Δυσκολεύεται κανείς να παρακολουθήσει την αλματώδη εξέλιξη της τουρκικής ιμπεριαλιστικής ρητορικής. Ο Ερντογάν δηλώνει ευθαρσώς ότι η χώρα του δεν δέχεται τα “σύνορα που της επεβλήθησαν” και “θα πάρει ζωές” για να την επαναφέρει στις ιστορικές της διαστάσεις.
Έτσι, συνεχίζουν ακάθεκτες οι ερμηνείες ότι όλα αυτά γίνονται «για εσωτερική κατανάλωση», ενώ αποκλειστικός υπεύθυνος εμφανίζεται να είναι ο «παρανοϊκός» Ερντογάν. Ο γράφων επανειλημμένως έχει εκφράσει την άποψη ότι η πειρατική αυτή πολιτική εκφράζει την Τουρκία γενικώς και προκύπτει ως αποτέλεσμα της μετάλλαξης του διεθνούς συστήματος και του ρόλου της Τουρκίας μέσα σε αυτό.
Το διεθνές σύστημα βρίσκεται σε μια διαδικασία μετατροπής του σε πολυπολικό, χωρίς όμως να έχει ακόμη αποκρυσταλλωθεί, με την Τουρκία να διεκδικεί μια θέση μεσαίας ευρασιατικής δύναμης μέσα σε αυτό. Για να το επιτύχει πρέπει να κινηθεί γρήγορα και αποφασιστικά για να «πλασαριστεί» σε μια καλή θέση, πριν το σύστημα σταθεροποιηθεί.
Επίσης, εκμεταλλεύεται την επισφαλή θέση ισορροπίας που έχει επιτύχει μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ, αδρανοποιώντας τον παρεμβατισμό της μίας με την απειλή της δραστικής ενίσχυσης των σχέσεών της με την άλλη, ενώ διευκολύνεται από τη μεταβατική φάση στην οποία βρίσκεται η διαμόρφωση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Ωστόσο, αυτή η ανάγνωση είναι επίσης περιοριστική. Για να κατανοήσουμε πληρέστερα τους παράγοντες που ωθούν την Τουρκία να επιδεικνύει μια τόσο επιθετικά αναθεωρητική πολιτική έναντι του περίγυρού της, θα πρέπει να προσδιορίσουμε το γεωπολιτικό κέρδος που επιδιώκει να επιτύχει. Για να το κάνουμε θα πρέπει να κατανοήσουμε τη γεωπολιτική λειτουργία του χώρου όπου επιχειρεί να κυριαρχήσει η Τουρκία, την Ανατολική Μεσόγειο. Και για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε τον ρόλο και τη λειτουργία της Μεσογείου θα πρέπει να δούμε τη μεγάλη, την παγκόσμια, εικόνα.
Η τήξη των αρκτικών πάγων
Και θα ξεκινήσουμε από ένα σημείο που φαντάζει πολύ μακρινό και άσχετο με τη Μεσόγειο. Τον Αρκτικό. Μετά λοιπόν τη διαρκή μείωση του στρώματος των αρκτικών πάγων, προκύπτει το ενδεχόμενο ότι σε μερικά χρόνια ο Αρκτικός θα ενταχθεί πλήρως στο διεθνές σύστημα θαλάσσιων μεταφορών. Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει ότι οι εγγύς θάλασσες γύρω από την Ευρασία ενδέχεται να ενοποιηθούν σε μια αδιαίρετη ζώνη, διαμορφώνοντας ένα είδος «δακτυλίου ταχείας κυκλοφορίας» στην ευρασιατική περιφέρεια, περιορίζοντας τον ρόλο των ανοικτών ωκεάνιων θαλάσσιων διαδρομών, δηλαδή τον προνομιακό χώρο κυριαρχίας των ΗΠΑ.
Ταυτοχρόνως, μια σειρά από νέες πολεμικές τεχνολογίες και μεθοδολογίες, οι οποίες αναπτύχθηκαν καταρχάς από την Κίνα και εν συνεχεία και από άλλα ευρασιατικά κράτη, αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία της αμερικανικής αεροναυτικής ισχύος ακριβώς σε αυτήν τη ζώνη των εγγύς υδάτων στην ευρασιατική περιφέρεια.
Δημιουργείται, δηλαδή, μια ζώνη ασαφούς κυριαρχίας μεταξύ της ευρασιατικής χερσαίας μάζας, όπου κυριαρχούν οι μεγάλες ευρασιατικές Δυνάμεις, με προεξάρχουσες την Κίνα και τη Ρωσία, και των ανοιχτών ωκεάνιων εκτάσεων, που παραμένουν ο προνομιακός χώρος κυριαρχίας της μεγάλης Ναυτικής Δύναμης του πλανήτη, των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο νέος Δρόμος του Μεταξιού
Ταυτοχρόνως, η OBOR (One Belt One Road) της Κίνας, ο περιβόητος «Νέος Δρόμος του Μεταξιού», μετασχηματίζει το «βαθύ εσωτερικό» της Ευρασίας σε ένα εσωτερικό αίθριο, το οποίο τείνει να ενοποιηθεί με έναν νέο, ανοιχτό στη ναυσιπλοΐα, «αποψυγμένο» Αρκτικό. Μάλιστα, εδώ και λίγο καιρό φαίνεται πως προωθείται μια προέκταση της OBOR προς τον απώτατο βορρά, που αναφέρεται ως Polar Silk Road ή Ice Silk Road.
Δημιουργείται, λοιπόν, ένα καινοφανές ανθρωπογεωγραφικό μέγεθος, στην περιφέρεια όσο αλλά και στο εσωτερικό της Ευρασίας που ωθεί την Κίνα και τη Ρωσία, αλλά και τις χώρες της Κεντρικής Ασίας, σε μια πορεία τοποθέτησής τους σε ένα ενιαίο γεωπολιτικό σχήμα, στο οποίο εισέρχονται σταδιακά και άλλες χώρες, με σημαντικότερη εξ αυτών το Ιράν.
Προκύπτει, λοιπόν, μια πολυδιάστατη τάση γεωπολιτικής συσπείρωσης της Ευρασίας, που δημιουργεί το πρόπλασμα μιας πανευρασιατικής γεωπολιτικής οντότητας. Εμφανίζεται έτσι το πρόπλασμα ενός νέου διπολικού διεθνούς συστήματος. Από τη μία θα υπάρχει ένα χαλαρό αλλά διακριτό πανευρασιατικό σχήμα. Από την άλλη η μεγάλη Ναυτική Δύναμη του πλανήτη, οι Ηνωμένες Πολιτείες, με τα μεγάλα νησιωτικά συμπλέγματα στην περιφέρεια της Ευρασίας και το «προγεφύρωμα» της Δυτικής Ευρώπης στην ευρασιατική χερσαία μάζα.
Η παγκόσμια Νήσος
Και αυτά τα δύο εν δυνάμει υπερσυστήματα έρχονται σε επαφή σε ένα κρίσιμο, ασταθές και εξαιρετικά δυναμικό σημείο. Την Ανατολική Μεσόγειο. Με δύο λόγια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ανατολική Μεσόγειος είναι ένας χώρος που μπορεί να διαχωρίσει το ευρασιατικό σύστημα σε δύο κομμάτια.
Στο πλαίσιο μιας ευρύτερης γεωπολιτικής ανάγνωσης, σε έναν πλανήτη όπου ο Αρκτικός θα έχει απαλλαγεί από τους πάγους και θα έχει τοποθετηθεί στο παγκόσμιο δίκτυο θαλάσσιων επικοινωνιών, δεν αυτονομείται μόνο η Ευρασία από τις ανοικτές ωκεάνιες εκτάσεις αλλά ολόκληρη η «Παγκόσμια Νήσος». Κατά την κλασική ορολογία του θεμελιωτή της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής σκέψης Sir Halford Mackinder, πρόκειται δηλαδή για το σύμπλεγμα Ευρασίας-Αφρικής.
Και μια απλή ματιά σε έναν χάρτη αρκεί να μας δείξει ότι το σύμπλεγμα αυτό έχει ένα κεντρικό σημείο, την Ανατολική Μεσόγειο. Με άλλα λόγια, ενδέχεται ότι στο μεταλλαγμένο διεθνές σύστημα του μέλλοντος, η Ανατολική Μεσόγειος να αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα του. Κατά συνέπεια, μπορούμε να πούμε, παραφράζοντας τον Mackinder, ότι αυτός που θα κυριαρχεί στην Ανατολική Μεσόγειο θα έχει ρυθμιστικό ρόλο σε ολόκληρο το διεθνές σύστημα.
Ο τουρκικός ρόλος
Και αυτόν ακριβώς τον ρόλο φαίνεται πως διεκδικεί για τον εαυτό της η Τουρκία, που φιλοδοξεί να εξελιχθεί στην κυρίαρχη δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου και συνακόλουθα σε μια από τις πιο σημαντικές ρυθμιστικές δυνάμεις του διεθνούς συστήματος. Για αυτό λοιπόν ενδέχεται να λειτουργεί με τόσο «ασύδοτο», πειρατικό και ριψοκίνδυνο τρόπο. Όχι γιατί είναι «μεγαλομανής» ο Ερντογάν ή για «να εξωτερικεύσει την εσωτερική της κρίση» αλλά γιατί είναι πολύ μεγάλο το διακύβευμα.
Και αυτό χωρίς να έχουμε αναφερθεί καθόλου στον επίσης πολύ μεγάλο ρόλο των ενεργειακών κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου, που είναι μια άλλη ιστορία.
Βέβαια, η παραπάνω προσέγγιση είναι εξ αντικειμένου πολύ γενική, επιφανειακή και σε πολύ μεγάλο βαθμό επισφαλής. Ωστόσο, φαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι το διεθνές σύστημα βρίσκεται σε μια φάση δραστικής μετάλλαξης και στο μέλλον η Ανατολική Μεσόγειος ενδέχεται να έχει σημαντικότερο ρόλο σε αυτό από τον ήδη σημαντικό που έχει σήμερα.Και η Τουρκία φαίνεται πως επιδιώκει να εξελιχθεί στην κυρίαρχη δύναμη της περιοχής ώστε να βελτιώσει τις πιθανότητές της να λειτουργήσει ως μια από τις σημαντικές ευρασιατικές δυνάμεις του μέλλοντος. Τώρα, αν θα της βγει όλη αυτή η ριψοκίνδυνη κίνηση είναι μια άλλη ιστορία. Όπως άλλη ιστορία είναι το τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα. Η χώρα μας επίσης μπορεί να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που προσφέρονται, όχι βέβαια με τον τρόπο της Τουρκίας αλλά με πιο σύνθετες επιλογές. Και αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.
