Ανασχηματισμός παρωδία, φταίμε και όσοι τους ανεχόμαστε

Συνήθως οι ανασχηματισμοί γίνονται για να δώσουν πνοή σε μια κυβέρνηση που χωλαίνει.
Ο περιορισμένος ανασχηματισμός – παρωδία στον οποίο προέβη ο Αλ. Τσίπρας όχι μόνο πνοή δεν έδωσε στην κυβέρνηση του αλλά έδειξε με τον πλέον αδιαφιλονίκητο τρόπο τα αδιέξοδα της και το προσωπικό αδιέξοδο του Αλ.Τσίπρα. Έδειξε το τέλος και των δύο, το οποίο συνοδεύεται με τραγικές συνέπειες για την χώρα, οι οποίες γίνονται και τραγικότερες όσο παραμένουν στην εξουσία, τι λέω τώρα, στην κυβέρνηση (!)
Ανασχηματισμός κυρίως σημαίνει να φεύγουν κάποιοι από την κυβέρνηση και να έρχονται άλλοι.
Ο Αλ. Τσίπρας δεν μπορεί πλέον να το κάνει αυτό.
Έβαλε τον πολιτικά αξιοθρήνητο Κουβέλη στην θέση του Βίτσα, μόνο και μόνο για να πάει ο τελευταίος στην θέση του Μουζάλα, ο οποίος αναγκαστικά απήρχετο και όχι γιατί τον εξέπεμψε ο πρωθυπουργός.
Από την άλλη στη θέση του Παπαδημητρίου, τον άνθρωπο που άνοιξε τον δρόμο στον Τσίπρα για το Texas και τις ΗΠΑ και τώρα τον “έφτυσε” παραιτούμενος, έβαλε τον “σκουριασμένο” Δραγασάκη, ο οποίος ήδη ήταν αποτυχημένος αντιπρόεδρος και με τεράστιες ευθύνες ειδικότερα για τις αδιέξοδες εξελίξεις στις τράπεζες.
Άνθρακας ο θησαυρός, γιατί τα άλλα πρόσωπα είναι άνευ σημασίας.
Και δεν μπορεί ο Αλ. Τσίπρας να κάνει πλέον ανασχηματισμό αλλά μόνο παρωδία για πολλούς λόγους μαζί. Γιατί ενώ είναι αδιαφιλονίκητος στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ταυτόχρονα εντελώς αδύναμος για να διαταράξει ισορροπίες, ανίσχυρος πλέον για το παραμικρό “λίφτινγκ”. ενώ παράλληλα δεν διαθέτει καν εφεδρείες ούτε στο κόμμα του ούτε στην κοινωνία και όσοι αρρωστημένα φιλόδοξοι έχουν απομείνει στον ευρύ περίγυρό του να παθιάζονται για εξουσία, δεν είναι εύκολο να γίνουν και του χεριού του.
Γιατί τέτοιους, και μόνο, χρειάζεται ο Τσίπρας στον κατήφορο που ακολουθεί.
Ο ανασχηματισμός έδειξε ότι ο Τσίπρας και η κυβέρνηση του έχουν τελειώσει.
Κρατούνται στην κυβέρνηση μόνο και μόνο, διότι έχει τα ίδια χάλια η μνημονιακή αντιπολίτευση και γιατί ελληνική ολιγαρχία και μίντια έχουν επιβάλλει άκρα του τάφου σιωπή στην εναλλακτική ριζοσπαστική αντιπολίτευση, την οποία τρέμουν.
Το δράμα για την χώρα είναι ότι μια τελειωμένη κυβέρνηση και ένας πρωθυπουργός, που παίζει το τελευταίο του χαρτί, προσφέροντας γη και ύδωρ στα ξένα ευρωπαϊκά και υπερατλαντικά κέντρα, βρίσκονται στο τιμόνι της χώρας σε μια φάση που μας περιβάλλουν οι μεγαλύτεροι οικονομικοί και τώρα εθνικοί κίνδυνοι μετά τον πόλεμο. Κι αυτό συνιστά την τέλεια συνταγή καταστροφής.
Η Ελλάδα που χάνεται μόνο με μια μεγάλη ριζοσπαστική ανατροπή έχει ξανά ελπίδα επιβίωσης.
Αυτή η ανατροπή, όμως, δεν πρόκειται να έρθει από τον καναπέ ούτε με το να κλαυθμυρίζουμε την απογοήτευση μας γιατί ο Τσίπρας μας πρόδωσε.
Προδότες και εφιάλτες πάντα θα υπάρχουν και συνήθως είναι ισχυροί.
Δεν αρκούν, όμως, για να εξουσιάζουν. Χρειάζονται και τους πολλούς απογοητευμένους που τους ανέχονται.

Λ.Τ