Η Ελλάδα έχει πολύ καιρό να ακούσει μια καλή είδηση.
Το δώρο, όμως, που της προσεφέρθη το πρωί της Πέμπτης από την “Ρωσία με αγάπη“, ήταν κάτι πολύ παραπάνω από ένα χαρμόσυνο νέο.
Υπήρξε στην κυριολεξία μια “σανίδα σωτηρίας” για την Ελλάδα, που αν η χώρα μας την αρπάξει, μπορεί να αλλάξει υπέρ της όλα τα πολιτικά, οικονομικά και κυρίως γεωστρατηγικά δεδομένα στην περιοχή.
Αναφερόμαστε, προφανώς στην δήλωση της ρωσικής πρεσβείας στην Αθήνα, δήλωση που μπορούσε να γίνει μόνο με απευθείας υπόδειξη Πούτιν-Λαβρόφ και με την οποία η Ρωσία αναγνωρίζει πλήρως, καθαρά και ανεπιφύλακτα, το νόμιμο, με βάση τη Διεθνή Σύμβαση της Θάλασσας, δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα έως τα 12 ν.μ παντού στον μεσογειακό χώρο, συμπεριλαμβανομένου και του Αιγαίου.
Η πρωτοβουλία αυτή της Ρωσίας δεν είναι τυχαίο ότι λαμβάνει χώρα τούτες τις πολύ κρίσιμες στιγμές, όπου το πειρατικό Oruc Reis απειλεί τα θαλάσσια δικαιώματα και την ίδια την κυριαρχία της χώρας μας.
Η Ρωσία με αυτήν την δήλωση δεν παίρνει θέση μόνο για το εθνικά κεφαλαιώδες θέμα των 12 ν.μ αλλά και επί της ουσίας τάσσεται εφ’ όλης της ύλης υπέρ της Ελλάδας και κατά της Τουρκίας.
Και η δήλωση αυτή δεν είναι απλώς λόγια, αντιπροσωπεύει “πράξεις“, αφού ισοδυναμεί με προτροπή και κάλυψη στην χώρα μας για να προχωρήσει στην επέκταση της θαλάσσιας κυριαρχίας της.
Είναι μια δήλωση που όχι μόνο αποτελεί πλήγμα αλλά κόλαφο και εν δυνάμει αποδόμηση των επεκτατικών σχεδίων της Τουρκίας, όπως συμπυκνώνονται με την λεγόμενη “Γαλάζια Πατρίδα“.
Και όμως, η κατεστημένη πολιτική τάξη της χώρας μας αντί να κάνει παντιέρα τις ρωσικές δηλώσεις και να αναδείξει την στρατηγική σημασία τους για τον πολιτικό, οικονομικό, θαλάσσιο, ενεργειακό και γεωστρατηγικό χάρτη της περιοχής, φάνηκε, μάλλον, ταραγμένη, περίπου, ενοχλημένη και αμήχανη και σχεδόν “έθαψε” την ρωσική πρωτοβουλία και κίνηση.
Τέτοια ήταν μάλιστα η ταραχή και τέτοιος ο εκνευρισμός, ακόμα και των κυρίαρχων μέσων μαζικής ενημέρωσης στη χώρα, που, σχεδόν, εξαφάνισαν την είδηση των δηλώσεων της ρωσικής πρεσβείας!!!
Τόση, άραγε, είναι υποτέλεια και η αποικιοποίηση του σημερινού συστήματος της χώρας μας απέναντι στα δυτικά κέντρα, ώστε να φτάνουν αυτοί που το διευθύνουν σε νεοψυχροπολεμικές κινήσεις που αγγίζουν τα όρια της προδοσίας, όχι μόνο των εθνικών συμφερόντων αλλά και της ίδιας της επιβίωσης της χώρας μας;
Τόση είναι η δουλοπρέπεια των κομμάτων της ολιγαρχίας και των “παραφυάδων” τους που προτιμούν να θυσιάσουν την χώρα, παρά να παρεκκλίνουν στο ελάχιστο από την γραμμή της δουλοπρέπειας στα δυτικά κέντρα, ακόμα και αν αυτά ξεπουλάνε κυνικά και ξεδιάντροπα την χώρα;
Η πρόκληση της ρωσικής πρωτοβουλίας και θέσης για τα 12 ν.μ στο Αιγαίο, μπορεί να περιφρονηθεί προδοτικά από τα κατεστημένα κέντρα της χώρας, από την κυβέρνηση, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, το ΜέΡΑ25 αλλά δυστυχώς και από κάποιες αριστερές δυνάμεις αλλά η πρόκληση αυτή αφορά, πρώτα απ’ όλα, τον ελληνικό λαό.
Και είναι μια πρόκληση για να πάρει ο ίδιος, επιτέλους, την τύχη και το μέλλον της Ελλάδας στα χέρια του, εμπνεόμενος με άλλους, διαφορετικούς πολιτικούς όρους σήμερα αλλά με την ίδια ουσία, από το γνωστό σύνθημα και προτροπή ελευθερίας του Κολοκοτρώνη.
Παναγιώτης Λαφαζάνης