Είναι ευχάριστο να διαβάζεις τέτοια άρθρα από προβεβλημένους δημοσιογράφους. Ο λόγος για τον κ. Σταύρο Λυγερό ο οποίος με αφορμή τις εξελίξεις στην Ιταλική οικονομία, σε χθεσινό του άρθρο που αναδημοσιεύεται εδώ, έρχεται το λιγότερο να επιβεβαιώσει έστω αργά, το περισσότερο να συμφωνήσει έστω έμμεσα, με αυτό που μια μερίδα σοβαρών επιστημόνων, αλλά και απλών ανθρώπων με στέρεα λογική, βροντοφωνάζουν τουλάχιστον από τις απαρχές της κρίσης στην χώρα μας. Ότι η κύρια και βασική αιτία της κατάστασης που περιήλθε η ελληνική οικονομία και η χώρα ετέθη σε καθεστώς ξένης επικυριαρχίας, δεν είναι άλλη παρά η ίδια η αρχιτεκτονική του ευρώ, ως κοινού χρεογράφου, αποκλειστικά υπεύθυνου για την διόγκωση του χρέους.
Για την μετατροπή των ελλειμάτων, ιδίως των χωρών του ευρωπαϊκού νότου, με πρόσχημα τον φθηνό δανεισμό, σε διογκωμένο χρέος όπως ακριβώς το διατυπώνει ο κ. Σταύρος Λυγερός.
Ταυτόχρονα είναι και απογοητευτικό όμως, να διαπιστώνεις πως ακόμα και τώρα αυτή η παραδοχή, κινείται σε ήπιο και άτολμο ύφος από τον αρθρογράφο, μη αναλογιζόμενη σε βάθος το μέγεθος της καταστροφής που υφίσταται ο ελληνικός λαός, αποφεύγοντας να αναφέρει παρά τις διαπιστώσεις του, ότι δεν υπάρχει καμμιά ελπίδα σωτηρίας εντός ευρωζώνης, τόσο σε επίπεδο οικονομικής ανάκαμψης αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Τόσο για τις χώρες του αποδιοπομπαίου νότου αλλά και ειδικότερα για την καταρρέουσα πατρίδα μας.
Θλιβερότερο δε του απογοητευτικού, να εμφορείται ακόμα ο συντάκτης από άτοπες και αδιέξοδες εμμονές, περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, οικονομικής σύγκλισης και πολιτικής συνοχής, σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση όπου κυριαρχεί η λεηλασία των αρπακτικών των αγορών, ο νόμος του προτεσταντικού μονεταρισμού, η θεολογία του χρέους ως πολιορκητικός κριός ρευστοποίησης και διαμελισμού εθνών κρατών, προκειμένου να επιβιώσουν, να μην καταρρεύσουν, τα αλληλένδετα πλανητικού βεληνεκούς οικονομικά συμφέροντα.
Δεν θα επεκταθώ σε βαθιά ανάλυση, στο γιατί δεν μπορεί να επιβιώσει η ελληνική οικονομία, οι οικονομίες και οι χώρες του νότου ευρύτερα, εν τέλει η ίδια η ευρωζώνη και η ΕΕ κατ’ επέκταση. Απλά θα καταπιαστώ από κάποιες αποστροφές του κειμένου του κ. Λυγερού, οι οποίες αισθάνομαι, ότι είναι απαραίτητο να επισημανθούν.
Σαφώς και η αλλαγή φρουράς στην Ιταλία αποτελεί μέγιστη κεντρική πολιτική πρόκληση για την Γερμανία και την ΕΕ ευρύτερα. Είναι όμως το λιγότερο αφελές, αν δεν συνιστά μέγιστη ουτοπία στα όρια της πολιτικής αυταπάτης, να πιστεύει κανείς, ότι με περισσότερη οικονομική και πολιτική συνοχή, όπως ισχυρίζεται ο συντάκτης, η ΕΕ και η ευρωζώνη θα σώσει τον εαυτό της.
Πραγματικά θα θέλαμε να μας υποδείξει κανείς, πότε μια οικονομική-νομισματική ένωση λειτούργησε ευεργετικά για τα έθνη που την συγκρότησαν. Η παγκόσμια οικονομική ιστορία δεν έχει να επιδείξει καμμία. Η τελευταία προσπάθεια με την Λατινική Νομισματική και οικονομική Ένωση (ΛΝΕ 1865-1927), μήπως δεν ήταν αυτή που δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τις 2 χρεοκοπίες στην Ελλάδα το 1893 και το 1932 αντίστοιχα; Εβδομήντα νομισματικές ενώσεις διαλύθηκαν μόνο τον 20ό αιώνα, και τα αποτελέσματα της παραγωγικής ανάπτυξης των κρατών μετά την αποδέσμευση ήταν εκκωφαντικά, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων και για συγκεκριμένους λόγους.
Ακόμα και η διάλυση της νομισματικής ένωσης της Τσεχίας με την Σλοβακία το 1992, επέδρασσε θετικά με υποδειγματική ανάπτυξη για την Τσεχία μέσα σε 3 χρόνια. Αλλά και στην αρχαιότητα, όταν η κεφαλαιοκρατική ανάπτυξη με τους σημερινούς όρους απουσίαζε από την παραγωγικές σχέσεις των κοινωνιών, των πόλεων-κρατών, και οι σχέσεις αυτές συνάπτονταν κυρίως για εμπορικούς λόγους, καμμιά νομισματική και οικονομική ένωση δεν άκμασε προς όφελος όλων των εμπλεκομένων μερών, παρά μόνο σε αυτούς που διέθεταν τους αντικειμενικούς όρους ισχύος να επικρατήσουν. Τα παραδείγματα των κοινών νομισμάτων των Ευβοιέων, των Θεσσαλών και άλλων, είναι τρανταχτά παραδείγματα.
Επιπροσθέτως, είναι εξίσου αφελές έως ύποπτο, να επικαλείται ο συντάκτης την ανάγκη πολιτικής συνοχής για να επιτευχθεί η αλληλεγγύη, για τον πολύ απλό λόγο ότι σε μια εθνοκεντρική Ευρώπη, έτσι όπως συγκροτήθηκε από τα σπέρματα γέννησης των εθνών στην συνθήκη της Βεστφαλίας και σύγχρονα μετά την Γαλλική επανάσταση, έθνη που εκτός της κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης συγκροτήθηκαν κάτω από εντελώς διαφορετικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες κουλτούρας, παράδοσης, γλώσσας, θρησκείας, πολιτισμικών και πολιτικών αγώνων των λαών τους, και λαμβάνοντας υπ’ όψη την αποικιοκρατική κηδεμονία των ισχυρών κρατών ταυτόχρονα με τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των καταπιεσμένων χωρών και περιοχών, να πιστεύει κανείς πως η σωτηρία της ΕΕ μπορεί και πρέπει να εγκολπωθεί μέσα από μια πολιτική ένωση.
Αυτή η αντιεπιστημονική προσέγγιση που υποκρύπτει και παραπέμπει στο τρανό παράδειγμα της οικονομικής-νομισματικής και πολιτικής ένωσης των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής σε ενιαία και αδιαίρετη κρατική οντότητα ομόσπονδου χαρακτήρα, μόνο ως αστείο μπορεί να ειδωθεί, αφού δεν λαμβάνει υπ’ όψη τους όρους με τους οποίους μετοικήθηκε και συγκροτήθηκε ο Νέος Κόσμος. Είναι σαφές ότι δεν μπορεί να ισχύσει στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.
Οφείλουμε δε να επισημάνουμε, ότι οι λογικές αυτές έχουν την ρίζα τους στην σοσιαλδημοκρατία και στον ευρωκομμουνισμό, όπου σήμερα πλέον μαζί με τους νεοφιλελεύθερους είναι οι κύριοι εκφραστές του δόγματος της παγκοσμιοποίησης, της ενσωμάτωσης στην φιλοσοφία των αγορών με «σοσιαλιστικούς» όρους, στοιχείο που εκ του αποτελέσματος, αποτέλεσε την μεγαλύτερη φενάκη για τους λαούς, την μεγαλύτερη απάτη για τους αφελείς ριζοσπάστες ανά τον κόσμο. Εξ’ άλλου να θυμηθούμε, ότι μια από τα ίδια μας έλεγαν και οι θεωρητικοί του ΣΥΡΙΖΑ. Στόχος να εκδημοκρατίσουμε την ΕΕ από μέσα, να μετασχηματίσουμε τις δημοκρατικές δυνάμεις μέσα σε αυτήν. Τα αποτελέσματα τα είδαμε. Όχι μόνο δεν εκδημοκράτησαν, αλλά ενσωματώθηκαν τόσο καλά, αναβαθμίζοντας την επικοινωνιακή προπαγάνδα σε δυσθεώρητα επίπεδα εξαπάτησης και στρέβλωσης της πραγματικότητας που θα ζήλευαν οι ίδιοι οι θεμελιωτές της.
Δεν θέλω να πιστεύω πως ο κ. Λυγερός δεν έχει επίγνωση της πραγματικότητας. Γι’ αυτό και προσωπικά δεν αρκούμαι πλέον στις διαπιστώσεις του, που ακόμα κι αν τείνουν να υπονοήσουν το αδιέξοδο που έχουμε περιέλθει, εν τούτοις δεν αποτολμούν να γίνουν ρηξικέλευθες και ριζοσπαστικές, προχωρώντας ένα βήμα παραπάνω, ως προστιθέμενη αξία στον αγώνα του ελληνικού λαού για την επιβίωσή του.
Κρίμα!
