Είναι ο Έλληνας σκουλήκι; Αν δεν είναι, γιατί του συμπεριφέρονται ως το ζωντανό κατακάθι της λάσπης; Πότε άλλοτε σε περίοδο ειρήνης υπήρχε τόσο διαρκής, καθημερινός και αυξανόμενος εκβιασμός όσο εκείνος που βιώνει αυτήν ακριβώς τη στιγμή ο σύγχρονος Έλληνας στη σύγχρονη Ελλάδα; Πως γίνεται τα προσωπικά του στοιχεία να έχουν γίνει φέιγ βολάν και να μοιράζονται ως τροφή στις ορέξεις όλων εκείνων των όρνεων που ίπτανται κυκλικά πάνω από υποψήφια θηράματα; Ο σύγχρονος Έλληνας σήμερα ζει σε καθεστώς απόλυτης τρομοκρατίας που θυμίζει ολοκληρωτικά καθεστώτα. Αυτός ο Έλληνας, εγώ ο Έλληνας, εσύ ο Έλληνας είναι αδύνατο να σηκώσεις κεφάλι.
Η πρώτη τρομοκρατία ξεκινά από το ίδιο το κράτος. Ένας ψηφιακός έφορος, ένα πλάσμα που υφίσταται μόνο ως δυαδικός αριθμός τύπου “Μάτριξ” φροντίζει να στέλνει ηλεκτρονικά τελεσίγραφα σε όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες που καθυστερούν τις υποχρεώσεις τους προς την εφορία: «Εκκρεμούν υποχρεώσεις, που κατέστησαν ληξιπρόθεσμες. Αυτές πρέπει εντός 15 ημερών να πληρωθούν». Το σκηνικό του τρόμου συμπληρώνεται από τον λογιστή που σπεύδει να ενημερώσει ότι «αν έρθει και δεύτερο τέτοιου είδους μήνυμα, τότε αυτόματα και χωρίς προειδοποίηση θα σου γίνει δέσμευση του τραπεζικού λογαριασμού». Αυτόματα και χωρίς προειδοποίηση, όπως λέμε: πονάει πόδι, κόβει πόδι. Και τι θα συμβεί εάν ο τραπεζικός λογαριασμός δεσμευτεί; Τότε μοιραία έρχεται το τέλος της επαγγελματικής δραστηριότητας.
Στην πράξη το ίδιο το κράτος έρχεται ως εκδικητής να κόψει τα πόδια των ελεύθερων επαγγελματιών. Είναι ίδιο το σκηνικό της Δίκης του Φράντζ Κάφκα, όταν πριν από 110 χρόνια έγραφε για το φανταστικό ήρωα “Τζόζεφ Κ.”, που ένα πρωί συλλαμβάνεται και οδηγείται σε δίκη χωρίς να γνωρίζει για ποιο λόγο κατηγορείται. Τελικά ο ήρωας του Κάφκα εκτελείται, χωρίς ποτέ να του έχει απαγγελθεί η κατηγορία και έχοντας ως την τελευταία στιγμή τη θέληση “να διατηρήσω το λογικό μου”. Αυτό το λογικό που θέτει μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ έννομου πολίτη και τρομοκράτη, του έννομου κράτους και του ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Τα δεδομένα δεν είναι καλύτερα για τους μισθωτούς. Ο πρώτος εκβιασμός έρχεται από τις τράπεζες. Εκείνες που πρώτες διεσώθησαν στη διάρκεια της κρίσης, με τα λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων. Είναι οι ίδιες τράπεζες στο όνομα των οποίων το δημόσιο χρέος μετακύλησε στις πλάτες των Ελλήνων και τους έκοψε τα πόδια. Κι όταν οι τράπεζες εν μιά νυκτί πουλήθηκαν σε συμφέροντα της αλλοδαπής, η θυσία των Ελλήνων μετατράπηκε σε πάγια υποχρέωση. Η οφειλή είναι βεβαιωμένη και η τράπεζα δεν χάνει. Τα τηλεφωνήματα των εισπρακτικών εταιρειών έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητας. Ποιοι είναι εκείνοι που τηλεφωνούν; Είναι αποτυχημένοι δικηγόροι; Είναι άλλα πρόσωπα που εμφανίζονται ως δικηγόροι; Πάντως το σίγουρο είναι πως είναι κομμάτια μιας μηχανής τα γρανάζια της οποίας περιπλέκονται μεταξύ προσώπων που έχουν τραπεζικές και πολιτικές θέσεις. Εκείνοι που υποτίθεται υπερασπίζονται τα συμφέροντα των ελλήνων, είναι οι ίδιοι που προωθούν την παντελή τους οικονομική εξόντωση. Την εξαθλίωσή τους. Την καταστροφή της αξιοπρέπειάς τους. Γι’ αυτά τα “γρανάζια” δεν θα υπάρξει δίκη. Οι ίδιοι είναι και δικαστές και φύλακες. Κάφκα: «Σημείωσε ότι είμαι ισχυρός και δεν είμαι παρά ο τελευταίος των φυλάκων.
Μπροστά σε κάθε αίθουσα στέκουν φύλακες, ο ένας πιο ισχυρός από τον άλλο. Κιόλας στη θέα του τρίτου, ούτε εγώ μπορώ ν’ αντέξω». Πλύση εγκεφάλου πριν από έναν αιώνα. Πλύση εγκεφάλου και σήμερα.
Το ύφος των φυλάκων και των εισπρακτόρων της σύγχρονης Ελλάδας είναι κι αυτό ένα στοιχείο του τρόπου με τον οποίο το κράτος αντιμετωπίζει τον φορολογούμενό του. Τα στρατοδικεία που είχαν στηθεί στη χώρα κατά την εκπνοή του β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ή τα μιάσματα που έδρασαν στην ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας την περίοδο της Χούντας φαίνεται πως ενέπνευσαν μεγάλο μέρος της σύγχρονης οικονομικοπολιτικής μούργας. Από την ευγένεια στη φάλαγγα ένα τσιγάρο δρόμος.
Ο Έλληνας είναι ανυπεράσπιστος. Είναι δέκτης διαρκούς πίεσης και κάποια στιγμή θα καταρρεύσει και θα είναι μια κατάρρευση εσωτερική, που θα την υποστεί εξ’ ολοκλήρου η οικογένειά του. Καταστρέφεται κι αυτή. Ήδη υπάρχουν παραδείγματα.
Κι αν τώρα αίρονται τα capital controls στην πράξη δεν αλλάζει τίποτα για τον Έλληνα πολίτη. Θα ήταν πραγματικά ριζοσπαστικό αν σήμερα η Κυβέρνηση με ένα Νόμο απαγόρευε τη λειτουργία των εισπρακτικών εταιρειών. Αυτό θα άλλαζε την αισιοδοξία, την αυτοεκτίμηση και την αξιοπρέπεια των δανειοληπτών. Ποιος όμως θα σκεφτεί τους δανειολήπτες ευτυχισμένους; Ο στιχουργός και συγγραφέας Μάνος Ελευθερίου έγραψε «τι ελπίδες έχει ένα σκουλήκι για ένα καλύτερο αύριο;».
Το σκηνικό της τρομοκρατίας συμπληρώνει η ΔΕΗ. Αυτή η εταιρεία, η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού αποτελεί σήμερα το απόλυτο όπλο του εκβιασμού. Απρόκλητα, χωρίς έλεγχο, χωρίς αιδώ, προχωρά σε διακοπές ηλεκτροδότησης κατοικιών, χωρίς ποτέ να ελέγχει εάν πίσω από τους τέσσερις τοίχους υπάρχουν άνθρωποι κατάκοιτοι, με μηχανική υποστήριξη, μαθητές που θέλουν να διαβάσουν, ζευγάρια που προσπαθούν να στήσουν ένα νοικοκυριό.
Είναι τελικά παράδοξο. Αφού η ΔΕΗ είναι δημόσια επιχείρηση, γιατί οι ανείσπρακτες οφειλές δεν βεβαιώνονται στην Εφορία κι από κει και πέρα το κάθε νοικοκυριό να έχει να κάνει μόνο με τις τρέχουσες υποχρεώσεις (και κάποια στιγμή να ρυθμίσει τις παλιές οφειλές);
Είναι ανυπολόγιστος ο αριθμός των νοικοκυριών που καθημερινά στέκονται στις ουρές της ντροπής αναζητώντας να βρουν μια λύση στο πρόβλημά διακοπής της ηλεκτροδότησής τους. Για τους περισσότερους δεν υπάρχει λύση. Για τα νοικοκυριά των ανέργων, των συνταξιούχων, των ατόμων που δεν έχουν στο ήλιο μοίρα είναι αδύνατη η εφάπαξ καταβολή της μισής οικονομικής οφειλής. Με τι κουράγιο θα επιστρέψει αυτός ο άνθρωπος στην κατοικία του;
Ο σύγχρονος Έλληνας, εγώ, εσύ, βρισκόμαστε ακριβώς στην ίδια θέση, δεχόμαστε ακριβώς τον ίδιο εκβιασμό. Κι αν τύχει μια αναποδιά, μια πιθανή ασθένεια, θα ξεπουληθούμε ολόκληροι για να τη ξεπεράσουμε. Θα το κάνουμε έχοντας πλήρη συνείδηση ότι αυτό το κράτος δεν έχει να μας προσφέρει απολύτως τίποτα. Αυτή είναι η κατάντια του Έλληνα σήμερα. Να πρέπει να πληρώνει για τα πάντα, να υπομένει τους εκβιασμούς όλων και αδύνατος να αντιδράσει να πρέπει να ακούει τις κορώνες των πολιτικών που επαίρονται ότι ενδιαφέρονται το καλό των πολιτών.
*Πηγή: dimokratiki.gr
