Ένα ποίημα του Ν.Φ.Σταθάκου: ”Ισορροπία”

”ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ”

Νεφελώδης  η  σκέψη  σύντροφε  μου.

Να  προσδιορίσει  αδυνατεί,  της  λείπουν  τα  κριτήρια.
Πάει  καιρός  που  δεν  αρκεί,  σωθήκανε  τα  φυσίγγια…
Ματιές  φευγάτες  ρίχνουμε,  στου  μίσους  τα  λεγόμενα
Ριζώσανε  και  θεριέψανε  της  πείνας  τα  φαινόμενα.
Από  καιρό  φροντίσανε,  να  μπούναι  στο  μυαλό  μας.
Να μοιάζουν με δεδόμενα”  της  ιστορίας  “της τσούλας”.
Τι  προσδοκάς  να  ωφεληθείς;  τι  αναμένεις  εις  μάτην;
Της σβάστικας οι  Σταυρωτές  τα σάβανα του Μπλόκου.
Των  τοίχων  των  μαρτυρικών.
”Των  Κρούψ”  οι  οστεοθήκες.
Αυξάνουν   με  “την  πρόοδο”,  γεννιούνται κάθε  μέρα..
Παράλυτα  τα  θέλω  μας,  εδώ  και  χρόνια  ψάχνουν.
Δεν  δείχνουνε  τον  ένοχο,  δεν  οδηγούν  στον  στόχο…
Τα  ρέστα δεν ρισκάρουνε,  στης  Σπάρτης  την  ρουλέτα.
Στο  ναι  της  Επανάστασης,  και  στου  λαού  τη  μπέσα.
Ψηλάφισα  τα  χέρια  σου,  μια  χαραμάδα  βρήκα.

Στην  αναπνοή  σου  φώλιασα  οριστικά σε χαιρετώ.
Αντίο  σου ψιθυρίζω.

Στα  στήθια  αφήνω  τον  καυμό,
βάγια  και  πικροδάφνη.
Πάντα  μαζί  να  παίζουνε,  μπαλάντες  στον  αντάρτη.
Των  μυρμηγκιών  τη  συνοχή,
μα  και  την  αντοχή  τους.
Τι  δύναμη που  άντλησα, από  την  πολιτοφυλακή  τους.
Με  βόηθησε  να  ξανοιχθώ,  στης  λευτεριάς  το  χάος.
Να  μη  φοβάμαι  τον  καιρό,  που  είναι  γεμάτος μαύρο.
Ξεθηκαρώνω  το  σπαθί,  στους  ”άφρονες”  του πλούτου.                                             “Σταυρώνουν”…  μεροκάματα,  σκορπίζουν   δυστυχία.
Μελέτησα  από  την  αρχή,  Μανιφέστα  και  Ευαγγέλια.
Κανένα  δεν  επείραξα ….   αναίτια  χωρίς  λόγο!!
Δουλεύω  με  τις  μέλισσες,  συλλογικά  βαδίζω.
Βλέπω  ακούω  καθαρά,  πράττω  και  τιμωράω.

Το  μέλι  να  μοιράσουμε,  όλοι  να το γευτούνε.
Στιγμές – στιγμές  θαρρώ  βαθιά.
Πως  βλέπω  αυτό  που  έρχεται.

Γήινος  αισθάνομαι.
Πανέμορφο  που  είναι.
Χλιδή  δεν  υπάρχει  πουθενά,  στη  θλίψη  βουτηγμένη.
Φτώχεια  ανελέητη,  με  θάνατο  ντυμένη.
Οι  διηγήσεις  της  γιαγιάς  Ιστορίας.
Ένα  κομμάτι  της  τιμής,  φέρνουν  στην  κοινωνία…
Ένα  σύμπαν  τιμωρό,  που  είχε  μαζέψει  ο  χρόνος.

Tον  πλανήτη  ανταριάζουνε,  πυριφλεγή  τα  βόλια.
Φωτιές  πυρρίχιο  “στήνουνε”,   το  μέτρο  κουμαντάρει.
Ζωή  αναβλύζει  αδιάκοπα,  ψωμί  μοιράζει  πάλι.
Στα  έγκατα  των  πόθων  μας,  στην  άκρα της  αβύσσου.
Δεν θα ναι   πάντα   έτσι,   ΑΝΘΡΩΠΟΙ…..

Άλλοι  να  φθίνουν  στον  χαμό.
Άλλοι  στους  παραδείσους.
Υποδειγματική  λύση  η  ανατροπή.

Μας  γνέφει  η  καταιγίδα.
Έλα  σε  μένα….   Αγάπη  μου.
Χαρά  μου…
και  Οργή  μου.
Μίσος  μου….
Ηρεμία  μου.
Πειθαρχία  μου….
Μα  και  Διαλεκτική μου.
Να  ”εκτελέσουμε”  τον  παλιό  κόσμο….

Να  ξαναφτιάξουμε  τη  πλάση.

Ιδού  το  πρόβλημα…..

Μην  ξεφεύγετε  άνθρωποι.
Γιατί  αργούμε  άραγε?
Μη  περιμένουμε  άλλο!!
Οδηγητάδες  τιμωροί,
να  γίνουμε  όλοι  πρέπει…

1^η   Δεκέμβρη  21^ου   αιώνα.

“Παράνομος”  Πολίτης  και  Ποιητής 
Νίκος  Φ.  Σταθάκος