Δ. Κουτσούμπας: Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου

Μπράβο σύντροφε Δ. Κουτσούμπα. Η Ελλάδα, από υποτελής και βαθιά εξαρτημένη στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ χώρα, αναγορεύτηκε με δηλώσεις σου από τη Λειβαδιά σε «σημαιοφόρο του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών στην περιοχή». Ας θεωρήσουμε, όμως, ότι η παρομοίωση που συγχέει την γονυκλισία και την υποταγή, με την τιμητική και οδηγητική θέση του σημαιοφόρου, είναι ένα φραστικό ολίσθημα.

Δε νομίζω, όμως, ότι μπορεί να θεωρηθεί ως φραστικό ολίσθημα, σύντροφε, η συνέχεια της δήλωσής σου, με την οποία καταγγέλεις «την κυβέρνηση ότι με τις ενέργειές της εμπλέκει την χώρα στον ανταγωνισμό μεγάλων ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως είναι οι ΗΠΑ, η Ρωσία κ.λπ.» (θαυμάστε το κ.λπ.!)

Συγχαρητήρια σ. Δημήτρη. Με μια φράση, όπως λέμε με έναν σμπάρο, πετυχαίνεις πολλά τρυγόνια. Πρώτον εξομοιώνεις τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, το μέγεθος, το εύρος και τις συνέπειές του, ιδιαίτερα σε βάρος της χώρας μας, με τον ιμπεριαλισμό της Ρωσίας, απέναντι στην οποία η Ελλάδα εφαρμόζει μία επιθετική πολιτική κυρώσεων, μέτρων και περικύκλωσης με παλιές και νέες βάσεις αλλά και με την επέκταση του ΝΑΤΟ.

Δεύτερον: Ξεχνάς ότι η άρον-άρον υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών δεν είναι εμπλοκή σε κανέναν ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό αλλά μία πράξη διεύρυνσης του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και επομένως πράξη καθαρής, επικίνδυνης ενίσχυσης του αμερικανικού και ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού στην περιοχή, κάτι το οποίο δεν αφορά μόνο ή κυρίως τη Ρωσία αλλά πρώτα απ’ όλα την υποταγή και την καταλήστευση των λαών της περιοχής μας.

Τρίτον: Λησμονείς ή παρακάμπτεις, επίσης, σ. Κουτσούμπα, το γεγονός ότι η απέλαση των Ρώσων διπλωματών και τα πρακτοριλίκια που την συνοδεύουν και τα οποία παραπέμπουν, ίσως και με χειρότερους όρους, στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’50, δεν είναι εμπλοκή σε ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς αλλά πράξη υπαγορευμένη από τον G. Pyatt, πράξη περαιτέρω υποταγής στις ΗΠΑ και τους πλέον αντιδραστικούς κύκλους της και μία κίνηση που αποβλέπει να μετατρέψει την Ελλάδα σε κάτι πολύ χειρότερο από Ουκρανία της Ανατ. Μεσογείου, πράγματα απέναντι στα οποία καθόλου δεν χωράει η «αθωωτική» και σχετικά «ουδέτερη» διατύπωση ότι εξυπηρετούν τον ιμπεριαλισμό (ΗΠΑ) στον ανταγωνισμό του με τον άλλο «ιμπεριαλισμό» (Ρωσία)!

Ασφαλώς δεν υπάρχει μεγάλη καπιταλιστική χώρα, σύντροφοι του ΚΚΕ, η οποία να μην ανταγωνίζεται, με εκείνον ή τον άλλον τρόπο και με εκείνη ή την άλλη μορφή και ένταση, τις άλλες μεγάλες καπιταλιστικές χώρες, ακόμη και αν βρίσκονται στο ίδιο συμμαχικό μπλοκ. Μην κάνετε, λοιπόν, πως ανακαλύπτετε την Αμερική και απαντήστε ευθέως στο ερώτημα:

Χρειάζεται και είναι αναγκαίο για την Ελλάδα να έχει καλές σχέσεις συνεργασίας με την Ρωσία στην βάση όσο είναι δυνατόν του αμοιβαίου οφέλους ή αυτό είναι επιζήμιο;

Χρειάζεται, επίσης, η Ελλάδα και η Αριστερά να προσπαθεί όσο είναι δυνατόν να αξιοποιεί «ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις» και «ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς» για να προωθεί θετικούς δημοκρατικούς στόχους, νόμιμα εθνικά συμφέροντα και ανεξαρτησιακές επιδιώξεις;

Ή ακόμα και όταν μας πνίγουν και μας συνθλίβουν οι Δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εμείς πρέπει να φωνάζουμε όλο και πιο δυνατά «Τι ΗΠΑ, τι Ρωσία», και στην πράξη να δικαιολογούμε κιόλας ενός είδους αντι-ρωσική ψύχωση που θυμίζει το παλιό «αντι-σοβιετικό μένος», χωρίς Σοβιετική Ένωση, τώρα;

Υ.Γ: Δεν μπορώ παρά να μην σημειώσω, επίσης, έναν υπότιτλο σε άρθρο του Πριν (22/7) που κινείται στην ίδια γραμμή Κουτσούμπα και λέει επί λέξει: «Η όξυνση του ανταγωνισμού ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία στερεί την ελληνική αστική τάξη από την πολυτέλεια της “ουδετερότητας”. » Λίγη προσγείωση σύντροφοι! Λίγη μόνο! Ήταν ποτέ «ουδέτερη», έστω στοιχειωδώς, ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία η ελληνική αστική τάξη; Επεδίωξε ποτέ μία τέτοια έστω και μακρινή «ουδετερότητα»; Έλεος!

Ο ελληνικός αστισμός πάντοτε ήταν υποτελής στις ΗΠΑ και βρισκόταν απέναντι στη Ρωσία. Τώρα, οι Τσίπρας – Κοτζιάς, επιχειρούν να εγκαταλείψουν τα προσχήματα και να τραβήξουν, με υπόδειξη των πιο σκληροπυρηνικών της Ουάσινγκτον και για δικούς τους λόγους, σε πολύ πιο ακραία επίπεδα την αντίθεσή τους στην Ρωσία.

Μην το κουράζουμε: για την Αριστερά ο αγώνας στη χώρα μας για την διέξοδο από την κρίση, για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, για την δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τον σοσιαλισμό του αιώνα μας είναι σε αυτήν την φάση, τουλάχιστον, μονομέτωπος και είναι αγώνας μέχρι τέλους κατά του αμερικάνικου, του γερμανικού και ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού.

Ν.Ζ