Όραμα της Mιράντας Ξαφά η εξαφάνιση του Δημοσίου. Σταθερή προπαγανδίστρια του νεοφιλελεύθερου μοντέλου

Λίγα λόγια για τη Μιράντα.

Τις τελευταίες μέρες απασχόλησε την επικαιρότητα η Δρ Ξαφά, με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου της με τίτλο «Δημόσιο χρέος» και την μεγάλη διάσταση που πήρε στον τύπο η φήμη ότι είναι άτυπη σύμβουλος του Κυριάκου.

Η Μιράντα Ξαφά (Μ.Ξ.), με οικονομικές σπουδές και καριέρα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με ενασχόληση σε σταθεροποιητικά προγράμματα στη Λατινική Αμερική, θεωρείται ως μία εξέχουσα οικονομική αναλύτρια, φυσικά από τους ομοϊδεάτες της, ΝΦ πολιτικούς. Η Μ.Ξ. με σημαντικές (!) περγαμηνές, έχει τραβήξει την εμπιστοσύνη κορυφαίων παραγόντων του τόπου, όπως ο Μητσοτάκης ο πρεσβύτερος, που την είχε τοποθετήσει το διάστημα 1991-93 ως Διευθύντρια του Οικονομικού του γραφείου στην Αθήνα, αλλά και άλλων διεθνών παραγόντων, αφού εργάστηκε ως αναλύτρια των διεθνών αγορών στο Λονδίνο και στην Αθήνα. Διετέλεσε μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου του ΔΝΤ την περίοδο 2004-09, και εν συνεχεία στέλεχος της I.J. Partners με έδρα την Γενεύη. Σήμερα είναι διευθύνουσα σύμβουλος της E.F. Consulting στην Αθήνα και ερευνήτρια του Center for International Governance Innovation (CIGI).

Από τα βιογραφικά αυτά στοιχεία, κατανοούμε γιατί η κυρία Ξαφά θεωρείται ένα σημαίνον πρόσωπο. Για αυτό το λόγο, είχα μεγάλο δισταγμό! γ αν έπρεπε να ασχοληθώ μαζί της, αμφισβητώντας την. Ιδιαίτερα όμως, ενισχύθηκε ο δισταγμός μου, όταν πληροφορήθηκα για την ιδιαίτερη εκτίμηση που τρέφει στο πρόσωπο της ο Βαγγέλης Βενιζέλος ο οποίος σε παρέμβασή του με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου της κ. Ξαφά για το χρέος της Ελλάδας ανέφερε ότι: «Με την Μιράντα Ξαφά έχουμε τελείως διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές διαδρομές, αλλά τα τελευταία χρόνια έχουμε συμπέσει. Και νομίζω πως ο κοινός παρανομαστής μας είναι ο ορθολογισμός και η υπευθυνότητα….».

Σωστά ακούσαμε. Ο Βενιζέλος αυτοθαυμάζεται για την υπευθυνότητά του!

Κατά τη γνώμη μου, αν η κυρία θεωρείται σημαίνον πρόσωπο, αυτό αφορά μόνο τους ομοϊδεάτες της και όσους υπηρετεί. Γιατί τα πραγματικά σημαίνοντα πρόσωπα προκαλούν το ενδιαφέρον όχι μόνο από ομοϊδεάτες αλλά και από αντιπάλους , επειδή οι απόψεις τους έχουν προστιθέμενη αξία και δεν είναι αναμάσημα απόψεων χωρίς παραπέρα διερεύνηση και μελέτη.

Η γνώμη μου λοιπόν, είναι, πως η προσφορά της είναι αρνητική και η αξία της πολύ μικρή, γιατί τα συμπεράσματά της είναι σε μεγάλο βαθμό λαθεμένα.

Ας δούμε όμως συγκεκριμένα τις απόψεις και δοξασίες της όπως τις εκφράζει στο βιβλίο της για το χρέος αλλά και στη συνέντευξή της, με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου αυτού για το χρέος.

1. Πρώτον, τονίζει ότι έχουμε ακόμη πολύ μεγάλο δημόσιο, ότι το δημόσιο «δεν έχει συρρικνωθεί».

Που το στηρίζει αυτό; Πουθενά. Αναμασά, χωρίς τεκμηρίωση την ίδια καραμέλα που αναμασούν όλοι οι ομοϊδεάτες της εδώ και χρόνια. Είναι όμως εξωφρενικό να επαναλαμβάνει αυτό το επιχείρημα, παρά το γεγονός πως τα τελευταία χρόνια έγιναν αρκετές νέες μελέτες και γράφτηκαν σχετικές εκθέσεις –συνέχεια εκθέσεων προηγούμενων ετών – που δείχνουν πως ο δημόσιος τομέας στη χώρα μας που δεν ήταν μεγαλύτερος και διαφορετικός από τον μέσο όρο στην Ευρωζώνη τα προηγούμενα χρόνια, τα τελευταία χρόνια έχει συρρικνωθεί παραπέρα, και αυτό δείχνουν και οι συγκρίσεις με άλλες χώρες της ΕΕ. Πχ η απασχόληση στο δημόσιο είναι πολύ μικρή, όπως καταγράφεται.

• Στο site της ΑΔΕΔΥ διαβάζουμε ότι η απασχόληση στον δημόσιο τομέα που περιλαμβάνει τη δημόσια διοίκηση, την εκπαίδευση, την υγεία, την άμυνα και την υποχρεωτική ασφάλιση (εκτός των ΔΕΚΟ) αριθμεί συνολικά σε τακτικό και έκτακτο προσωπικό 653.463 εργαζόμενους για το 2015 που υπάρχει εικόνα για το σύνολό του, και αντιστοιχεί στο 16,3% της συνολικής απασχόλησης. Σε ό,τι ειδικότερα αφορά στους εργαζόμενους με σταθερή απασχόληση στον δημόσιο τομέα αυτοί εκπροσωπούν το 14,10% της συνολικής απασχόλησης.( http://kpolykentro.gr/wp-content/uploads/2016/12/epikairopoiisi_apasxolisi_dimosio.pdf)

ΠΗΓΗ(ΑΔΕΔΥ / ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΟ)

• Το ποσοστό αυτό(14,10) δεν διαφέρει από το ποσοστό που δίνουν ο ΟΟΣΑ και το Διεθνές Γραφείο Εργασίας (ILO)

Απασχόληση στη δημόσια Διοίκηση ανά χώρα της Ε.Ε. τ0 2013

(Σημείωση. Όπου δεν καταγράφεται απασχόληση για το 2013 θέτουμε τα δεδομένα για το πλησιέστερο έτος.)

Όπως βλέπουμε, για το 2012, η απασχόληση στον στενό δημόσιο τομέα στην Ελλάδα, ήταν 13,6% με βάση τα δεδομένα και του ΟΟΣΑ όσο και του ILO. Το ποσοστό αυτό, όπως είναι ευνόητο, μειώνεται συνεχώς, λόγω των ρυθμίσεων που έχουν επιβληθεί για έλεγχο των προσλήψεων με εφαρμογή του κανόνα 1 προς 10 το 2011, που αμβλύνθηκε μεν στη συνέχεια σε 1 προς 4, αλλά πάντα κινείται στην ίδια κατεύθυνση, δηλαδή την παραπέρα μείωση της απασχόλησης στο δημόσιο.

Με βάση τις ίδιες πηγές ΟΟΣΑ όσο και ILO, βλέπουμε απασχόληση στο Δημόσιο, σε (Νορβηγία= 35,6% το 2013), (σε Δανία =31,1% το 2014) ,(σε ΗΠΑ =17,6 % το 2013) ενώ και στις άλλες χώρες του Νότου, έχουμε σε (Ιταλία-=17,3 το 2012), σε (Πορτογαλία 17,4 % το 2013) , (σε Ισπανία= 18,1% το 2013).

Με κριτήριο λοιπόν την απασχόληση κάθε άλλο παρά μπορεί να ισχυριστεί

κάποιος για μεγάλο δημόσιο.

2. Δεύτερον, θεωρεί ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι η λιτότητα.

Φυσικά, ένας άνθρωπος του ΔΝΤ, που έχει στο μεδούλι του την εφαρμογή προγραμμάτων λιτότητας, δεν θα μπορούσε να πει κάτι διαφορετικό. Το πρόβλημα κατά την Μ.Ξ είναι … το Δημόσιο και οι συνταξιούχοι!. Ας μας πει όμως σε ποια χώρα, όλα αυτά τα χρόνια που κρίθηκε αναγκαίο και εφαρμόστηκε πρόγραμμα λιτότητας, έχουμε βελτίωση της θέσης των λαϊκών στρωμάτων σε σύγκριση με τα προ προγραμμάτων χρόνια. Εμείς δεν το βλέπουμε. Την Μ.Ξ. όμως δεν την ενδιαφέρει αυτό το κριτήριο. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο και έχει δηλαδή βελτιωθεί η θέση τους, ας μας το πει.

3. Τρίτον, σχετικά με την ανεργία.

Ένας δείκτης, επίσης, που δεν δείχνει να ενδιαφέρει ουσιαστικά την ΜΞ, είναι η ανεργία. Όμως, παρά το γεγονός ότι υπάρχει μία μικρή μείωση της, η ανεργία συνεχίζει να είναι πολύ μεγάλη. Με βάση τα δεδομένα του Ινστιτούτου ΙΝΕ-ΓΣΕΕ που πρέπει να θεωρούνται ασφαλή, τα ποσοστά για την ανεργία, για το Β’ τρίμηνο 2017 είναι ίσον με 28,7% , σε σχέση με 30,8% το 2016. Όπως αναφέρει επίσης το Ινστιτούτο, η μακροχρόνια ανεργία έχει εκτιναχτεί από 44,9 % στο σύνολο των ανέργων το Β’τρίμηνο του 2010, σε 74% το αντίστοιχο τρίμηνο του 2017. Τεράστιες διαστάσεις βεβαίως έχει πάρει τα χρόνια της κρίσης και μνημονίων και η υποαπασχόληση. Για το θέμα της ανεργίας τι έχει άραγε να δηλώσει η Μ.Ξ.; που ως γνωστό υποεκτιμάται γιατί η μέτρηση ανεργίας με βάση τον ορισμό του (ILO) που εφαρμόζει και η ΕΛΣΤΑΤ, δεν θεωρείται άνεργος αυτός που έχει δουλέψει έστω 1 ώρα την εβδομάδα της μέτρησης.

4. Τέταρτο, το «φωτεινό» παράδειγμα της Κύπρου.

Συχνά επικαλούνται το παράδειγμα της Κύπρου για να ισχυριστούν πως δεν φταίνε οι συνταγές που προσφέρονται στις χώρες που μπαίνουν σε μνημόνια αλλά ότι πρόκειται αποκλειστικά για αποτυχία κυβερνήσεων της χώρας μας. Η Κύπρος δηλαδή παρουσιάζεται σαν επιτυχημένο παράδειγμα, προκειμένου να κατηγορηθεί η Ελλάδα, πως ειδικά αυτή δεν μπορεί να ορθοποδήσει και να μειώσει το χρέος, ενώ άλλες χώρες όπως η Κύπρος που μπήκε και αυτή σε μνημόνιο, μάλιστα μετά την Ελλάδα, πολύ γρήγορα με την συνετή πολιτική και εφαρμογή του, βγήκε από αυτό.

Ποια είναι όμως η αλήθεια για την Κύπρο;

Ασφαλώς με τα κριτήρια της Τρόικα, η Κύπρος πάει μια χαρά. Όμως, η θέση των λαϊκών στρωμάτων βελτιώθηκε; Και μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως το μνημόνιο που λόγω κρίσης επιβλήθηκε στην Κύπρο το 2012, είναι πράγματι παρελθόν; Έχει πάψει να εφαρμόζεται πολιτική λιτότητας;

Η αλήθεια είναι, ότι, το μνημόνιο αποτελεί τύποις παρελθόν για την Κύπρο, όμως, άφησε πίσω του τρομακτικές συνέπειες, τις οποίες έχουν επωμισθεί κυρίως, όπως συνήθως, οι ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι.

Με βάση τα στοιχεία της Eurostat, η ανεργία και στην Κύπρο, ενώ τα χρόνια από 2005 ως το 2011 κυμαινόταν σε ποσοστά από 3,7 ως 7,9%, μετά τα μνημόνια βλέπουμε ποσοστά (2012/11,9%), (2013/15,9%), (2014/16,1 %), (2015= 15%) και το 2016=13,1%) . Αν και τα μνημόνια τελείωσαν ,δεν είχαμε κάποια σημαντική μείωση, αλλά η ανεργία εξακολουθεί και είναι πολύ μεγάλη.

Παρατηρείται βέβαια μία μείωση το 2016, αλλά τα ποσοστά ανεργίας δεν έχουν φτάσει στα προ μνημονίου ποσοστά. Ακόμα, μάλιστα, και αυτή η μείωση οφείλεται αφενός μεν στη μετανάστευση πολλών νέων σε χώρες όπου μπορούσαν να βρουν δουλειά, αφετέρου δε, στο γεγονός ότι αυξήθηκε η μερική απασχόληση. Εμφανίστηκαν δηλαδή παράπλευρα προβλήματα.

Δεν αγνοούμε φυσικά και πρέπει να επισημαίνουμε πάντα, ότι, λόγω και της μεθοδολογίας που χρησιμοποιείται στην ΕΕ, με βάση τους ορισμούς του διεθνούς Γραφείου Εργασίας (ILO) , η ανεργία υποεκτιμάται παντού. Όπως είναι γνωστό κάποιος που εργάζεται έστω και μία ώρα, την εβδομάδα αναφοράς, δεν θεωρείται άνεργος.

Επιπλέον και οι νέοι της Κύπρου μεταναστεύουν, ενώ πολλοί που σπουδάζουν στο εξωτερικό, δεν επιστρέφουν στο νησί μετά την περάτωση των σπουδών τους. Τα επίσημα στοιχεία λένε ότι μετά το μνημόνιο μετανάστευσαν περίπου 35.000 νέοι!

Αξίζει νομίζουμε να γίνει αναφορά και στο χρέος της Κύπρου που λαμβάνεται υπόψη συνήθως για να επιβληθούν από την Τρόικα προγράμματα διάσωσης. Αυτό που παρατηρούμε από τον παρακάτω πίνακα είναι ότι πριν την λήψη μέτρων . ως το 2011 το χρέος δεν είχε ξεπεράσει το 66%, τα χρόνια προγράμματος έφτασε το 107%, και από ότι βλέπουμε μετά το 2014 που βγήκε από την κρίση το χρέος παραμένει υψηλό ~107%.

Πηγή: Eurostat

Μία άλλη εξέλιξη που είχαμε, με την εφαρμογή του μνημονίου στην Κύπρο, είναι πως και εδώ, οι τράπεζες της, δεν ανήκουν πλέον στην πραγματική κυπριακή οικονομία, αλλά σε ξένους ομίλους, το ίδιο και οι μεγάλες επιχειρήσεις που ανήκουν πλέον σε μεγάλα πολυεθνικά τραστ. Άραγε είναι για την Μ.Ξ. θετική αυτή η εξέλιξη;.

Πέμπτο. Το αιώνιο Δίλημμα. Προσφορά ή ζήτηση; Στήριξη του επιχειρηματία ή του εργαζόμενου και του καταναλωτή;

Θεωρώ ότι η παραγωγή μπορεί να λειτουργήσει και χωρίς τον ιδιώτη καπιταλιστή. Είναι γνωστός ο τρόπος παραγωγής στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες –για τις οποίες δεν ισχυριζόμαστε ότι ήταν όλα θετικά- τα επίσης θετικά παραδείγματα συνεταιρισμών στη χώρα μας, βεβαίως και δω υπήρχαν αρκετά αρνητικά, όμως έχουμε αρκετά παραδείγματα που αποδεικνύουν τον παραπάνω ισχυρισμό μου. Επίσης, είναι γνωστά αυτοδιαχειριστικά πειράματα που εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται σε ορισμένες χώρες, ενώ είναι πρόσφατο, των τελευταίων χρόνων, το παράδειγμα στην Ελλάδα της επιχείρησης ΒΙΟΜΕ, όπου οι εργαζόμενοι πήραν την επιχείρηση στα χέρια τους και την λειτουργούν. Είναι γνωστό ,πως αν δεν υπήρχαν εργάτες να την λειτουργήσουν και καταναλωτές από τα λαϊκά στρώματα να καταναλώνουν τα παραγόμενα προϊόντα, ασφαλώς η επιχείρηση θα έκλεινε οριστικά.

.Οι θιασώτες του ΝΦ επιμένουν στη προσφορά, γιατί φετιχοποιούν και θεωρούν αναντικατάστατο το ρόλο του επιχειρηματία ιδιώτη.

Συνεχίζουμε. Μας λέει η κα Ξαφά: «Η αναπτυξιακή προοπτική της χώρας δεν βελτιώνεται με κοινωνικά μερίσματα, βασισμένα σε υπερφορολόγηση, αλλά με αύξηση της προσφοράς αγαθών και υπηρεσιών που παράγουμε», Δεν μας λέει, όμως, πως μπορεί να αυξηθεί η προσφορά χωρίς να υπάρχει ζήτηση, χωρίς να υπάρχουν εισοδήματα που θα στηρίξουν τη ζήτηση; Όπως φαίνεται από τα γραφόμενα της, δίνει έμφαση στις εξαγωγές που σημαίνει πρώτον την αύξηση της ζήτησης από το εξωτερικό και δεύτερον την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας. Μπορούμε να καταλάβουμε όλοι τις αντιφάσεις της γιατί:

Αν η θεωρία της πρεσβεύει γενικά την μείωση μισθών και συντάξεων άρα και μείωση της ζήτησης, ασφαλώς όχι για μία χώρα, τότε και στις άλλες χώρες με μείωση μισθών και συντάξεων θα έχουμε και κει μείωση της ζήτησης τους κάτι που θα βάζε εμπόδια σε δυνατότητα εξαγωγών μας. Η κα Ξαφά βέβαια συνδέει την αύξηση των εξαγωγών μας και γενικότερα κάθε χώρας με την αύξηση της ανταγωνιστικότητας μας. Επιβεβαιώνονται, όμως, στην πράξη οι απόψεις της; Βεβαίως όχι και οι απόψεις της βρίσκονται στον αέρα. Αρκεί να δούμε την εξέλιξη της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας στη χώρα μας ,που τα τελευταία χρόνια εφαρμόζεται το ακραίο ΝΦ μοντέλο το οποίο υποστηρίζει.

5. Έκτο. Ανταγωνιστικότητα

Στον πίνακα που ακολουθεί βλέπουμε από τα στοιχεία της Eurostat την εξέλιξη του κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα μας τα χρόνια μετά το 2010, τα χρόνια δηλαδή εφαρμογής των μνημονίων. Χρησιμοποιώ αυτόν τον δείκτη, γιατί είναι ένας απλός δείκτης που δείχνει το επίπεδο ανάπτυξης μίας χώρας και έμμεσα αποτυπώνει την ανταγωνιστικότητα μίας χώρας.

Τι μας δείχνει ο παρακάτω πίνακας ως προς το κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Ότι είχε 94 μονάδες το 2009, σε σχέση με 100 Μέσο Όρο στην ΕΕ των 27 και το 2017 έπεσε στα τάρταρα με δείκτη 68 ως προς 100 της ΕΕ.

Κατά κεφαλή ΑΕΠ (GDP per capita in PPS)

-Πηγή: Eurostat /

(http://ec.europa.eu/eurostat/tgm/table.do?tab=table&init=1&language=en&pcode=tec00114&plugin=1)

Πως τολμούν λοιπόν οι θιασώτες του ΝΦ να δικαιολογούν την πολιτική και τα μέτρα που επιβάλουν; Αφού η Μ.Ξ. τονίζει πως η έλλειψη ανταγωνιστικότητας, δεν βελτιώνεται, με κοινωνικά μερίσματα, πρέπει να απαντήσει αν αυτή βελτιώνεται με την πολιτική της λιτότητας; Αυξήθηκε η ανταγωνιστικότητα στην Ελλάδα, με μια πολιτική, όπου, τα κοινωνικά μέτρα ήταν το τελευταίο που απασχολούσε τις μνημονιακές κυβερνήσεις; Γιατί η ανταγωνιστικότητα στη χώρα μας μετά από 7 χρόνια μνημονίων δεν βελτιώθηκε αλλά αντίθετα σε σχέση με τον μέσο όρο της ΕΕ έπεσε;. Η απάντηση είναι απλή. Με τέτοιες πολιτικές δεν βελτιώνεται ούτε η ανταγωνιστικότητα. Για να μην φανεί μάλιστα πως η Ελλάδα είναι η εξαίρεση ας δούμε με τις άλλες χώρες που μπήκαν σε μνημόνιο. Στην Ισπανία που το 2009 είχε ακριβώς τον ίδιο δείκτη με τον Μ.Ο. της ΕΕ (δηλαδή 100) , το 2016 έπεσε στο 89, η Πορτογαλία έπεσε από το 82 στο 77 και η Κύπρος από το 105 (βρισκόταν δηλαδή το 2009 πάνω από το μέσο όρο της ΕΕ των 27) έπεσε στο 84. Πλήρης αποτυχία ακόμη και στους δείκτες που δείχνουν οι θιασώτες του ΝΦ μεγαλύτερη προσοχή .

Μήπως όμως προσδοκούμε βελτίωση της οικονομίας από τις εξαγωγές; Ούτε οι εξαγωγές αυξάνονται με υφεσιακές πολιτικές. Όπως γνωρίζουμε η όποια βελτίωση του ισοζυγίου πληρωμών της χώρας έγινε τα τελευταία χρόνια, προήλθε κυρίως από την μείωση των εισαγωγών που προκάλεσε η εσωτερική υποτίμηση και μείωση της ζήτησης.

6. Έβδομο. Η επίθεση σε μισθούς και σε συντάξεις και κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων.

Η επίθεση αυτή είναι συνυφασμένη με την αποδοχή της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης, με έκφραση την πλήρη αδιαφορία για την ζήτηση και την κοινωνική αναλγησία. Για αυτό η Μ.Ξ. κατηγορεί την κυβέρνηση ότι σφάλλει αν «Ανυπομονεί να αυξήσει μισθούς και συντάξεις», δηλαδή να επιστρέψει στις πολιτικές που προκάλεσαν την κρίση». Δεν νομίζω ότι δεν γνωρίζει η Μ.Ξ. πως όσο η Ελλάδα είναι υποτελής στην Τρόικα και γενικότερα στο ΝΦ δόγμα που κυριαρχεί στην Ε.Ε. , πως δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί για αύξηση σε μισθούς και συντάξεις. Απλά, επιδεικνύει την συμπόρευσή της με την κριτική που ασκεί η ΝΔ που και αυτή δεν ενδιαφέρεται για τόνωση της ζήτησης, για κοινωνική πολιτική, για επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων

7. Όγδοο. Η σύνταξη στα 40 και 50 έτη.

Η κα Ξαφά ζει φαίνεται στον κόσμο της, όταν μιλάει ακόμη σήμερα ότι υπάρχουν εργαζόμενοι που βγαίνουν σύνταξη στα 40 και 50 τους. Η επιστημόνισσα κα Ξαφά, ας μας δείξει που είναι αυτοί οι συνταξιούχοι. Αν υπήρχε κάποτε ένα ποσοστό που έβγαιναν σε σύνταξη σε τόσο μικρή ηλικία, σήμερα δεν υπάρχουν . Είναι γνωστό ότι με βάση τα τις υπάρχουσες πληροφορίες για το θέμα των ορίων συνταξιοδότησης ο ΟΟΣΑ θα ζητήσει νέα αύξηση των ορίων ηλικίας που σήμερα κατά Μ.Ο είναι τα 62. Τέτοιες , προαναφερόμενες μικρότερες ηλικίες συνταξιοδοτούμενων υπήρχαν παλιότερα, αφορούσαν μητέρες στο Δημόσιο, τις ΔΕΚΟ και το ΙΚΑ αλλά δεν έχουν καμία ισχύ πλέον σήμερα, έχουν καταργηθεί τέτοιες ρυθμίσεις

Νούμερα τέτοια των40 και 50 δεν ισχύουν αλλά επειδή «πουλάνε», κακοπροαίρετοι, όπως η κ. Ξαφά, συνεχίζουν να τα λένε. Ιδιαίτερες ρυθμίσεις υπάρχουν, αν είμαι καλά ενήμερος, μόνο για ορισμένες περιπτώσεις αναπήρων

8. Απελευθέρωση των τιμών

Σε άρθρο της η Μ. Ξαφά της 30/5/17 στην Καθημερινή, θυμάται καταλαβαίνουμε με ικανοποίηση, γιατί ο τολμηρός τότε πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης (1990-1993), που δεν φοβόταν το πολιτικό κόστος, δέχτηκε εισήγησή της για απελευθέρωση των τιμών στην αγορά πετρελαιοειδών .Γιατί όμως ικανοποίηση; Εγώ το ερμηνεύω σαν σαδισμό, γιατί αυτή η απελευθέρωση , που λόγω της φύσης των καυσίμων επηρεάζουν τις τιμές πολλών άλλων προϊόντων, είχε αποτέλεσμα την περίοδο 1990-1994 να έχουμε τον ψηλότερο πληθωρισμό της τελευταίας 25 ετίας (βλέπε πίνακα που ακολουθεί) και ασφαλώς μεγάλη επίπτωση στην ακρίβεια

ΕΤΗ και Δείκτης Τιμών Καταναλωτή.

9. Οι επιπτώσεις των ιδιωτικοποιήσεων. Η περίπτωση του ΟΤΕ

Για λόγους οικονομίας χρόνου δεν θα αναφερθούμε αναλυτικά στις επιπτώσεις του ΝΦ με τις ιδιωτικοποιήσεις και την κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων, Θεωρούμε πως στον τομέα αυτό πρέπει να είναι ικανοποιημένη η κ. Ξαφά, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ωρίμασε! και προωθεί σήμερα τις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι τέλους, ότι ζητά η Τρόικα. Αυτό όμως είναι μια καταστροφική πολιτική για τον τόπο και ικανοποιεί μόνο τις ορέξεις των ιδιωτών. Η λέξη ιδιωτικοποίηση χαρακτηρίζει ορθά αυτή την πολιτική. Πολιτική που αυξάνει τον έλεγχο και τα οφέλη για τον ιδιώτη.

Σε επόμενο άρθρο θα αναφερθώ στην ζημιά της χώρας και του λαού από αυτές, με έμφαση σε επιχειρήσεις όπως ο ΟΤΕ που οι ΝΦ απολογητές την θεωρούν σαν πολύ επιτυχημένη «μεταρρύθμιση»

10. Συμπεράσματα και καθήκοντα

Η κα Ξαφά υποστηρίζει   το νεοφιλελεύθερο  μοντέλο αν και η διεθνής εμπειρία έχει αποδείξει πως είναι ένα απάνθρωπο σύστημα και όπου εφαρμόζεται αυτό  που  συμβαίνει  είναι  η  βίαιη  και συστηματική  μεταφορά  πόρων από τους  φτωχούς  στους  πλούσιους  με 
Συνέπεια,  σήμερα, σύμφωνα με την έκθεση της Credit Suisse, Global Wealth Report για το 2016, οι πλούσιοι έγιναν ακόμη πλουσιότεροι.  Το πλούσιο 1% κατέχει το 50,8% του παγκόσμιου πλούτου.  Τα στοιχεία δείχνουν αύξηση: Το 2009 το ποσοστό ήταν 45,4%.Η «ψαλίδα» της οικονομικής ανισότητας είναι αυτή τη χρονιά ακόμη μεγαλύτερη. Το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού φτάνει δε, στο αστρονομικό 89% του παγκόσμιου πλούτου.

Η κα Ξαφά, δεν είναι κάποιο μυστικό, είναι μία κλασική δογματική Νεοφιλελεύθερη οικονομολόγος, απολογήτρια των εφαρμοζόμενων προγραμμάτων. Όμως δεν έχει δίκιο να ασκεί κριτική στην σημερινή κυβέρνηση και στη χώρα μας, που άλλωστε εφαρμόζει σε γενικές γραμμές την πολιτική που πιστεύει. Άλλωστε όπως έχει δείξει η διεθνής εμπειρία, καμία χώρα καθυστερημένη αναπτυξιακά, εφαρμόζοντας παρόμοια μνημονιακή πολιτική δεν μπορεί να βρει θετικό βηματισμό. Και η Κύπρος και οι άλλες χώρες, πλην της Γερμανίας που ηγεμονεύει, και σε κάποιο βαθμό των δορυφόρων της, δεν μπορούν να υπερηφανεύονται για υγιή οικονομία.

Η κρίση στη χώρα μας και όχι μόνο, δεν θα ξεπεραστεί αν δεν εφαρμοστούν άλλες πολιτικές, αντινεοφιλελεύθερες, σε σοσιαλιστική κατεύθυνση που βεβαίως δεν μπορούν να αναπτυχθούν στο πλαίσιο αυτού του άρθρου γι‘ αυτό θα επανέλθουμε.