Προϋπολογισμός διαρκούς λιτότητας

Ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα είναι ένας από τους λί­γους προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς των χωρών μελών της ΕΕ που η Κο­μι­σιόν ανα­μέ­νε­ται να εγκρί­νει «μετά πολ­λών επαί­νων», σε αντί­θε­ση με το κλίμα που επι­κρα­τεί σε σχέση με τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό της Ιτα­λί­ας, αλλά και άλλων ευ­ρω­παϊ­κών χωρών.

Και όχι τυ­χαία. Ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα είναι προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός σκλη­ρής λι­τό­τη­τας, είναι ένα «σχέ­διο» οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής που απο­τυ­πώ­νει τη μνη­μο­νια­κή συμ­φω­νία με τους δα­νει­στές για όλα τα επό­με­να χρό­νια.

Είναι κω­μι­κο­τρα­γι­κό, αλλά αυτό το «σχέ­διο» διαρ­κούς λι­τό­τη­τας η κυ­βέρ­νη­ση προ­σπα­θεί να πα­ρου­σιά­σει ως «φι­λο­λαϊ­κή στρο­φή».

Βα­σι­κό επι­χεί­ρη­μα προς αυτή την κα­τεύ­θυν­ση είναι ο ισχυ­ρι­σμός περί προ­στα­σί­ας των συ­ντά­ξε­ων. Επει­δή σε αυτό το θέμα κάθε λέξη έχει τη ση­μα­σία της, επει­δή η κυ­βέρ­νη­ση σε αυτό το θέμα έχει εξα­σφα­λί­σει μια σκαν­δα­λώ­δη ανοχή των ΜΜΕ, οφεί­λου­με να υπεν­θυ­μί­σου­με τα εξής:

α) Με το νόμο Κα­τρού­γκα­λου, η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έκανε ό,τι και όλες οι προη­γού­με­νες αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις: Πε­ριέ­κο­ψε δρα­στι­κά τις συ­ντά­ξεις. Όλοι οι ασφα­λι­σμέ­νοι που βγή­καν στη σύ­ντα­ξη μετά το 2016, όπως και όλοι όσοι θα βγουν στο μέλ­λον, παίρ­νουν σύ­ντα­ξη δρα­μα­τι­κά μι­κρό­τε­ρη απ’ ό,τι προσ­δο­κού­σαν, απ’ ό,τι ίσχυε μέχρι τότε. Με αυτή την έν­νοια η πε­ρι­κο­πή των συ­ντά­ξε­ων έχει ήδη συ­ντε­λε­στεί.

β) Με το νόμο Κα­τρού­γκα­λου, η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έκανε ένα βήμα πα­ρα­πέ­ρα: Επέ­κτει­νε την πε­ρι­κο­πή των συ­ντά­ξε­ων ανα­δρο­μι­κά, «επα­νυ­πο­λο­γί­ζο­ντας» τη σύ­ντα­ξη των πα­λαιών συ­ντα­ξιού­χων και ει­σά­γο­ντας στο σύ­στη­μα το δια­βό­η­το όρο της «προ­σω­πι­κής δια­φο­ράς». Με αυτή την έν­νοια και για τους πα­λαιούς συ­ντα­ξιού­χους η μεί­ω­ση της σύ­ντα­ξης έχει συ­ντε­λε­στεί, ενώ το πα­ρα­πά­νω ει­σό­δη­μα που συ­νέ­χι­σαν να ει­σπράτ­τουν (για να γλυ­κά­νει, τότε, το χάπι του ν. Κα­τρού­γκα­λου), είναι η επι­σφα­λής και προ­σω­ρι­νή «προ­σω­πι­κή δια­φο­ρά», που το μνη­μό­νιο 3 προ­έ­βλε­πε ότι θα κα­ταρ­γη­θεί από την 1/1/2019. Αυτό που σή­με­ρα δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα δεν είναι η κα­τάρ­γη­ση αυτής της αντι­δρα­στι­κής υπο­νό­μευ­σης του στοι­χειο­θε­τη­μέ­νου ει­σο­δή­μα­τος (μέσω των ει­σφο­ρών επί 14μη­νης ετή­σιας βάσης, για 35 ή 37 ή 40 χρό­νια ασφά­λι­σης), αλλά η ανα­βο­λή της εφαρ­μο­γής του για το 2020, προ­κει­μέ­νου ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να μπο­ρέ­σει να κάνει εκλο­γές μέσα στο 2019. Αυτό είναι το μά­ξι­μουμ όριο, αυτό είναι το τα­βά­νι των φι­λο­λαϊ­κών προ­θέ­σε­ων του Τσί­πρα και της πα­ρέ­ας του.

γ) Δυ­στυ­χώς, ο νόμος Κα­τρού­γκα­λου έκανε ένα ακόμα βήμα πα­ρα­πέ­ρα στον αντια­σφα­λι­στι­κό κα­τή­φο­ρο. Με δε­δο­μέ­νη τη μνη­μο­νια­κή κα­τάρ­γη­ση της κρα­τι­κής εγ­γύ­η­σης των συ­ντά­ξι­μων απο­δο­χών και προσ­δο­κιών (όπως όριζε το σύ­νταγ­μα για ένα υπο­χρε­ω­τι­κό ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα) θε­σμο­θέ­τη­σε ότι στο μέλ­λον τα Τα­μεία θα πλη­ρώ­νουν συ­ντά­ξεις με απο­κλει­στι­κό κρι­τή­ριο τα δια­θέ­σι­μα κε­φά­λαιά τους (που προη­γου­μέ­νως έχουν ήδη κα­τα­λη­στευ­τεί), απα­γο­ρεύ­ο­ντας την κρα­τι­κή χρη­μα­το­δό­τη­σή τους ή την ενί­σχυ­σή τους με άλ­λους κοι­νω­νι­κούς πό­ρους. Όταν ο Τσί­πρας κα­τη­γο­ρεί το Μη­τσο­τά­κη για πο­ρεία προς ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα «τύπου Πι­νο­σέτ», θα πρέ­πει να απο­φεύ­γει να κοι­τά­ζει σε κα­θρέ­φτη, γιατί η πο­ρεία προς το ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νο «σύ­στη­μα Πι­νο­σέτ» έχει ήδη δρο­μο­λο­γη­θεί από το νόμο Κα­τρού­γκα­λου, από την πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Απέ­να­ντι στις κυ­βερ­νη­τι­κές δη­μα­γω­γί­ες για τις συ­ντά­ξεις οφεί­λου­με όλοι, οι συ­ντα­ξιού­χοι και οι ερ­γα­ζό­με­νοι, να απαι­τή­σου­με την κα­τάρ­γη­ση του νόμου Κα­τρού­γκα­λου, την επα­να­φο­ρά της στα­θε­ρό­τη­τας και της νο­μι­μό­τη­τας στις συ­ντά­ξεις, την αύ­ξη­ση των συ­ντά­ξε­ων με την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νια­κών πε­ρι­κο­πών και τη δρα­στι­κή ενί­σχυ­ση των Τα­μεί­ων μετά τη λη­στεία των απο­θε­μα­τι­κών τους.

Στις μέρες αυτές χι­λιά­δες συ­ντα­ξιού­χοι κα­τα­φεύ­γουν στις αγω­γές, προ­σπα­θώ­ντας με τον τρόπο αυτό να απο­κα­τα­στή­σουν τις βα­ριές απώ­λειες στο ει­σό­δη­μά τους. Η τάση αυτή, εμ­μέ­σως, ανα­δει­κνύ­ει μια επι­στρο­φή του κλί­μα­τος διεκ­δί­κη­σης, μια προ­σπά­θεια πα­ρέμ­βα­σης λαϊ­κών αν­θρώ­πων με στόχο να δώ­σουν το δικό τους πε­ριε­χό­με­νο στη δη­μα­γω­γία περί «εξό­δου» από τα μνη­μό­νια. Μόνο που δρό­μος αυτός δεν είναι ο κα­λύ­τε­ρος. Άλ­λω­στε, ο Τ. Πε­τρό­που­λος αλα­ζο­νι­κά δή­λω­σε ότι κά­ποιες θε­τι­κές υπέρ των συ­ντα­ξιού­χων απο­φά­σεις δι­κα­στη­ρί­ων θα στοι­χειο­θε­τή­σουν για την κυ­βέρ­νη­ση υπο­χρέ­ω­ση κα­τα­βο­λής εάν και μόνο εγκρι­θούν από το Συμ­βού­λιο της Επι­κρα­τεί­ας. Να γιατί ο Τσί­πρας εξήγ­γει­λε στη ΔΕΘ την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νια­κών πε­ρι­κο­πών για τους με­γα­λο­δι­κα­στές, τους στρα­τιω­τι­κούς και τους αστυ­νο­μι­κούς.

Αντί­θε­τα, η τάση για διεκ­δί­κη­ση ξανά πρέ­πει να εκ­φρα­στεί κυ­ρί­αρ­χα με τη συλ­λο­γι­κή πάλη. Και αυτό δη­μιουρ­γεί ει­δι­κές υπο­χρε­ώ­σεις για αγω­νι­στι­κές πρω­το­βου­λί­ες σε όλους τους συν­δι­κα­λι­σμέ­νους στη βάση των ερ­γα­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, για όλους τους αγω­νι­στές-στριες της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Η κυ­βέρ­νη­ση προ­σπα­θεί να δια­σω­θεί ισχυ­ρι­ζό­με­νη ότι μέσω των πλε­ο­να­σμά­των θα μπο­ρέ­σει να μοι­ρά­σει «κοι­νω­νι­κό μέ­ρι­σμα». Ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός δίνει μια πιο πραγ­μα­τι­κή ει­κό­να και γι’ αυτόν τον ισχυ­ρι­σμό.

Είναι γνω­στό ότι η άμεση φο­ρο­λό­γη­ση, η φο­ρο­λό­γη­ση του ει­σο­δή­μα­τος, έγινε στα χρό­νια των μνη­μο­νί­ων ένα όπλο λε­η­λα­σί­ας του ει­σο­δή­μα­τος των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών. Οι επι­χει­ρή­σεις και η κυ­ρί­αρ­χη τάξη έχουν κα­τορ­θώ­σει, με πολ­λούς τρό­πους, να προ­στα­τεύ­ουν τα κέρδη τους από την υπο­χρέ­ω­ση κα­τα­βο­λής φόρου. Και όμως σή­με­ρα, τόσο ο Αλ. Τσί­πρας όσο και ο Κυρ. Μη­τσο­τά­κης ανα­δει­κνύ­ουν ως κοι­νω­νι­κή προ­τε­ραιό­τη­τα τη μεί­ω­ση(!) της φο­ρο­λό­γη­σης επί των κερ­δών των επι­χει­ρή­σε­ων και επί των με­ρι­σμά­των που αυτές δια­νέ­μουν στους με­τό­χους τους…

Την ίδια στιγ­μή, η έμ­με­ση φο­ρο­λό­γη­ση, η πιο άδικη και αντι­δρα­στι­κή φο­ρο­λό­γη­ση της κα­τα­νά­λω­σης ανε­ξάρ­τη­τα από το ει­σό­δη­μα του κα­τα­να­λω­τή, τσα­κί­ζει κό­κα­λα: οι ει­δι­κοί φόροι επί της κα­τα­νά­λω­σης και ο ΦΠΑ αντι­στοι­χούν στην Ελ­λά­δα –επί μιας κυ­βέρ­νη­σης τάχα μου Αρι­στε­ράς– στο απί­στευ­το πο­σο­στό του 17,3% του ΑΕΠ, στο υψη­λό­τε­ρο πο­σο­στό με­τα­ξύ όλων των χωρών της ευ­ρω­ζώ­νης! Και αξί­ζει να ση­μειω­θεί ότι από τα προσ­δο­κώ­με­να έσοδα από τον ΦΠΑ –δη­λα­δή φό­ρους που έχουν πλη­ρω­θεί από τη λαϊκή κα­τα­νά­λω­ση– το 29%, δη­λα­δή κάτι πα­ρα­πά­νω από 6 δισ. ετη­σί­ως, πα­ρα­μέ­νει τε­λι­κά στα τα­μεία των επι­χει­ρή­σε­ων σαν μια άτυπη, πα­ρά­νο­μη, αλλά διαρ­κής πρό­σθε­τη χρη­μα­το­δό­τη­σή τους. Σε αυτή τη «μαύρη» χρη­μα­το­δό­τη­ση των επι­χει­ρή­σε­ων, στο λε­γό­με­νο «κενό» ει­σπρα­ξι­μό­τη­τας του ΦΠΑ, η Ελ­λά­δα του Τσί­πρα πα­ρα­μέ­νει στην κο­ρυ­φή των ευ­ρω­παϊ­κών «επι­δό­σε­ων», συ­γκρι­νό­με­νη μόνο με τη Ρου­μα­νία. Έτσι φτιά­χνο­νται τα «πλε­ο­νά­σμα­τα» και γι’ αυτό είναι ακραία υπο­κρι­σία η από­πει­ρα της κυ­βέρ­νη­σης να κάνει λόγο για φι­λο­λαϊ­κή στρο­φή.

Μια άλλη έν­δει­ξη για τον τα­ξι­κό χα­ρα­κτή­ρα του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού είναι οι δα­πά­νες. Κάθε λαϊ­κός άν­θρω­πος που έχει ανά­γκη τις υπη­ρε­σί­ες του λε­γό­με­νου κοι­νω­νι­κού κρά­τους, έχει εμπει­ρί­ες για την πραγ­μα­τι­κή κα­τά­στα­ση στα δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία και τα σχο­λεία. Στον κρί­σι­μης κοι­νω­νι­κής ση­μα­σί­ας δεί­κτη των δα­πα­νών για τη στή­ρι­ξη των ανέρ­γων, σε μια χώρα με μα­ζι­κή ανερ­γία, ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός του Τσί­πρα προ­βλέ­πει το γε­λοίο πο­σο­στό του 0,6% του ΑΕΠ, την ώρα που χώρες του «κέ­ντρου» της ευ­ρω­ζώ­νης, με αι­σθη­τά μι­κρό­τε­ρη ανερ­γία, προ­βλέ­πουν πο­σο­στά από 1,5% του ΑΕΠ (Ισπα­νία, Γαλ­λία, Ολ­λαν­δία, Γερ­μα­νία) ως πάνω από 2% (Φι­λαν­δία). Ακραία φι­λε­λεύ­θε­ρες σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές κυ­βερ­νή­σεις, ακόμα και δε­ξιές κυ­βερ­νή­σεις, δεί­χνουν με­γα­λύ­τε­ρη «ευαι­σθη­σία» απέ­να­ντι στους ανέρ­γους απ’ ό,τι η κυ­βέρ­νη­ση των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ.

Μπρο­στά στον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό και το «μίγμα» οι­κο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής που αυτός προ­δια­γρά­φει, οφεί­λου­με να αντι­τά­ξου­με τη συ­γκε­κρι­μέ­νη ερ­γα­τι­κή και λαϊκή πάλη, με στόχο να πά­ρου­με πίσω όλα τα κλεμ­μέ­να. Να πά­ρου­με πίσω τις κα­τα­κτή­σεις μας, ανα­τρέ­πο­ντας την πραγ­μα­τι­κή μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή, την πο­λι­τι­κή της βάρ­βα­ρης λι­τό­τη­τας.

Πηγή: rproject.gr