Δεν του φτάνει που όλα έγιναν όπως τα σχεδίασε. Ο Γερμανός πολιτικός, που πλέον παριστάνει ότι δεν ξέρει τίποτα για τον φόνο, θέλει και να τον ευγνωμονούμε ολόψυχα.
Υπάρχουν δυο τρόποι για να παρακολουθήσουμε τις τελευταίες τηλεοπτικές δηλώσεις του Σόιμπλε που έγιναν ειδικά για το ελληνικό κοινό.
Ο ένας είναι, ομνύοντας στον νεοφιλευθερισμό, να εκστασιαστούμε από την… ειλικρίνεια και την οξυδέρκειά του: Ήθελε λέει πάντοτε το καλό της χώρας και των πολιτών της, το είχε βάρος όλα αυτά τα χρόνια που υποφέραμε από τα μέτρα που έπαιρναν οι κυβερνώντες και χαίρεται πολύ τώρα που “ο εφιάλτης έχεις τελειώσει” και μάλιστα χωρίς ελάφρυνση χρέους και με διαιώνιση της λιτότητας, όπως ακριβώς ήθελε.
Ο άλλος είναι -με ή χωρίς μπινελίκια- να αντιληφθούμε ότι πολύ συχνά στις μέρες μας οι συνεντεύξεις ακόμα και των πολιτικών είναι διαφημιστικές και οι δημοσιογράφοι “ξεχνούν” να ρωτήσουν αυτά που πρέπει, αρκούμενοι να κάνουν πάσες στον συνεντευξιαζόμενο.
Γιατί καμιά συνέντευξη δεν είναι “κανονική” όταν ο κ. Σόιμπλε δηλώνει ότι ποτέ δεν ζήτησε σκληρά μέτρα και κανείς (!) δεν του θυμίζει ότι λέει ανακρίβειες. Γιατί δεν υπάρχει χρονιά, και πιθανότατα ούτε μήνας, που ο εκφραστής της γερμανικής Ευρώπης να μην ζητούσε νέα σκληρότερα μέτρα για να “ολοκληρωθούν” τα σκληρά μέτρα που ήδη είχαν ληφθεί.
Ας θυμίσουμε μόνο μια από τις πολλές δηλώσεις του που υπήρξε μάλιστα και “προγραμματική” καθώς έθετε το όλο πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκε η “βοήθεια” των Θεσμών και η “στήριξη” των εταίρων μας. Το 2011 λοιπόν, σε συνέντευξή του στο “Der Spiegel”, ο Γερμανός πολιτικός, υπουργός Οικονομικών τότε, δήλωνε ότι “για την πρόσθετη και πιο διαρκή βοήθεια που θα πάρει από τα μέλη της ευρωζώνης, η Ελλάδα θα πρέπει να πάρει σκληρά μέτρα και να αποδεχθεί στενή επιτήρηση”.
Και εξηγώντας φόρα παρτίδα αυτά που τώρα “ξέχασε”, έδωσε και τους όρους κάτω από τους οποίους γινόταν πλέον η διακυβέρνηση: “Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Ελλάδα εκχωρεί προσωρινά ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας της”. Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για το πώς παιζόταν και παίζεται το γεωπολιτικό παιχνίδι είχε ξεκαθαρίσει πως δεν πιστεύει “ότι άλλες χώρες θα δέχονταν ποτέ κάτι τέτοιο, εκτός αν βρίσκονταν σε ύστατη ανάγκη”.
Αλλά ακόμα και φέτος, τον Μάιο που μάς πέρασε, επιτιθέμενος στον Γκάμπριελ που προσπάθησε να ανοίξει ένα μικρό παραθυράκι για την ελάφρυνση του χρέους, δήλωσε ότι “πιθανόν καμιά φορά μέλη της κυβερνήσεώς μας, ίσως και ο ΥΠΕΞ, ξεχνούν ότι δεν μπορούν να κάνουν διαβουλεύσεις χωρίς εντολή του κοινοβουλίου. Πέρσι το καλοκαίρι αποφασίσαμε πώς θα κινηθούμε”.
Τα πράγματα λοιπόν είναι ξεκάθαρα κι ας λέει ό,τι θέλει στον Σκάι: Το 2016 “είχαν αποφασίσει”, οι Γερμανοί και βεβαίως ο Σόιμπλε, πώς “θα κινηθούν” στη νέα φάση. Και το πρώτο εξάμηνο του 2017 ο Σόιμπλε τα θυμόταν όλα, απόψεις, τακτικές και στρατηγικές, χαρτί και καλαμάρι. Τώρα όμως, που ετοιμάζεται για τον νέο ρόλο του, είναι έτοιμος να (ξανα)γράψει την αυτοβιογραφία του. Και να εξωραΐσει βέβαια κάποιες κρίσιμες στιγμές και περιόδους προς χάριν τόσο του ιδίου όσο και της γενικότερης πολιτικής του Βερολίνου, η οποία προφανώς δεν πρόκειται να αλλάξει.
Αν τώρα βρίσκει κάποιους (πιο “έτοιμους” και από τον ίδιο!) που τον βοηθούν να εξωραΐσει την εικόνα του, πρόβλημά τους. Και εάν εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε τι παίζεται, και με τον κ. Σόιμπλε και με τους εξωραϊστές του, πρόβλημά μας.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι Διευθυντής Σύνταξης στην εφημερίδα Έθνος
Ο άλλος είναι -με ή χωρίς μπινελίκια- να αντιληφθούμε ότι πολύ συχνά στις μέρες μας οι συνεντεύξεις ακόμα και των πολιτικών είναι διαφημιστικές και οι δημοσιογράφοι “ξεχνούν” να ρωτήσουν αυτά που πρέπει, αρκούμενοι να κάνουν πάσες στον συνεντευξιαζόμενο.
Γιατί καμιά συνέντευξη δεν είναι “κανονική” όταν ο κ. Σόιμπλε δηλώνει ότι ποτέ δεν ζήτησε σκληρά μέτρα και κανείς (!) δεν του θυμίζει ότι λέει ανακρίβειες. Γιατί δεν υπάρχει χρονιά, και πιθανότατα ούτε μήνας, που ο εκφραστής της γερμανικής Ευρώπης να μην ζητούσε νέα σκληρότερα μέτρα για να “ολοκληρωθούν” τα σκληρά μέτρα που ήδη είχαν ληφθεί.
Ας θυμίσουμε μόνο μια από τις πολλές δηλώσεις του που υπήρξε μάλιστα και “προγραμματική” καθώς έθετε το όλο πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκε η “βοήθεια” των Θεσμών και η “στήριξη” των εταίρων μας. Το 2011 λοιπόν, σε συνέντευξή του στο “Der Spiegel”, ο Γερμανός πολιτικός, υπουργός Οικονομικών τότε, δήλωνε ότι “για την πρόσθετη και πιο διαρκή βοήθεια που θα πάρει από τα μέλη της ευρωζώνης, η Ελλάδα θα πρέπει να πάρει σκληρά μέτρα και να αποδεχθεί στενή επιτήρηση”.
Και εξηγώντας φόρα παρτίδα αυτά που τώρα “ξέχασε”, έδωσε και τους όρους κάτω από τους οποίους γινόταν πλέον η διακυβέρνηση: “Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Ελλάδα εκχωρεί προσωρινά ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας της”. Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για το πώς παιζόταν και παίζεται το γεωπολιτικό παιχνίδι είχε ξεκαθαρίσει πως δεν πιστεύει “ότι άλλες χώρες θα δέχονταν ποτέ κάτι τέτοιο, εκτός αν βρίσκονταν σε ύστατη ανάγκη”.
Αλλά ακόμα και φέτος, τον Μάιο που μάς πέρασε, επιτιθέμενος στον Γκάμπριελ που προσπάθησε να ανοίξει ένα μικρό παραθυράκι για την ελάφρυνση του χρέους, δήλωσε ότι “πιθανόν καμιά φορά μέλη της κυβερνήσεώς μας, ίσως και ο ΥΠΕΞ, ξεχνούν ότι δεν μπορούν να κάνουν διαβουλεύσεις χωρίς εντολή του κοινοβουλίου. Πέρσι το καλοκαίρι αποφασίσαμε πώς θα κινηθούμε”.
Τα πράγματα λοιπόν είναι ξεκάθαρα κι ας λέει ό,τι θέλει στον Σκάι: Το 2016 “είχαν αποφασίσει”, οι Γερμανοί και βεβαίως ο Σόιμπλε, πώς “θα κινηθούν” στη νέα φάση. Και το πρώτο εξάμηνο του 2017 ο Σόιμπλε τα θυμόταν όλα, απόψεις, τακτικές και στρατηγικές, χαρτί και καλαμάρι. Τώρα όμως, που ετοιμάζεται για τον νέο ρόλο του, είναι έτοιμος να (ξανα)γράψει την αυτοβιογραφία του. Και να εξωραΐσει βέβαια κάποιες κρίσιμες στιγμές και περιόδους προς χάριν τόσο του ιδίου όσο και της γενικότερης πολιτικής του Βερολίνου, η οποία προφανώς δεν πρόκειται να αλλάξει.
Αν τώρα βρίσκει κάποιους (πιο “έτοιμους” και από τον ίδιο!) που τον βοηθούν να εξωραΐσει την εικόνα του, πρόβλημά τους. Και εάν εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε τι παίζεται, και με τον κ. Σόιμπλε και με τους εξωραϊστές του, πρόβλημά μας.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι Διευθυντής Σύνταξης στην εφημερίδα Έθνος
