Τρέχει και δεν φτάνει η ομάδα των ηττημένων, Ομπάμα και Κλίντον, να επιβάλλει τετελεσμένα πριν να αναλάβει την Προεδρία ο Τραμπ. Τρέχουν και οι παρακατιανοί τους, πχ ο Αναστασιάδης της Κύπρου κι από πίσω ασθμαίνοντες Κοτζιάς και Τσίπρας, να κλείσουν όπως-όπως ότι προλάβουν, σύμφωνα με τις εντολές των απερχόμενων.
Φούσκες πολέμου εξαπολύει ο Ερντογάν, τρομοκρατεί για το Αιγαίο και αποκτά πλεονέκτημα στο Κυπριακό. Και τρέχουν άρον-άρον Αναστασιάδης και Τσίπρας να βρουν λύση- μίγμα δηλητήριου των Εγγλέζων, του Ερντογάν και των ΗΠΑ. Μια διακυβέρνηση των λιπόψυχων, στην αγαθή περίπτωση. Και ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, εμπνευστής και πρωτεργάτης της «έγχρωμης επανάστασης» στην Ουκρανία, δηλώνει με σιγουριά ότι τίποτα το ουσιώδες δεν θα αλλάξει στην εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον διότι, λέει, υπάρχουν θεσμικοί έλεγχοι αποτρεπτικοί αλλαγών. Ο λαϊκός έλεγχος, η ψήφος, είναι διακοσμητική, υπονοεί με διπλωματικό τακτ ο πρέσβης. Και δεν του περνάει καν από το μυαλό ότι αυτή η νοοτροπία κατέληξε στον Τραμπ.
Ανατράπηκε το κομματικό ρεπουμπλικανικό κατεστημένο και οι ψηφοφόροι έστειλαν το απλό μήνυμα: όταν καίγεται το σπίτι σου μην τρέχεις να βάζεις αλλού φωτιά, σβήσε τη δική σου. Η υπόσχεση Τραμπ ότι θα ασχοληθεί με τα του Οίκου του σε μια Αμερική που τρεκλίζει, έπιασε τόπο. Και ο Τραμπ εμφανίστηκε επαρκώς άξεστος, λαϊκός και προκλητικός ώστε να πείσει τους πληβείους να τον ακολουθήσουν. Η στάση του και η τακτική του είχε ήδη με επιτυχία δοκιμαστεί, παραλλαγμένη, στην Ελλάδα με τον Α. Παπανδρέου.
Ο Τραμπ δεν είναι, προφανώς, στον πυρήνα της ελίτ που κυβερνάει τις ΗΠΑ, αλλά η ομάδα του αντιλαμβάνεται ότι η καταστροφή έρχεται καλπάζοντας χάριν των ελάχιστων στην κορυφή, Ρότσιλντ, Ροκφέλερ κλπ που ήδη τον προειδοποιούν με δηλώσεις του Κίσινγκερ, ως εκπροσώπου τους, ότι υπάρχουν όρια στις αλλαγές, όρια που δεν καθορίζει αυτός αλλά εκείνοι.
Είκοσι χρόνια εξουσίας, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, ήταν αρκετά ώστε οι σημερινοί ηττημένοι (συμβολικά οι Ομπάμα-Κλίντον-Ρέντσι-Ολάντ) να ελέγξουν τα κλειδιά της εξουσίας εντός των ΗΠΑ, να τοποθετήσουν πιστούς συνεργάτες σε σύμμαχες χώρες και υποτακτικούς στα προτεκτοράτα. Αντίστροφα, η εξέγερση των πληβείων αγκαλιάζει σχεδόν το σύνολο του Δυτικού Κόσμου, διατρέχει ταυτόχρονα όλα τα Μητροπολιτικά κέντρα εξουσίας. Αν υπήρχε αριστερά με στοιχειώδη συνέπεια θα μιλούσε για τη στιγμή της παγκόσμιας επανάστασης. Καλώς ή κακώς άλλοι σέρνουν το κάρο της Ιστορίας, αδιάφορη για τους πρωταγωνιστές και κομπάρσους. Η εξέγερση των πληβείων διαχωρίζει τους, δεξιούς και αριστερούς, συνεργάτες και υπηρέτες της Παγκοσμιοποίησης από τους επίσης δεξιούς και αριστερούς αντίπαλους τους, οπαδούς και υπερασπιστές τους Έθνους και του Κράτους, της αυτονομίας έναντι της ισοπέδωσης, της ποικιλίας έναντι της μιας «πολιτικά ορθής» γνώμης, του πολυπολικού Κόσμου απέναντι στο μονοπώλιο της μοναδικής αυτοκρατορίας. Συνοπτικά θα έλεγα ότι η σύγκρουση έχει όντως ταξικά χαρακτηριστικά στο περιεχόμενό της αλλά οι πρωταγωνιστές είναι διάφοροι και ανακατεμένοι. Κοινωνικά και ιδεολογικά, φέρουν περισσότερο μαζικά παρά αμιγώς στενά ταξικά χαρακτηριστικά, κλίνουν μάλλον προς το «ΕΑΜ» παρά «τάξη εναντίον τάξης».
Οι ηττημένοι ωθούν στα άκρα. Ο απερχόμενος Ομπάμα (Νόμπελ Ειρήνης, να μη βασκαθεί) προωθεί και το Κογκρέσο αποδέχεται να προμηθευτούν οι αντάρτες στη Συρία πυραύλους εδάφους-αέρα την ώρα που καταρρέουν. Η Βουλή ψηφίζει ζώνη απαγόρευσης πτήσεων (το ζητούν και οι Τούρκοι) έτσι ώστε η άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία να γίνεται πιθανή άρα και ένας παγκόσμιος πόλεμος. Προετοιμάζουν νέες κυρώσεις κατά της Ρωσίας διαγράφοντας την ειρηνευτική προσέγγιση Κέρι–Λαβρόφ. Συνολικά κινήσεις που επιχειρούν να ματαιώσουν τις διακηρύξεις Τραμπ για συνεννόηση με τον Πούτιν. Θα γίνουν πολλά αυτές τις σαράντα μέρες έως ότου αναλάβει ο νέος Πρόεδρος στις ΗΠΑ. Οι μεσοβασιλείες κρύβουν συχνά εκπλήξεις.
