Το πέμπτο φόρουμ των Δελφών εξελίσσεται ερήμην τής κοινωνίας, των πολιτών και των κοινωνικών φορέων. Λόγω του ανώδυνου και άχρωμου για τα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα χαρακτήρα του, στην κοινωνική συνείδηση έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα… Θεωρείται ένας οιονεί τρόπος συμπληρωματικής διασκέδασης της άρχουσας οικονομικής, πολιτικής και επιστημονικής τάξης όπου, όπως φαίνεται από τα αποσπάσματα που ανελλιπώς παρουσιάζουν τα ΜΜΕ, σχεδόν όλοι συμφωνούν σε όλα.
Οι επιχειρηματίες που διέπρεψαν στην ελληνική επικράτεια μιλούν για γραφειοκρατία, για χρονοβόρες διαδικασίες, για φορολογία, για έλλειψη του κατάλληλου επιστημονικού και εξειδικευμένου προσωπικού…, χωρίς όλα αυτά να τους έχουν εμποδίσει μέχρι σήμερα να κυριαρχήσουν στον χώρο τους, ορισμένοι μάλιστα και μονοπωλιακά.
Οι εκπρόσωποι των επιστημονικών οργανώσεων και ινστιτούτων, κυρίως αυτών που ασχολούνται με τις διεθνείς σχέσεις, καθησυχάζουν τους Έλληνες για την ομαλή και φυσιολογική πορεία των πραγμάτων, για την επικείμενη …κατάρρευση της Τουρκίας που διαρκεί πολλές δεκαετίες, για τον Ερντογάν που είναι μόνος κι έρημος στον κόσμο και για την ασπίδα προστασίας υπέρ των ελληνικών συμφερόντων και της εδαφικής κυριαρχίας και ακεραιότητας της Ελλάδας σε ξηρά, αέρα και θάλασσα που έχουν προτάξει η ΕΕ, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ κ.λπ.
Οι πανεπιστημιακοί του Μνημονίου ομνύουν πίστη στον υπέρτατο όλων των Συνταγμάτων και θεσμών δημοσιονομικό κανόνα, όπως αυτός προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες από το Eurogroup, αυτό το άτυπο, προφορικό και ουδέποτε ελεγχόμενο από άλλο ενωσιακό, διακρατικό ή εθνικό όργανο.
Και οι πολιτικοί ωραιοποιούν τα προγράμματά τους και τα μέτρα που έλαβαν ή λαμβάνουν, σε ένα κλίμα ειρηνικής συνύπαρξης, αβροφροσύνης και εκατέρωθεν αναγνώρισης της καλής θέλησης όλων.
Όλοι, σε μία ατμόσφαιρα αναγκαίας συνύπαρξης και συνεργασίας εντός του μνημονιακού καθεστώτος που για την πατρίδα μας, με συγκεκριμένες ρυθμίσεις και θεσμούς θα ισχύσει (αν δεν ανατραπεί και ΑΝ υπάρχει μέχρι τότε ανεξάρτητη χώρα) για έναν τουλάχιστον αιώνα ακόμη!
Και από κοντά, η Επιτροπή του Εορτασμού των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 που, απομακρυσμένη από τα κοινωνικά δρώμενα, αναδιαμορφώνει την εθνική συνείδηση, αναδιατυπώνει την ιστορία και επανακαθορίζει την κοινωνική συνείδηση…
Η αφόρητη ομοιότητα των συστημικών απόψεων αποκλείει ασφαλώς κάθε έννοια ουσιαστικού διαλόγου. Η στερεότυπη και εύκολα προβλέψιμη εκφορά του λόγου, αν και με κάποια ελευθεριότητα, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα συστημικής αδελφοσύνης, υπερταξικής ενότητας, κοινωνικού εφησυχασμού… Κάτι δηλαδή εντελώς αντίθετο από το καταγωγικό-θεμελιακό νόημα των Δελφών, όπου κυριαρχούσε η πανσπερμία των ερωτημάτων και των απόψεων, η αγωνία για τα μέλλοντα να συμβούν από όλους τους ικέτες του χρησμού του σοφού Απόλλωνα, που προσέτρεχαν από όλα τα μέρη του τότε γνωστού κόσμου για να λάβουν πορεία ζωής…, έστω και αμφίσημη.
Μπορεί ποτέ ο πολιτισμός να είναι μονοσήμαντος;;
Μπορούν ποτέ οι ιδέες να περιοριστούν στα όρια της συστημικής μνημονιακής πανίδας και χλωρίδας;;
Αμφιβάλλουμε αν οι εμπνευστές αυτού του φόρουμ, -κυρίαρχο ρόλο στο οποίο είχαν τα προηγούμενα χρόνια όλοι (ακόμη και οι ασήμαντοι) ευρωπαϊκοί και μνημονιακοί παράγοντες- έχει λόγο ύπαρξης, τουλάχιστον όπως διεξάγεται ο «διάλογος» στις σημερινές κρίσιμες συνθήκες για τον λαό και τη χώρα.
Είναι όμως βέβαιο ότι οι οργανωτές και συμμετέχοντες φαίνεται να αγνοούν, ή οι πλέον εγγράμματοι να λησμονούν, τί είπε ο Φοίβος-Απόλλων δια της Πυθίας σ’αυτόν τον ελληνιστή σοφό αλλά άτυχο αυτοκράτορα που πήρε τον τελευταίο χρησμό-απάντηση: «Είπατε τώ βασιλεί: Χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ».
Επομένως, η αποκατάσταση του νοήματος των θεσμών και των ιδεών είναι το πρώτο ζητούμενο των καιρών μας.