Τα πάνω – κάτω έχει φέρει η πρόταση της αμερικανίδας βουλευτού Αλεξάνδρια Οκάσιο – Κόρτες, που σαν να πήρε τη σκυτάλη του ριζοσπαστισμού στο κόμμα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ από τον Μπέρνι Σάντερς, για γενναία αύξηση της φορολογίας των πλουσίων, στο 70% από 37% που είναι σήμερα. Η πρότασή της αφορά εισοδήματα που υπερβαίνουν τα 10 εκ. δολ. και θίγει συγκεκριμένα 16.000 οικογένειες που ζουν στις ΗΠΑ.
Οι αντιδράσεις που προκάλεσε η πρότασή της ξεπέρασαν το όριο του γελοίου με τη βαθιά αμερικανική Δεξιά να την χαρακτηρίζει κομμουνίστρια και τη δε πρότασή της ισοδύναμη τη δήμευσης των περιουσιών των «πιο σκληρά εργαζόμενων και πετυχημένων Αμερικάνων». Κι επειδή όλοι στην Αμερική είναι σκληρά εργαζόμενοι κι όλοι θέλουν να πετύχουν η πρόταση της Κόρτες εμφανίζεται να πλήττει …όλη την Αμερική. Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι δεν πλήττει παρά το 0,1% του πληθυσμού, δηλαδή ακόμη λιγότερους κι από το 1% που έβαλε στο στόχαστρο του το κίνημα Occupy Wall Street, πριν σχεδόν μια δεκαετία.
Η αλήθεια είναι πώς παρότι η αύξηση της φορολογίας των πλουσίων είναι κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη και κοινωνικά νομιμοποιημένη – πρέπει δηλαδή να ψηφιστεί για να χρηματοδοτηθούν τα προγράμματα ιατρικής φροντίδας των φτωχών, οι υποδομές, κ.α. τα αποτελέσματά της σε επίπεδο δημοσιονομικών αποτελεσμάτων αναμένεται να είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Κι ο λόγος έγκειται στο ότι μια τέτοια αύξηση θα είναι κενό γράμμα αν δε συνοδεύεται από μια παράλληλη αύξηση της φορολογίας των κερδών κεφαλαίου, που θα αφορά μερίσματα, τόκους, κ.α. που σήμερα βρίσκεται καθηλωμένη στο ονομαστικό επίπεδο του 20%. Η πραγματική φορολογία που πληρώνουν στο τέλος της ημέρας είναι ακόμη χαμηλότερη.
Αξίζει πάντως να αναφερθεί ότι όσο κι αν οι σημερινοί υπερβολικά χαμηλοί συντελεστές φορολογίας, που παράγουν ή συνεχή δημοσιονομικά ελλείμματα και αύξηση του δημόσιου χρέους ή περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες ή πιο συχνά και τα δύο μαζί, αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής των Ρεπουμπλικανών, οι Δημοκρατικοί ήταν τη δεκαετία του ’80 επί Ρόναλντ Ρήγκαν που πρωταγωνίστησαν κι όχι απλώς συναίνεσαν στη μείωση των φορολογικών συντελεστών από το 70% στο 50% για να ακολουθήσουν κι άλλες μειώσεις στη συνέχεια. Η πρόταση επομένως της Κόρτες δεν παραπέμπει στη Σοβιετική Ένωση, αλλά στην προεδρία του Τζίμι Κάρτερ, ενώ εκθέτει και το δικό της κόμμα.
Ευρύτερα, η πρωτοβουλία του μέλους του αμερικανικού Κογκρέσου που έχει εκτινάξει τη δημοτικότητά της εκφράζει μια γενικότερη αντίδραση απέναντι στη νομοθετικά κατοχυρωμένη φορολογική ασυλία των πλουσίων, σε μια εποχή μάλιστα που έχει γίνει εμφανές ότι η κρίση του 2008 αύξησε υπέρογκα τα κέρδη τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ίδιο αίτημα, της αύξησης της φορολογίας των πλουσίων, εκφέρεται κι από τους Εργατικούς του Τζέρεμι Κόρμπιν που ζητούν να αυξηθεί ο συντελεστής φορολόγησης στο 50% για όσους έχουν ετήσιο εισόδημα άνω των 100.000 λιρών.
Πηγή: Νέα Σελίδα
