Tην ώρα που η νέα υφυπουργός Εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου χαρακτηρίζει «ψυχικά νοσούντες» τους αντιστασιακούς, η ΝΔ φιλοξενεί στους κόλπους της έναν υμνητή της χούντας και θαυμαστή του δικτάκτορα Γεώργιου Παπαδόπουλου. Πρόκειται για τον νέο γενικό γραμματέα Τουρισμού, Κωνσταντίνο Λούλη.
Όπως αποκαλύπτει σήμερα η «Εφημερίδα των Συντακτών» αλλά και ο ενημερωτικός ιστότοπος Magnesia News, ο Κωνσταντίνος Λούλης όχι μόνο υπήρξε προσωπικός φίλος του Γεωργίου Παπαδόπουλου, αλλά εξέδωσε το 2015 και το βιβλίο «Η επιβίωση της Ελλάδας μέσα από διαδοχικά θαύματα», όπου αναφέρεται στις επισκέψεις που έκανε στον δικτάτορα εντός φυλακής επί 9 χρόνια και δηλώνει «εντυπωσιασμένος» από τις συζητήσεις μαζί του.
«Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από όσα άκουσα και διασταύρωσα, διαπιστώνοντας πως όλα ήταν τελικά αλήθεια», σημειώνει στο βιβλίο του, για να φτάσει να παρουσιάσει μια εξωραϊσμένη εικόνα του Παπαδόπουλου, λέγοντας ότι «ο χρόνος δεν έφτανε για να απορροφήσω τόσα γεγονότα -τα περισσότερα άγνωστα- αλλά και να καταλάβω πως ο πάμφτωχος και προδομένος από στενούς του συνεργάτες, εγκαταλειμμένος από τους ευεργετηθέντες και τιμωρημένος αμείλικτα από τους αντιπάλους του, Γ. Παπαδόπουλος, δεν ήταν όπως τον παρουσίαζαν». Μάλιστα αναφέρει ότι είχε σχέσεις και με τους υπόλοιπους πρωταίτιους της χούντας, προκειμένου να «διασταυρώσει» τις εντυπώσεις του για τον Παπαδόπουλο. «Για να διασταυρώσω όλα αυτά τα συγκλονιστικά που είχα ακούσει, γνώρισα και μίλησα πολλές φορές με τον Στυλιανό Παττακό, Νικόλαο Μακαρέζο, Ιωάννη Λαδά, Νικόλαο Ντερτιλή, Δημήτριο Ιωαννίδη και Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο, καθώς και με βουλευτές που ήταν στην εξεταστική επιτροπή του φακέλου της Κύπρου», γράφει ο γαλάζιος γενικός γραμματέας.
Δεν μένει όμως εκεί, καθώς δικαιολογεί και τα πεπραγμένα της απριλιανής δικτατορίας. Όπως σημειώνει ο Γιάννης Μπασκάκης στην «Εφημερίδα των Συντακτών», ο κ. Λούλης αναγνωρίζει μεν ότι «μετά την 21η Απριλίου, όπως ήταν φυσικό, περιορίστηκαν οι δημοκρατικές ελευθερίες» και ότι «πολίτες ταλαιπωρήθηκαν και φυλακίστηκαν» – κάνει ωστόσο την υποσημείωση ότι αυτό συνέβη… «επειδή δε μπορούσαν να ανεχτούν την αναστολή των δημοκρατικών ελευθεριών στη χώρα». Στη συνέχεια αναπαράγει όλη την προπαγάνδα υπέρ της χούντας περί «σημαντικών επιτευγμάτων», μεγάλης «οικονομικής ανάπτυξης» και «δημιουργίας μιας ευρείας ευημερούσας μεσαίας τάξης», για να μιλήσει για «μια σημαντική μερίδα ικανοποιημένων από το καθεστώς πολιτών». Κι ενώ λέει ότι «αρκετοί άλλοι αντιδρούσαν στη στέρηση δημοκρατικών ελευθεριών», τελικά πλάθει μια εικόνα ενός λαοπρόβλητου ηγέτη, λέγοντας πως «πολλοί πιστεύουν ότι αν μέχρι το 1971-1972 ο Γ. Παπαδόπουλος διενεργούσε εκλογές, ακόμα και στον ίδιο στίβο με όλα τα παλαιά κόμματα, θα τις κέρδιζε, λόγω της ικανοποίησης των πολιτών τόσο από την οικονομική ευημερία όσο και από την επιστροφή στη δημοκρατική ομαλότητα».
Ο Κωνσταντίνος Λούλης πιάνει στο στόμα του και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όμως. Όπως αναφέρει στο βιβλίο του: «μάταια η κυβέρνηση προσπαθούσε να καταρρίψει τα συνθήματα αυτά [σ.σ. Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία], τονίζοντας ότι ποτέ άλλοτε η χώρα δεν είχε τόσο υψηλό οικονομικό επίπεδο, ότι δεν υπήρχε ανεργία, αντίθετα, υπήρχε μεγάλη προσφορά εργασίας, και πως είχε δημιουργηθεί μια ευρεία ευημερούσα μεσαία τάξη». «Η σύγκρουση της εξουσίας με τον ανθό της ελληνικής νεολαίας ήταν ένα τραγικό γεγονός με απρόβλεπτες συνέπειες, που τελικά μόνο τα συμφέροντα των “προστάτιδων” δυνάμεων εξυπηρέτησαν», είναι το συμπέρασμα που εξάγει για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ισχυρίζεται επίσης ότι δεν πέθανε κανείς στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αναπαράγοντας την ακροδεξιά σχετική προπαγάνδα. «Δεν καταγγέλθηκε από τη Σύγκλητο κανένας θάνατος φοιτητή στον χώρο του Πολυτεχνείου. Εκτός Πολυτεχνείου, στην ευρύτερη περιοχή, βρήκαν το θάνατο 12 πολίτες», λέει και φτάνει στο σημείο να χρεώσει στο Πολυτεχνείο και την εισβολή στην Κύπρο ρωτώντας: «Θα συνέβαινε η κυπριακή τραγωδία χωρίς την εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου;».
Τέλος, εκφράζει και την ανησυχία του για την υστεροφημία του Γεώργιου Παπαδόπουλου. «Υπάρχει και η άποψη ορισμένων πως αν ο Παπαδόπουλος φορούσε τον στρατιωτικό του μπερέ “αριστερά”, με την εξάλειψη της ανεργίας και την οικονομική ανάπτυξη που είχε επιτύχει, θα έμενε τελικά στη θετική πλευρά της ιστορίας». Και συνεχίζει: «Είναι γεγονός ότι οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις εξάντλησαν όλα τα περιθώρια τιμωρίας, απορρίπτοντας κάθε ανθρωπιστικό ελαφρυντικό, χωρίς να του αναγνωρίσουν κανένα θετικό στοιχείο κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του». Και καταλήγει: «Το γεγονός ότι οι κινηματίες αξιωματικοί (sic) βελτίωσαν το επίπεδο της ζωής των Ελλήνων διαχειριζόμενοι συνετά και έντιμα το δημόσιο χρήμα, φυλακίστηκαν και πέθαναν φτωχοί, εκτιμήθηκε τελικά από ελάχιστους. Οι Ελληνες προτιμούν να επιλέγουν οι ίδιοι τους κυβερνήτες τους, ανεξάρτητα αν αυτοί δικαιώνουν τις επιλογές τους ή τους απογοητεύουν, κάνοντας προβληματική την επιβίωσή τους. Πάνω απ’ όλα εκτιμούν την αξία των δημοκρατικών ελευθεριών».