Όταν το όλα οδηγεί στο τίποτε

Για την εγγραφή όλων των εργαζομένων στα Συνδικάτα του Δημοσίου

Αρχές Δεκέμβρη 2016 έγιναν δύο κρίσιμα συνέδρια. Το καταστατικό – τακτικό και εκλογικό συνέδριο της ΑΔΕΔΥ και το καταστατικό – απολογιστικό συνέδριο της ΠΟΕ-ΟΤΑ, μιας από τις μεγαλύτερες και κρισιμότερες ομοσπονδίες του δημοσίου.

Με το παρόν άρθρο δεν σκοπεύουμε να αποτιμήσουμε συνολικά τα δύο συνέδρια, αλλά να σχολιάσουμε το βασικό θέμα που απασχόλησε και τα δύο: Το «άνοιγμα» δηλ. των καταστατικών τους και την εγγραφή στη δύναμη των συνδικάτων του δημοσίου όλων των εργαζομένων με σχέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου.

Η δεδηλωμένη πρόθεση του ΜΕΤΑ και στην ΑΔΕΔΥ και στην ΠΟΕ-ΟΤΑ ήταν ότι θα εξαντλούσε κάθε προσπάθεια στην κατεύθυνση να ανοίξουν τα καταστατικά τους σ’ όλους τους εργαζόμενους ανεξάρτητα σχέσης εργασίας.

Η πρότασή μας ήταν να επεκταθεί ο ν.1264/1982 και έτσι να εγγράφονται στα συνδικάτα του δημοσίου όλοι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα σχέσης εργασίας, που εργάζονται τουλάχιστον δύο μήνες στο δημόσιο, στα νομικά πρόσωπα και στους ΟΤΑ.

Η πρότασή μας αυτή πηγάζει από τη θέση μας ότι όλοι οι εργαζόμενοι έχουν ίσα δικαιώματα, πρέπει να αμείβονται με τον ίδιο μισθό και μοναδικό κριτήριο πρέπει είναι η εξειδίκευση και η εμπειρία, και όχι η σχέση εργασίας.

Παράλληλα, είναι μια πρόταση που ενοποιεί την Εργατική Τάξη, αίρει τους επίπλαστους διαχωρισμούς της που εξυπηρετούν το κράτος και την εργοδοσία και ενισχύουν τις ρεφορμιστικές και συντεχνιακές αντιλήψεις στις γραμμές της, και αποτελεί καθοριστικής σημασίας παράγοντα για την επίτευξη του κύριου στόχου μας, που είναι η ενοποίηση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και η συγκρότηση ενιαίων και ισχυρών εργατικών συνδικάτων, ικανών να εκπροσωπούν τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων, για να τα εμπιστεύονται οι εργαζόμενοι και να τα φοβούνται οι κυβερνήσεις και οι εργοδότες.

Στο ψευτοδίλημμα, όσων αρνούνται την εγγραφή των συμβασιούχων, ότι δηλ. έτσι θα αδυνατίσει ο αγώνας για μόνιμη και σταθερή εργασία, απαντάμε ότι η υπεράσπιση αυτών των θέσεων εργασίας, περνά μέσα από την απόκτηση ίδιων δικαιωμάτων μεταξύ των εργαζομένων, δηλ. ίση αμοιβή για την ίδια δουλειά. Με λίγα λόγια, όσο ομογενοποιούνται τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων, τόσο ισχυροποιούνται οι μόνιμες και σταθερές σχέσεις εργασίας και διασφαλίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων

Το θετικό είναι ότι και στα δύο συνέδρια, όλες σχεδόν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις αναγνωρίζουν, άλλες γιατί το πιστεύουν πραγματικά και άλλες γιατί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, ότι «κάτι πρέπει να γίνει με τους συμβασιούχους». Το «φάντασμα» της εκπροσώπησης των εργαζόμενων με ελαστικές σχέσεις εργασίας πλανιόνταν πάνω από τα συνέδρια της ΑΔΕΔΥ και της ΠΟΕ-ΟΤΑ και με τους αγώνες μας θα γίνει πραγματικότητα, αλλιώς το 30, το 40 το 50% των εργαζομένων, ιδιαίτερα αυτών που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη, θα είναι εκτός συνδικάτων και αυτά θα είναι γερασμένα και αναποτελεσματικά.

Τι έγινε όμως και δεν άλλαξε τίποτα στα καταστατικά της ΑΔΕΔΥ και της ΠΟΕ-ΟΤΑ;

Στη μεν ΑΔΕΔΥ κατατέθηκαν δύο προτάσεις: Η μία που υποστηρίχθηκε από το ΜΕΤΑ, τη ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) και τις Αγωνιστικές Κινήσεις Παρεμβάσεις και προέβλεπε την εγγραφή όλων των εργαζομένων ανεξάρτητα σχέσης εργασίας, μετά από δύο μήνες εργασία (ν.1264/1982), που συγκέντρωσε το 70% – θέλει 75% για να γίνει καταστατική αλλαγή – και η άλλη που υποστηρίχθηκε από την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ, η οποία μιλούσε γενικώς και αορίστως για εκπροσώπηση των συμβασιούχων.

Στη, δε, ΠΟΕ-ΟΤΑ, όπου όλες οι παρατάξεις, με τον α’ ή β’ τρόπο πρότειναν την ένταξη μερίδας συμβασιούχων και αφού έγινε ψηφοφορία, όπου καμιά πρόταση δεν πήρε ανάλογη καταστατική πλειοψηφία (δηλ 75%), το ΜΕΤΑ έκανε προσπάθεια να υπάρξει συμβιβαστική πρόταση για να ανοίξει το καταστατικό της ομοσπονδίας και να ενταχθούν χιλιάδες εργαζόμενοι με ελαστικές εργασιακές σχέσεις.

Έτσι, κατατέθηκε κοινή πρόταση από τις δυνάμεις της Συνδικαλιστικής Ανατροπής (ΣΥΝΑΝ) και του ΜΕΤΑ-ΟΤΑ που πρόβλεπε:

1. Την ένταξη όλων των εργαζομένων στις κοινωνικές δομές (Βοήθεια στο Σπίτι, ΚΔΑΠ, ΚΗΦΗ κ.λπ.) και αυτών που εργάζονται σε προγράμματα που επιχορηγούνται από το ΕΣΠΑ (παιδικοί σταθμοί κυρίως).

2. Των εργαζομένων που παραμένουν στους δήμους με δικαστικές αποφάσεις και αυτών που είναι στους προσωρινούς πίνακες του ΑΣΕΠ και περιμένουν την ολοκλήρωση του διορισμού τους (σήμερα έχουμε εργαζόμενους που περιμένουν 5 και 6 χρόνια), καθώς και όσων παρατείνονται οι συμβάσεις με οποιονδήποτε τρόπο (πχ εργαζόμενοι στην καθαριότητα) και

3. Επειδή δεν υπήρχε συμφωνία για τις υπόλοιπες κατηγορίες συμβασιούχων – το ΜΕΤΑ-ΟΤΑ πρότεινε τους δύο μήνες τουλάχιστον και η ΣΥΝΑΝ τα δύο οκτάμηνα – συμφωνήθηκε να γίνει ξεχωριστή ψηφοφορία.

Την παραπάνω πρόταση δεν ψήφισαν οι δυνάμεις της ΔΑΚΕ, της ΔΑΣ και των Παρεμβάσεων, γιατί άλλοι δεν ήθελαν λόγω αντίληψης (ΔΑΚΕ), άλλοι… δεν κατάλαβαν (Παρεμβάσεις) και άλλοι γιατί τους βολεύει (ΔΑΣ) – έτσι εμφανίζεται ότι μόνο το διασπαστικό «Συνδικάτο ΟΤΑ» (ΠΑΜΕ) εκπροσωπεί τους συμβασιούχους.

Η πρόταση θα συγκέντρωνε πάνω από 80%, αν θα την ψήφιζε η ΔΑΣ, και για το λόγω αυτό φέρνει την κύρια ευθύνη που δεν άλλαξε το καταστατικό. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα να μην εκπροσωπούνται από την ΠΟΕ-ΟΤΑ πάνω από 18.500 εργαζόμενοι και κυρίως, όπως τονίσαμε και στο ίδιο το συνέδριο, μια μεγάλη ομοσπονδία θα έκανε ένα βήμα εκπροσώπησης όλων των εργαζομένων ανεξάρτητα από σχέση εργασίας και προώθησης της ενότητας των εργαζομένων στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Στο πλαίσιο αυτό, υποστηρίζουμε τη θέση να επεξεργαστεί η διοίκηση της ΠΟΕ-ΟΤΑ κοινή πρόταση για να «ανοίξει» το καταστατικό της και να προκηρυχθεί έκτακτο καταστατικό συνέδριο την άνοιξη του 2017, με στόχο στις αρχαιρεσίες που θα γίνουν σ’ όλα τα σωματεία από το Δεκέμβρη του 2017 έως τα μέσα Απρίλη του 2018, για την ανάδειξη των αντιπροσώπων για το τακτικό συνέδριό της στα τέλη Απρίλη, να συμμετάσχουν όλοι οι εργαζόμενοι.

Ιδού λοιπόν η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

*Ο Γιώργος Χαρίσης είναι επικεφαλής του ΜΕΤΑ σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και μέλος της Διοίκησης της ΑΔΕΔΥ και της Ε/Ε της ΠΟΕ-ΟΤΑ