Κάτι πολύ σημαντικό έπρεπε να προσθέσει η Ντανιέλ Νουί, επικεφαλής του Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όταν ρωτήθηκε από φιλανδό δημοσιογράφο «πόσο πιθανό είναι μια νέα τραπεζική κρίση να χτυπήσει την Ευρώπη». (Εδώ η πλήρης συνέντευξη)
«Δεν μπορούμε να πούμε ότι δε θα υπάρχει καμιά νέα κρίση», ήταν τα λόγια της, «αλλά οι ευρωπαϊκές τράπεζες είναι τώρα πολύ καλύτερα προετοιμασμένες για ένα τέτοιο ενδεχόμενο σε σχέση με πριν. Οι τράπεζες είναι ισχυρότερες και οι ισολογισμοί είναι πιο εύρωστοι. Για παράδειγμα από το 2012, το μέσο επίπεδο των κεφαλαίων υψηλής ποιότητας στις τράπεζες έχει αυξηθεί από 9% σε 13,7%. Κι έχουμε επίσης έναν ενιαίο εποπτικό μηχανισμό κι ένα σύστημα εξυγίανσης».
Έχουν και κάτι ακόμη όμως, κι ας μην το ομολογεί δημόσια η επόπτρια των ευρωπαϊκών τραπεζών. Έχουν τα κλειδιά! Που τα έχουν πάρει από τους ιδιώτες! Στην πλειοψηφία τους οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες δεν ανήκουν ακόμη στον ιδιωτικό τομέα!
Τα στοιχεία που δημοσίευσε το (κάθε άλλο παρά εναλλακτικό) ινστιτούτο Bruegel (εδώ η σχετική έκθεση) προκαλούν κατάπληξη γιατί δείχνουν ότι ακόμη και σήμερα που για την υπόλοιπη Ευρώπη η κρίση του 2008 αποτελεί παρελθόν, το σεισμικό επίκεντρο εξακολουθεί να κοχλάζει. Δεν έχει επέλθει ακόμη η επιστροφή στην προ-κρίσης εποχή σε ό,τι αφορά τις τράπεζες κι ούτε πρόκειται να συμβεί σύντομα αν δούμε το μαρτύριο χωρίς τέλος των ιταλικών τραπεζών. Οι ερευνητές ειδικότερα εξέτασαν το ιδιοκτησιακό καθεστώς των 122 «σημαντικών τραπεζικών ιδρυμάτων» με κοινό χαρακτηριστικό την ύπαρξη ενεργητικού άνω των 30 δισ. ευρώ σε ένα αρχιπέλαγος 3.290 τραπεζών, με τα υπό εξέταση ιδρύματα να έχουν υπό την κατοχή τους το 83% του ενεργητικού των τραπεζών στην ευρωζώνη (23 σε σύνολο 27,7 τρισ. ευρώ). Με βάση τα ευρήματά τους θα έπρεπε όσοι διακηρύττουν την υπεροχή του ιδιωτικού τομέα να αγκαλιάσουν στοργικά όσους διαφημίζουν την ικανότητα των αγορών να αυτορυθμίζονται και αφού πάρουν και στην παρέα τους όσους ορκίζονται στον ελεύθερο ανταγωνισμό με τους «πολλούς παίκτες» να αυτοκτονήσουν παρέα. Συγκεκριμένα, το 64% όλων των σημαντικών τραπεζικών ιδρυμάτων της ζώνης του ευρώ (με ενεργητικό ύψους 13,5 τρισ. ευρώ ή 61% του συνόλου) σε μικρό ή μεγάλο βαθμό διοικούνται στη βάση πολιτικών αποφάσεων! Είτε πρόκειται για εθνικοποιημένες τράπεζες, είτε για συνεταιριστικές είτε για χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που ελέγχονται από περιφερειακά και εθνικά ιδρύματα, δεν λειτουργούν με τους νόμους της αγοράς.
Το συγκεκριμένο εύρημα έχει τεράστια σημασία για πολλούς λόγους. Δείχνει που πάνε τα λεφτά των φορολογουμένων όταν κόβονται συντάξεις και επιδόματα ανεργίας. Επίσης, δείχνει γιατί η λιτότητα θα συνεχιστεί σε Βορρά και Νότο καθώς η μαύρη τρύπα των τραπεζών συνεχίζει να χάσκει απειλητική. Τέλος, δείχνει την ανικανότητα του κεφαλαίου να διαχειριστεί το χρηματοπιστωτικό τομέα σε απρόβλεπτες περιόδους οικονομικών αναταράξεων, όπως η σημερινή.
Το άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα Πριν (3/6)
