονται, και με ένα σπρώξιμο της πόρτας, βρίσκονται δύο βήματα μέσα.

Μα είναι το σπίτι μου το άσυλο μου προσπαθώ να διαμαρτυρηθώ εντόνως.

Ποιο σπίτι σου κύριε, εδώ αξιολόγηση, καθιστέ,  και με σπρώχνουν με βίαιο τρόπο  να κάτσω στον καναπέ που έτυχε να βρίσκεται δίπλα μου.

Ένας από τους τρεις ανοίγει την γκεσταμπίτικη καπαρντίνα και βγάζει μια ταυτότητα.

Υπηρεσία αξιολόγησης της ομοσπονδίας .

Ωραία και τι θέλετε…

Ήρθαμε να σε αξιολογήσουμε το πόσο συνεπής πολίτης  είσαι…

Μα προσπαθώ να είμαι καλός πολίτης τους διακόπτω , απέναντι στην χώρα μου απαντώ χωρίς να το πολύ σκεφτώ   .

Δεν κατάλαβες κύριε, θέλουμε να σε αξιολογήσουμε για να δούμε πόσο συνεπής  πολίτης είσαι απέναντι στην Ομοσπονδία, πόσο πληρώνεις τους φόρους σου, τα κόκκινα δάνεια σου, για να ξεχρεωθούν αυτά που μας χρωστάς.

Και αν δεν έχω, αν δεν έχω να δώσω ούτε ένα ευρώ, ούτε ένα μήλο να δώσω στο παιδί μου.

Τότε τρανταχτά γέλια ακούστηκαν και η απάντηση τους ήρθε σαν καταπέλτης να μου ρίξει την ταφόπλακα.

Η αξιολόγηση είναι θέμα ζωής, είναι το εάν θα υπάρχεις σήμερα ή εάν θα υπάρχεις αύριο, η ομοσπονδία έχει κανόνες , απαιτεί προσαρμογή , ειδάλλως είσαι αχρείαστος και αυτό απαιτεί εκτέλεση.

Κρύος ιδρώτας με πλημμυρίζει .

Η ψυχή μου αρχίζει να ζωντανεύει μέσα μου, κάτι με αναστατώνει, αρχίζω να σκέφτομαι, ναι να σκέπτομαι, ότι η ζωή μου είναι δικιά μου, ότι η χώρα όπου ζω και αναπνέω μου ανήκει, η οικογένεια μου , το είναι μου , η χαρά μου , η λύπη μου , μου ανήκουν .

Πρέπει να διαλύσω αυτή την σκηνή από σκόνη που μου δημιούργησε ο φόβος, παίρνω βαθιά ανάσα και με ένα φύσημα διαλύω , τις τρομερές αέρινες φιγούρες.

Πάει έφυγαν.

Έγινα άνθρωπος , δεν φοβάμαι , δεν μου καίγεται καρφί για την Ομοσπονδία, εγώ ανήκω στον εαυτόν μου , στον λαό μου , και στην πατρίδα μου.