Ήμουν την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη και ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα με το γεγονός ότι δεν μπόρεσα να πετάξω για Αθήνα, γιατί το αεροδρόμιο ήταν… κλειστό λόγω.. ομίχλης! Τρίτη φορά φέτος που ακυρώθηκε πτήση μου είτε προς είτε από την Θεσ/νικη. Όλα τα αεροδρόμια της Ευρώπης λειτουργούν κανονικά με κάθε καιρό … πλην της ομιχλώδους Θεσ/νικης, τα χάλια μας. Αναγκαστικά ταξίδεψα με το νυκτερινό τρένο για να διαπιστώσω για άλλη μια φορά ότι οι διαδρομές αυτές και οι σχετικές υπηρεσίες τους δεν προσφέρονται ούτε για μεταφορά ζώων!
Υποχρεωτικά, λοιπόν, μένοντας στη Θεσ/νικη έζησα εκείνο το απόγευμα προς το βράδυ την τραγωδία του προγραμματισμένου αγώνα ΠΑΟΚ – Ολυμπιακού στην Θεσ/νικη.
Πολύς κόσμος στην αίθουσα του ξενοδοχείου, στοιβαγμένος κάτω από μια τηλεόραση, μεταξύ των οποίων και εγώ, περίμενε να δει το ποδοσφαιρικό “event”, με το οποίο ζούσε εδώ και εβδομάδες με ένα πρωτόγνωρο φανατισμό μια σημαντική μερίδα της Θεσ/νικης, η οποία προσπαθεί μέσα από το είδος αυτό του “ποδοσφαίρου”, να ξεχάσει την φτωχοποίηση, την μιζέρια, την απαξίωση, την απουσία αξιών και ακόμα περισσότερο την ανυπαρξία ελπίδας.
Και ξαφνικά το ρολό που περιέργως είδαμε στον δέκτη να εκτοξεύεται από την εξέδρα, αλλάζει όλη την ατμόσφαιρα.
Σιγά – σιγά η μικρή εξέδρα του Ξενοδοχείου στο κέντρο της Θεσ/νικης μετατρέπεται σε χώρο κοκορομαχίας.
Φταίει αυτός που πέταξε το ρολό. Όχι φταίει ο προπονητής που παριστάνει τον τραυματισμένο. Φταίει ο ΠΑΟΚ που δεν έχει “ανεξάρτητο” γιατρό να γνωμοδοτήσει. Φταίει ο Ολυμπιακός που προσέφυγε σε ιδιωτικό νοσοκομείο της αρεσκείας του. Φταίει ο διαιτητής που ήταν άβουλος …. Φταίει …. Φταίει ….
Μέσα σε λίγη ώρα το τσούρμο των “σοβαρών” φιλάθλων, που υπομονετικά στοιβάχτηκε κάτω από την τηλεόραση, ως προετοιμασμένο από καιρό, μετατράπηκε σε αρένα και τις αντεγκλήσεις ακολούθησαν οι χαρακτηρισμοί και οι βρισιές, ενώ μόλις αποφεύχθηκαν ή περίπου, οι χειροδικίες!
Δυστυχώς αυτή είναι η τέλεια παρακμή μας, που ξεκινάει από την “διεφθαρμένη” ζούγκλα της πολιτικής μας ζωής, διαπερνάει τα χειραγωγούμενα διαπλεκόμενα μίντια, αποκορυφώνεται στο ποδόσφαιρο των ολιγαρχών και καταλήγει στην κοινωνία, που πνιγμένη στην απογοήτευση και στο “τίποτα δεν γίνεται”, διαρκώς αποσυντίθεται και βυθίζεται στην αγριότητα. Εικόνα τους κινδυνεύουμε να γίνουμε σιγά – σιγά όλοι κυλισμένοι σε πυκνό βούρκο.
Εκτός αν… Εκτός αν… έλεγε ένας φίλος συνταξιδευτής μου.
Όλοι γνωρίζουμε, μου έλεγε φίλος μου, τι σημαίνει αυτό το εκτός αν... και τι πρέπει να πράξουμε, πριν ο αργός, επιθανάτιος οικονομικός, κοινωνικός και εθνικός ρόγχος γίνει ανεπίστρεπτος.
Το γνωρίζουμε! Μπορούμε, όμως; Και κυρίως το θέλουμε;
