Και οι πιο χυδαίοι κινδυνολόγοι ενός κατεστημένου πολιτικο-μιντιακού συστήματος το οποίο έχει σαπίσει και όζει, ίσως να μην έφταναν ποτέ στο σημείο να διανοηθούν, έστω, ότι μπορούσαν να πουν, όπως ο Γ. Δραγασάκης σε δημόσια εκδήλωση, πως «ο λόγος που απορρίψαμε το ενδεχόμενο συνολικής ρήξης (στγ: εννοεί μετά το δημοψήφισμα του 2015) δεν ήταν στενά οικονομικός, αλλά ήταν ο κίνδυνος να δημιουργηθεί μια κατάσταση τόσο χαοτική, που να μη μπορεί να ελεγχθεί με δημοκρατικά μέσα» (!), ενώ ήταν «δημοκρατικότατο» το πραξικόπημα που πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων το «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού και το μετέτρεψε σε ταπεινωτικό «ΝΑΙ».
Αλλά κατά την αθλιέστατη αυτή πρωτοπόρα φυσιογνωμία της μεταλλαγμένης μέχρι μυελού οστέων Αριστεράς, όταν τα πραξικοπήματα έχουν την έγκριση όλων των εγχώριων καθεστωτικών δυνάμεων και καθαγιάζονται από τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα της σύγχρονης αποικιοκρατίας, τότε δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνέχεια της δημοκρατίας με άλλα μέσα, τα οποία είναι απαραίτητα αφού σώζουν τον τόπο από τα «λάθη» της ψήφου ενός – συχνά – «παρασυρμένου» πλήθους.
Το γέλιο της αρκούδας, όμως, ακολουθεί, όταν ο ίδιος ο Γ. Δραγασάκης συνεχίζει, λέγοντας πως αυτή η συνολική ρήξη, αν δημιουργείτο, «θα οδηγούσε σε μια πρόωρη απονομιμοποίηση της κυβέρνησης και του αριστερού εγχειρήματος για ίσως πολλά χρόνια», ενώ τώρα η κυβέρνηση είναι κατά τ’ άλλα νομιμοποιημένη και το δήθεν «αριστερό» εγχείρημα πολύ πιο νόμιμο στα μάτια, όμως, των ληστρικών πολιτικοοικονομικών κέντρων εσωτερικού και εξωτερικού, αλλά εξευτελισμένο και χαμερπέστατο στο νου και τα αισθήματα του ελληνικού λαού.
Το κατάντημα Δραγασάκη, ο κατήφορος και η τραγική μετάλλαξή του είναι πλέον τόσο παροιμιώδη, που σίγουρα οι πιο παρατηρητικοί θα τα διηγούνται στο μέλλον ως κάποια από τα χειρότερα παραδείγματα πολιτικού χαμαιλεοντισμού που εμφανίστηκαν στα πολιτικά χρονικά αυτής της πολυβασανισμένης χώρας.
Αντώνης Κ.
Nuntiusweb