Ο Γιώργος Μπαντής βγάζει τα εξάταπα και μιλάει στο gazzetta.gr κοιτάζοντας κατάματα την κοινωνία και το δικό του, ονειρικό ποδόσφαιρο.
Πριν από μερικές μέρες ο Γιώργος Μπαντής αποχαιρέτησε με μια όμορφη ανάρτηση στο facebook τον Πανιώνιο. Στα σχόλια ακολούθησε πραγματική αποθέωση, ακόμα κι από το επίσημο προφίλ των οργανωμένων του συλλόγου. Όχι για αγωνιστικούς λόγους. Παρότι όποτε κλήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του -με highlight το ματς με τον Ολυμπιακό πέρυσι- ήταν εκεί και παρότι το 2016 αναδείχθηκε MVP της χρονιάς στον Αστέρα Τρίπολης, ο Μπαντής θεωρούταν δεύτερη επιλογή στους «κυανέρυθρους».
Η αποθέωση είχε να κάνει με τον χαρακτήρα, την παιδεία και το ανάστημα που ύψωσε σε όλες τις περιστάσεις που χρειάστηκε. Για την αλληλεγγύη που έδειξε ουκ ολίγες φορές, για την πίστη του σε αρχές και ιδανικά που έχουν άξονα τον άνθρωπο και την κοινωνία και φυσικά για το γεγονός ότι ήταν πάντα εκεί για όλους, χωρίς να δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα. Ο Μπαντής βοήθησε στη γαλούχηση μιας ξεχωριστής γενιάς ποδοσφαιριστών, σκεπτόμενων, με δίψα για μόρφωση και ενδιαφέρον για την κοινωνία και τα προβλήματά της. Δεν είναι τυχαίο πως από όποια ομάδα έχει περάσει, τα αποδυτήρια έχουν να λένε τα καλύτερα.
Αναζητώντας πλέον τον επόμενο σταθμό του, ο 32χρονος τερματοφύλακας μίλησε στο gazzetta.gr με τρόπο που διαφέρει. Με αναφορές σε συγγραφείς, με λυρισμό, αλλά και ταυτόχρονα και ρεαλισμό, κοιτάζοντας στα μάτια την κοινωνία και το ποδόσφαιρό μας.
Είσαι από τους ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται και εκτός γηπέδου. Θα μπορούσε το ποδόσφαιρο γενικότερα να ξεπεράσει μαζικά τις τέσσερις γραμμές του;
«Δεν θα ήταν ωραίο αν οι ποδοσφαιριστές, γενικά οι αθλητές, είχαν αναλάβει δράση; Αν αυτό το πάθος που δείχνουν στο γήπεδο το βγάζουν και για τα δικαιώματα του ανθρώπου; Του ανθρώπου που υποφέρει, που αδικείται; Εγώ πιστεύω θα ήταν όχι μόνο ωραίο, αλλά και χρήσιμο για την κοινωνία».
Τι είναι αυτό που σε ωθεί στο να μιλήσεις για άλλα πράγματα, πέραν της μπάλας;
«Ως αθλητές έχουμε ευθύνη απέναντι στη κοινωνία, απέναντι στα παιδιά. Πρέπει να την αποδεχτούμε, να την αγαπήσουμε, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γίνουμε το πρότυπο που θα θέλαμε να έχουν τα παιδιά μας. Εκατό χρόνια από τώρα ελάχιστη σημασία θα έχει ο τραπεζικός μου λογαριασμός, η το αυτοκίνητο που οδηγούσα. Όμως ο κόσμος σήμερα μπορεί να είναι διαφορετικός επειδή έπαιξα σημαντικό ρόλο στη ζωή ενός παιδιού. Όταν είσαι αθλητής και δεις πως σε κοιτάει στα μάτια ένα παιδί, ίσως τότε καταλάβεις και την ευθύνη που έχεις απέναντι του».
Αφού στο τέλος, αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα, τι θα έλεγες στους γονείς του παιδιού που μπαίνουν στο ποδόσφαιρο;
«Αυτό που θέλω να πω στους γονείς είναι πως δεν πρέπει να προετοιμάζουμε τα παιδιά μας για να αντιμετωπίσουν ένα σκληρό και άκαρδο κόσμο, άλλα να μεγαλώσουμε παιδιά που θα κάνουν τον κόσμο λιγότερο άγριο και άκαρδο. Οι γονείς πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί σε ποια ακαδημία θα στείλουν τα παιδιά τους. Πρέπει να ξέρουν πως ειδικά στις μικρές ηλικίες ο προπονητής παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή τους, γι αυτό πρέπει πρώτα να είναι σωστός παιδαγωγός και μετά κάλος προπονητής. Πρέπει να διδάξει στα παιδιά τις πραγματικές αξίες του αθλητισμού, τη σημασία της ήττας, της συνεργασίας και της ομάδας. Δεν είναι εφικτό να γίνουν όλοι Μέσι η Ινιέστα, όμως μέσα από το ποδόσφαιρο μπορεί να γίνουν σπουδαίοι άνθρωποι και αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό».
Και στα παιδιά;
«Στα παιδιά που ξεκινάνε τώρα θα ήθελα να πω να μη στενοχωριούνται αν έπαιξαν καλά και έχασαν, άλλα αν έπαιξαν κακά και κέρδισαν. Να ξέρουν πως η σκληρή δουλειά δεν εγγυάται την επιτυχία, αλλά η καθόλου δουλειά θα φέρει σίγουρα την αποτυχία. Να ξέρουν ότι στη διαδρομή τους θα αδικηθούν και πρέπει να είναι έτοιμοι γι αυτό. Να αντιμετωπίσουν την ήττα ως μάθημα και όχι ως τιμωρία».
Είχες τεθεί από την αρχή αλληλέγγυος με το κίνημα ενάντια στις εξορύξεις στη Χαλκιδική. Ποια είναι η γνώμη σου;
.
«Όσο έχω φωνή πάντα θα φωνάζω για τo έγκλημα που συντελείται στην Χαλικιδική και όπως είδαμε ξεκάθαρα πλέον με τις ευλογίες όλων των κοινοβουλευτικών δυνάμεων της χώρας, χωρίς καμία εξαίρεση».
Αλήθεια, τι γίνεται με τα δικαστήρια; Είχα ακούσει για πάνω από 450 διωκόμενους.
«Αυτή τη στιγμή δε δικάζονται πρόσωπα. Δικάζεται η ίδια η κοινωνία, δικάζεται η γη, ο αέρας, το νερό. Δικάζεται το δίκιο, η αλήθεια. Δικάζονται οι ανθρώπινες αξίες. Όχι, όχι άλλο φτάνει, είμαστε σε έναν διαρκή πόλεμο με τη φύση, αν κερδίσουμε, χάσαμε».
«Κανείς δεν γεννιέται, μισώντας κάποιον για το χρώμα του δέρματος, την καταγωγή ή τη θρησκεία του», είχε πει ο Νέλσον Μαντέλα. Πώς γίνεται κάποιοι να δηλώνουν πατριώτες μισώντας τους ξένους;
«Δεν γίνεται να είσαι ρατσιστής με κάτι που τυχαία δεν είσαι. Να θυμάσαι πάντα πως ο άνθρωπος που συναντάς, δίνει μια προσωπική μάχη, για την οποία εσύ δε γνωρίζεις τίποτα. Είναι αρρώστια να πιστεύεις ότι αγαπάς την πατρίδα σου μισώντας την πατρίδα του άλλου. Κάνεις δε γεννιέται ρατσιστής. Οι άνθρωποι διδάχτηκαν να μισούν. Δεν ξεχωρίζω Έλληνες και ξένους. Αδερφός μου είναι αυτός που σέβεται τον άνθρωπο και εχθρός μου εκείνος που σκοτώνει, βιάζει η πουλάει ναρκωτικά».
Ποιο είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο που έχει να αντιμετωπίσει ένας ποδοσφαιριστής στην Ελλάδα;
«Στην Ελλάδα επικρατεί το “θεός με τη νίκη, σκουπίδι με την ήττα” και αυτό είναι το πιο δύσκολο να διαχειριστείς ως αθλητής. Ο Καμύ έλεγε πως είναι σοφία που δεν αποκτάται εύκολα».
Η αδικία;
Θα ασπαστώ τα λόγια του Μαρτιν Λούθερ Κινγκ ταυτίζοντας τα με τον αθλητισμό και θα πω πως εκείνο για το οποίο η δική μας γενιά αθλητών θα μετανιώσει πικρά μία μέρα, δεν θα είναι η σκληρότητα και η αδικία των κακών που εμπλέκονται με τον αθλητισμό, όσο η απαράδεκτη σιωπή των καλών».
Ήσουν σε μια προσφυγική ομάδα. Ποια είναι η γνώμη σου για το προσφυγικό;
«Δεν μπαίνει μια μάνα αγκαλιά με το παιδί της σε ένα σαπιοκάραβο για να πάει σε έναν τόπο ώστε να κάνει κακό. Δεν πάει ούτε για ένα καλύτερο αύριο, πάει μόνο για να υπάρξει αύριο».
Η αναγωγή της νίκης σε αυτοσκοπό μας έχει κάνει να ξεχάσουμε τη μαγεία του παιχνιδιού;
«Πολλοί οπαδοί ακόμα και η ηγεσία της ομάδας με τους παίκτες, προτιμούν μία ανέντιμη νίκη παρά μια αξιοπρεπή ήττα. Αυτό τα λέει όλα».
Τι είναι για σένα το ποδόσφαιρο;
«Το ποδόσφαιρο για μένα είναι ένα μήνυμα που ήρθε από έναν Πανιώνιο στη σελίδα μου στο fb.
Θα σας την αντιγράψω και τα συμπεράσματα δικά σας.
“Γιώργο καλησπέρα, με λένε Βασίλη και είμαι Πανιώνιος. Θυμάμαι τον εαυτό μου παλιά στη 3 να παρακολουθώ την ομάδα πάντα μαστούρης χωρίς καθαρό μυαλό. Μετά από χρόνια χρήσης πήγα στη διάβαση αν έχεις ακουστά. Στην αρχή δεν ήθελα να κάτσω με τίποτα ώσπου μια μέρα μου είπαν ότι εδώ πηγαίνουμε και παίζουμε μπάλα κάθε Σαββατοκύριακο και εκείνη την ώρα άλλαξαν όλα και είπα από μέσα μου ότι θα κάτσω λίγο καιρό για να πηγαίνω να παίζω μπάλα καθώς ήμουν άρρωστος από μικρός με το τόπι. Μην στα πολυλέω πλέον έρχομαι γήπεδο με τον γιο μου, μπορώ να μυρίζω το χορτάρι, να παρακολουθήσω και τα 90/ του αγώνα και να αντικρίζω τον ουρανό ευτυχισμένος άσχετα με το αποτέλεσμα. Στη διάβαση γίνονται ωραία πράγματα και υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να ξαναπατήσουν στα πόδια τους και να τους δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία. Ίσως ένα διπλό με τους συναθλητές σου να τους δώσει παραπάνω δύναμη. Αν το κανονίσεις θα χαρώ να παίξω μαζί σου. Βασίλης”.
Τον ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου, η ιστορία της ζωής του οδηγός μου».
Οι δυσκολίες σε ατσαλώνουν για τη συνέχεια;
«Πέρασα πολλές δυσκολίες στην καριέρα μου όμως τις αγαπάω μια-μια ξεχωριστά. Χωρίς εκείνες δεν θα ήμουν ο άνθρωπος που σου μιλάει σήμερα».
Άλλαξε το ποδόσφαιρο για σένα όταν προέκυψε ο επαγγελματισμός;
Το να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής ήταν το παιδικό μου όνειρο, το οποίο πραγματοποιήθηκε. Όταν είσαι παιδί βλέπεις με άλλη ματιά τα πράγματα, πιο ανθρώπινα, πιο ρομαντικά και μακάρι να μπορούσα να δω με κείνα τα μάτια και σήμερα… Όμως όσο μεγαλώνεις και γίνεται αυτό που λάτρεψες δουλειά και οργανώνεται όχι για να είναι παιχνίδι, αλλά για να εμποδιστεί να είναι παιχνίδι και πρέπει να δουλέψεις σαν μηχανή ώστε να κερδίσεις η να κερδίσεις, αυτόματα γκρεμίζεται το παιδί μέσα σου, το οποίο παίζει για την απόλαυση της ομορφιάς του παιχνιδιού και μόνο και γίνεται θηρίο».
Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη βία;
«Η πρόληψη πρέπει να μπει στη ζωή μας και όχι η καταστολή. Από παιδιά μας μάθανε πως πρέπει να πάμε στο σχολείο γιατί χωρίς το απολυτήριο δεν θα μπορέσουμε να βρούμε δουλειά και όχι για την ουσία της μόρφωσης. Μας είπαν πως πρέπει να φοράμε ζώνη όταν οδηγούμε, γιατί αλλιώς θα δεχτούμε κλήση και όχι για την ουσία της αασφάλειας. Κάτι έχει πάει λάθος. Το ίδιο ισχύει και για το γήπεδο, μας μάθανε πως βρίζοντας αντιπάλους ή διαιτητές βοηθάμε την ομάδα μας».
Ο λόγος σου είναι βαθιά πολιτικός. Τι γνώμη έχεις όμως για τους… επαγγελματίες πολιτικούς;
«Τι να πω για τους πολιτικούς… Αυτοί παίζουν τις ζωές μας στα ζάρια κι εμείς αντί να αντιδράσουμε ευχόμαστε να μην χάσουν».
Τι είναι ευτυχία για σένα;
«Ο Καμύ έλεγε πως ευτυχία είναι να καείς από τον ήλιο, ο Βέγγος έλεγε να σε αγκαλιάζουν δυο χεριά, εγώ λέω πως ευτυχία είναι να περνάς τα χρόνια σου χωρίς να προσπαθείς να φτιάξεις τη ζωή σου ξεχνώντας να τη ζήσεις».
Τι φοβάσαι για το μέλλον;
«Φοβάμαι πως αφήνουμε επικίνδυνα το τέρας να συνηθίσει να ζει στη ζωή μας με συνέπεια το επόμενο βήμα να είναι να του μοιάσουμε».
Τι κρατάς περισσότερο από τα χρόνια που πέρασες στον Πανιώνιο;
«Κρατάω τρεις στιγμές από τον Πανιώνιο. Το διπλό στο Καραϊσκάκη, η συμπαράσταση του κόσμου στους κατοίκους της Χαλκιδικής και την αλληλεγγύη προς την Ηριάννα. Επίσης θα μου μείνει αξέχαστο το παιχνίδι στη Ριζούπολη με τον Απόλλωνα, που οι οπαδοί των γηπεδούχων μπήκαν αγκαλιά με τους δικούς μας στο γήπεδο, σπάζοντας την απαγόρευση μετακίνησης και δείχνοντας πως αν θέλουμε μπορούμε».
Πρόσφατα ο πρώην συμπαίκτης σου, Φιόρι Ντουρμισάι, μας είπε συγκλονιστικές ιστορίες για τον ίδιο, αλλά και για παίκτες που γκρεμίζουν την διαδεδομένη εικόνα του γκλάμουρ και γεμάτου φράγκα επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Ποια είναι η γνώμη σου;
«Τη συνέντευξη του Φιόρι τη διάβασα όλη. Τα βιώματά του με συγκλόνισαν, όχι όμως οι αποκαλύψεις για τον ποδοσφαιριστή που αγωνίζεται στην Ελλάδα. Μην βλέπετε τη βιτρίνα, ένα 5% με 15% βγάζει χρήματα ώστε να εξασφαλίσει το μέλλον του. Οι υπόλοιποι παλεύουν με ελάχιστες αποδοχές, τις οποίες σας πληροφορώ ότι δεν τις παίρνουν κιόλας. Όλη η Β’ εθνική πέρυσι έπαιξε χωρίς ασφάλεια. Κάθε παιχνίδι κορώνα-γράμματα. Και τα παιδιά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα γιατί μας αντιμετωπίζουν σαν προϊόντα αναλώσιμα. “Αν δεν θες φύγε, έχει πίσω πολλούς που παίζουν”. Και φυσικά για να μην κρυβόμαστε, μεγάλο μερίδιο ευθύνης για όλο αυτό έχουμε οι παίκτες της Super League kai o ΠΣΑΠ, γιατί δεν μπήκαμε μπροστά, επιτρέποντάς το».
Πρωτοστάτησες στην συγκέντρωση υπογραφών για την αλληλεγγύη στην Ηριάννα Β.Λ. Τι σου έδειξε αυτή η εμπειρία και πώς αισθάνεσαι τώρα που επιτέλους αθωώθηκε;
«Πιστεύω πως ο αθλητής εάν θέλει μπορεί να βελτιώσει τον κόσμο και ο λόγος είναι ότι επηρεάζει ριζικά ένα παιδί, τον τρόπο σκέψης του, την παιδεία του, την ίδια του τη ζωή. Και τα παιδιά μπορεί να είναι σήμερα το 20% του πληθυσμού της γης, όμως είναι το 100% του μέλλοντος της. Βλέποντας την κατάφωρη αδικία εις βάρος της Ηριάννας και το κύμα αλληλεγγύης σκέφτηκα πως ήρθε η ώρα να μιλήσει και ο αθλητής. Να γίνει η φωνή του αδικημένου.
Να δείξει ότι μπορεί να αγωνιστεί και για κάτι πιο κρίσιμο από ένα παιχνίδι. Στην αρχή υπολόγιζα γύρω στις 20 υπογραφές, όμως το κύμα ήταν τεράστιο και υπέγραψαν 80 προσωπικότητες από όλο το φάσμα του αθλητισμού. Δεν σας κρύβω πως ήταν ουτοπία για μένα όλο αυτό και μου δίνει σημάδι ελπίδας για έναν καλύτερο αθλητισμό. Η αθώωση της είναι μια νίκη, μια νίκη της αλληλεγγύης, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Ηριάννα που όπως γράφουμε και στο κείμενο μας μπορεί να ήμουν εγώ, μπορεί εσύ, μπορεί τα παιδιά μας. Έχασε έναν χρόνο από την ζωή της στην φυλακή και αυτό είναι κάτι μη αναστρέψιμο».
Άγγλος δημοσιογράφος που είχε έρθει στην Ελλάδα για να μελετήσει τα ενδημικά προβλήματα του ποδοσφαίρου μας, είχε αποφανθεί πως το μεγάλο ζήτημα είναι η δύναμη και η επιρροή των ιδιοκτητών. Συμφωνείς;
«Είναι και αυτό ένα από τα πολλά προβλήματά του ποδοσφαίρου μας, η καλύτερα του αθλητισμού μας. Βλέπουμε τους παράγοντες να πρωτοστατούν, ή να επηρεάζουν με τις δηλώσεις ή αναρτήσεις τους επεισόδια. Αυτό πρέπει να αλλάξει, εκείνοι είναι που θα δείξουν τον δρόμο».
Με ποια ποδοσφαιρική μορφή του παρελθόντος θα ήθελες να έχεις υπάρξει συμπαίκτης και σε ποια ομάδα θα ήθελες να έχεις αγωνιστεί;
«Δεν ξέρω αν θα ήθελα να παίξω με κάποια προσωπικότητα, το σίγουρο είναι πως θα ήθελα να παίξω στη γειτονιά μου κόντρα στην άλλη γειτονιά, να παίζω μέχρι να μην φαίνεται η μπάλα, να ματώσουν τα γόνατά μου, να γυρίσω σπίτι μαύρος από τη σκόνη και να κοιμηθώ γνωρίζοντας μόνο αυτή την πλευρά του ποδοσφαίρου. Για το δεύτερο σκέλος, όταν φόρεσα για πρώτη φορά τη φόρμα προπόνησης του Ηρακλή στα 15 μου, φεύγοντας από την Ιερισσό, είχα σαν όνειρο να αγωνιστώ στην πρώτη ομάδα. Δεν υπήρχε περίπτωση να γύριζα πίσω αν δεν έπαιζα έστω και ένα παιχνίδι. Το παιδικό όνειρο εκπληρώθηκε, άρα έπαιξα στην ομάδα που ήθελα».
*Πηγή: gazzetta.gr