Η τελευταία τρομοκρατική επίθεση στο Λονδίνο από φανατικούς ισλαμιστές, πρέπει να πείθει τους πάντες ότι ο δυτικός κόσμος δέχεται επίθεση.
Ότι είναι σε πόλεμο. Έναν πόλεμο διαφορετικό από τους συνήθεις. Οι παράφρονες του λεγόμενου “ισλαμικού κράτους”χτυπούν αδιακρίτως. Τα χτυπήματα σε αμάχους, δεν είναι “παράπλευρες απώλειες”. Είναι ίσως ο πρώτος και κύριος στόχος τους. Διότι δεν πρόκειται για την κλασική αναμέτρηση στρατιωτικής ισχύος της κάθε πλευράς, έστω και με τη μορφή ανταρτοπόλεμου από τη μια πλευρά. Ούτε καν για τρομοκρατία που επιλέγει καίριους στόχους του “εχθρικού μηχανισμού”. Αλλά για μια επίθεση με όλα τα διαθέσιμα μέσα, μεταξύ των οποίων οι αποστολές αυτοκτονίας και η επιβολή του τρόμου σε ολόκληρη την κοινωνία. Στόχος είναι ο τρόπος των ζωής των “απίστων”, η “τιμωρία των “αλλόθρησκων”. Το υπόβαθρο και το εφαλτήριο των τρομοκρατών αυτών είναι ισχυρό και γι’ αυτό πολλαπλά επικίνδυνο.
Χρειάζεται για την αντιμετώπιση της απειλής, που διογκώνεται διαρκώς, πλήρης προετοιμασία (δεν πρέπει να νιώθουν ικανοποιημένοι ούτε σε Βρετανία, ούτε σε Γαλλία, ή και Βέλγιο γι’ αυτό), αλλά πριν απ´ όλα βαθιά συνειδητοποίηση για το είδος του πολέμου, που διεξάγεται.
Προσοχή, είναι όντως πόλεμος. Όχι θρησκευτικός πόλεμος όμως. Δεν χρειαζόμαστε καμιά θρησκεία να “απαντά”πολεμικά σε μια άλλη. Δεν είναι δουλειά καμιάς θρησκείας στον δυτικό κόσμο να υπαγορεύσει τον οποιοδήποτε τρόπο ή να επιβάλλει, πολύ περισσότερο να ηγηθεί κάποιας “εκστρατείας” – ας μην ονειρεύονται σύγχρονες σταυροφορίες κάποιοι.
Απέναντί του ο δυτικός κόσμος έχει τον ισλαμικό εξτρεμισμό, όχι το Ισλάμ. Αν μετατρέψει τον αναγκαίο και επιβεβλημένο πόλεμο στον ισλαμικό εξτρεμισμό, σε πόλεμο κατά του Ισλάμ το πιθανότερο είναι να βγάλει τα μάτια του μόνος του. Αντιθέτως. Στο Ισλάμ μπορεί και οφείλει να επιδιώξει να βρει συμμάχους. Και έστω να ουδετεροποιήσει μεγάλα τμήματα του Ισλάμ, που σήμερα μπορεί να κλείνουν και το μάτι σε αυτόν τον εξτρεμισμό.
Ας βρουν τα ισχυρά δυτικά κράτη τον τρόπο για να πετύχει αυτό. Και να είναι ιδιαίτερα αποφασιστικά αλλά και προσεκτικά σε αυτό το μέτωπο. Δεν είναι άμοιρα ευθυνών για το γεγονός ότι έγινε ανεξέλεγκτη η κατάσταση, ειδικά στη Συρία, αλλά και αλλού. Ας αντιληφθούν τις ευθύνες τους και ας κινηθούν αναλόγως. Χρειάζεται όμως και ακρίβεια στο πώς θα τεθεί η όλη σύγκρουση, ώστε θα προσδιοριστεί το πεδίο της αναμέτρησης. Να μην εξελιχθεί με τρόπο που να προκαλέσει χειρότερες καταστάσεις. Διότι τα ερωτήματα που τίθενται, τα διλήμματα και οι κίνδυνοι που προκύπτουν έχουν να κάνουν με τον αυριανό κόσμο, που θα προκύψει μέσα από τον σημερινό εφιάλτη.
Είναι λύση για παράδειγμα η ισλαμοφοβία; προφανώς και όχι. Θα ήταν λύση να “πετάξουμε”εκτός Ευρώπης, ας πούμε, όλους τους μουσουλμάνους; είναι εφικτό; είναι ενέργεια και πολιτική που θα έκανε τον κόσμο μας πιο ασφαλή; επί ουδενί. Ούτε εφικτό είναι, είναι ασφάλεια εγγυάται ούτε όμως είναι και μια επιλογή που εκφράζει αυτό που είναι, αυτό που θέλει να είναι και αυτό που οφείλει να είναι ο σύγχρονος δυτικός κόσμος.
Και από πολεμικής άποψης είναι και καταστροφικό. Ένα ασυγκράτητο κύμα ισλαμοφοβίας, διχασμού και διώξεων προσθέτει δυνάμεις και στρατιώτες στον αντίπαλο, τον ισλαμικό εξτρεμισμό. Γι’ αυτό και μια τέτοια ακραία, ρατσιστική και ισλαμοφοβική στάση την προκρίνουν αυτοί που θέλουν όχι τη νίκη, την ασφάλεια και την ειρηνική συνύπαρξη, αλλά τη διάχυση του μίσους και τον διαρκή πόλεμο. Τον θρησκευτικό πόλεμο για την ακρίβεια. Για να αυξήσουν και αυτοί την ισχύ τους, τους φανατικούς τους, το ρόλο τους. Ας μην επικρατήσουν, διότι είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
*Πηγή: protothema.gr
