Συνήθως οι άνθρωποι βλέπουν (αν τον δουν) τον «Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη» τους τα Χριστούγεννα, άντε την Πρωτοχρονιά. Οι Καλικάντζαροι πάλι, όχι! Καθ’ ότι ο Πολάκης είδε τον δικό του εφιάλτη την παραμονή των Φώτων, όταν το «βοθροκάναλο» του ΣΚΑΪ έδινε εντολές δια του κ. Αυτιά στον υπουργό κ. Σπίρτζη να σώσει τους ναυαγούς της Τιμισοάρα από τα νύχια της υπερορίας. Έρμε Πολάκη! Θέσιν υπερυπουργείου το «βοθροκάναλο», κλαρίνο ο κυρ Σπίρτζης στις εντολές κ. Αυτιά – που πάει ο κόσμος; (Πάντως, όπου και να πηγαίνει, πηγαίνει με τη… Ryanair)!
Όσο για τους Καλικαντζαραίους, ο μύθος λέει ότι η προσπάθειά τους να πριονίσουν το δένδρο που στηρίζει τη Γη διακόπτεται άδοξα με την έλευση των Θεοφανείων. Δεν είναι τυχαία η οικολογική παράμετρος του μύθου (το δένδρο που στηρίζει τη ζωή στον πλανήτη), αλλά είναι μάλλον ατυχής η βεβαιότης για την αποτυχία των Καλικάντζαρων.
Δείτε για παράδειγμα τη Συμφωνία των Πρεσπών. Δεν υπήρξε αθλιότης και ασχήμια που να μην μετήλθε ο αξιότιμος κ. Ζάεφ (και οι ΗΠΑ) εξαγοράζοντας και εκβιάζοντας βουλευτές προκειμένου να υπερψηφισθεί αυτό το έκτρωμα που βρωμάει μπαρούτι.
Κατ’ ακολουθίαν ανάλογες κινήσεις υψηλού πολιτικού ήθους ακολούθησαν στην Αθήνα. Αγοραπωλησίες βουλευτών, αποστασίες, σενάρια για κυβερνήσεις μειοψηφίας ή ανοχής (που παραπέμπουν στους περιώνυμους οίκους), δίνουν και παίρνουν (με την κυριολεξία του δίνω έδρα και παίρνω καρέκλα) σε ένα πολιτικό τοπίο όλο και πιο σαθρό, όλο και πιο ανυπόληπτο – για όλο και πιο πολλούς, αηδιαστικό.
Κι έτσι, ένα εθνικό θέμα υψίστης σημασίας έχει μετατραπεί σε ένα ερώτημα πολιτικής επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ για λίγους ή λιγότερους μήνες ακόμα. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι παράξενο, αποτελούν το φυσιολογικό απότοκο του αμοραλισμού που επέδειξε αυτή η διακυβέρνηση σε όλους τους τομείς.
Αποκορύφωμα αυτής της κατάντιας, αλλά και ταυτοχρόνως απόδειξη είναι ο ερχομός της γκετ μπακ φράου Μέρκελ. Όσην αξία κι αν έχει η τελετουργία του πράγματος (να τελεσφορήσουν δηλαδή οι διεργασίες της ανωμαλίας) υπό τα όματα της Κομαντατούρ, μεγαλύτερη αξία έχει η διευθέτηση των πραγμάτων στο Προτεκτοράτο. Ο Τσίπρας είναι πλέον αναλώσιμος, αλλά ο διάδοχός του πρέπει να είναι ακόμα περισσότερο Καισαρίων – ή έστω Αυλητής: αυτός να παίζει τον αυλό του και τα νταούλια να τα βαράνε άλλοι. Οι μπίζνες στην περιοχή είναι σοβαρές.
Συνεπώς, λίγη αξία έχουν για τους Επικυρίαρχους οι τοπικές φαγωμάρες (αρκεί να είναι όσον το δυνατόν πιο αισχρές) για την ανασύνθεση του τοπικού δουλικού προσωπικού (μάλιστα στο πλαίσιο της ερμηνείας ενός Συντάγματος που τα ίδια τα δουλικά δολοφόνησαν χάριν των Μνημονίων). Αξία για τους Επικυρίαρχους έχει να γίνεται η (βρωμο)δουλειά.
Βεβαίως, η κυρία Μέρκελ δεν χρειάζεται να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι αν ο Τσίπρας τής είναι ακόμα χρήσιμος ή αν χρειάζεται να δώσει το δακτυλίδι στον επόμενο, γνωρίζει ήδη.
Το τελετουργικό όμως της υπόθεσης έχει τη σημασία του για την περαίωσή της. Διότι στο κάτω – κάτω οι πολίτες πρέπει να έχουν τον τελευταίο λόγο όταν διαλέγουν όχι μεταξύ των διαταγών που πρέπει να εκτελέσουν (αυτό απαγορεύεται αυστηρώς), αλλά υπό ποίον κουΐσλινγκ θα συνεχίσουν να τις εκτελούν.
Όπως καταλαβαίνετε τα φαινόμενα εκφυλισμού, όπως αν θα είναι «βελούδινο» το διαζύγιο Τσίπρα – Καμμένου ή αν θα νεκραναστηθεί ο Τζουτζές για να κάνει τον πρωθυπουργό σε μια Βουλή ανοχής, μικρή αξία έχουν μπροστά στον δομικό εκφυλισμό του πολιτεύματος και της πολιτικής. Σε μια συγκυρία που θα μπορούσε κανείς να την χαρακτηρίσει «προπολεμική σε πλανητικό επίπεδο», η Ελλάδα βρίσκεται να παίζει σε κατηγορία Βοσνίας – Ερζεγοβίνης, Κοσυφοπεδίου και συνοικιακής οργάνωσης ΣΥΡΙΖΑ: εδώ οι καλοί διορισμοί, περάστε κόσμε, και ΜΚΟ για να τρουπώσετε διαθέτουμε…
*Πηγή: topontiki.gr
