Στην Ελλάδα δεν υπάρχει η παραμικρή γνησιότητα στην λειτουργία αυτού που αποκαλείται αστικό πολιτικό κατεστημένο, αν και νομίζω ότι κάτι παρόμοιο βρίσκεται σε εξέλιξη πλέον και στις πιο προωθημένες αστικές χώρες.
Και όταν λέω γνησιότητα, εννοώ έναν κώδικα αρχών και αξιών και μιας ελάχιστης σεβάσμιας παράδοσης που εμπνέει κάποια εμπιστοσύνη και δίνει σε ένα κυρίαρχο πολιτικό σύστημα μια στοιχειώδη ευθύνη, ποιότητα και αξιοπιστία.
Στην Ελλάδα η ανάληψη από τα πρόσωπα της εξουσίας της πολιτικής ευθύνης σε αποτυχίες και τραγικές περιστάσεις είναι κάτι πάρα πολύ σπάνιο και όταν συμβεί, περισσότερο χρησιμεύει ως υπεκφυγή παρά ως πράξη ειλικρίνειας και μεταμέλειας.
Η αλαζονεία, η αυτάρεσκη επάρκεια και το αλάθητο κυριαρχούν όχι μόνο στην πολιτική ζωή της χώρας μας αλλά και σε όλες τις θέσεις ευθύνης, ακόμα και όταν τα «λάθη» είναι τόσο εξόφθαλμα ώστε να προκαλούν οργή.
Αλλά και όταν η ανάληψη ευθύνης γίνεται αναπόφευκτη, αυτό δεν συνδέεται με γνήσια αυτοκριτική διάθεση αλλά περισσότερο με την απέλπιδα προσπάθεια να παραμείνει κάποιος, παρά την γενική κατακραυγή, ακλόνητος στην θέση του.
Το τραγικό είναι ότι αυτό το «αντιπολιτιστικό σύνδρομο» συμπεριφοράς και στάσης θεωρείται, μάλλον, αυτονόητο από μεγάλο μέρος, ίσως και το μεγαλύτερο, της κοινωνίας, ιδίως αν οι έχοντες την ευθύνη είναι «ημέτεροι».
Η εξουσία στην Ελλάδα πάντα προκαλεί δέος και φόβο, ακόμα και όταν αποδεδειγμένα έχει καταστρέψει και συνεχίζει να καταστρέφει τον τόπο.
Ας μην απορούμε, λοιπόν, και τόσο με τον Αλ. Τσίπρα.
Ως διαπρεπής τακτικιστής και ως αυθάδης δημαγωγός πολιτικός, που περιφρονεί βαθιά τον λαό αλλά ξέρει να τον αντιμετωπίζει με θράσος, αντελήφθη ως απέλπιδα «σανίδα σωτηρίας» την ανάληψη πολιτικής ευθύνης για την εθνική τραγωδία της εκατόμβης των νεκρών.
Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης είχε ένα απίστευτα μικροπρεπή στόχο: Nα προκαλέσει μια ασπίδα για το κύμα της κριτικής και κυρίως να αποφύγει την παραίτηση της μισής κυβέρνησης του και μάλλον του ίδιου.
O ”αιφνίδιος” ελιγμός γενναιότητας υπήρξε μια κίνηση που υπέκρυπτε απίστευτη δειλία.
Ανάλαβε ανέξοδες εικονικές ευθύνες, για να αποφύγει τις πραγματικές.
Θα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να μετρήσουμε την επιτυχία του εγχειρήματος Τσίπρα, βλέποντας την κρίση και την απάντηση του λαού μας στο επόμενο διάστημα.
Ο τόπος μας έχει μια πολύ νοσηρή και ξεπεσμένη πολιτική ζωή για να την δούμε με την δική μας συνεχή ανοχή, την ανοχή των πολιτών, να κατρακυλάει συνεχώς χαμηλότερα μέσα στον βούρκο της χαμέρπειας και της ανυποληψίας.
Κάποτε πρέπει να πούμε ”ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ”!
Τ.Κ.
