Κυβέρνηση και δανειστές, παίζουν το θέατρο του παραλόγου. Ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα θα έχει πρωτογενή πλεονάσματα 3.5% και πλέον, από το 2018 (για τρία έως πέντε χρόνια!!!). Μάλιστα, -ιδιαίτερα- η ελληνική κυβέρνηση ισχυρίζεται (το και πλέον), ότι θα υπάρχει και περίσσευμα δημοσιονομικού χώρου, ώστε να γεννηθούν τα περίφημα αντισταθμιστικά μέτρα…. Προβλέπουν συγχρόνως, ότι παρά την ύπαρξη μιας συντριπτικής περιοριστική πολιτικής και απέραντης λιτότητας, θα έχουμε και ρυθμούς ανάπτυξης, που για την επόμενη τριετία θα κινηθούν στην τάξη του 2,5% 1 ετησίως.
Η Ελλάδα όμως, για να ισοσκελίσει το πρωτογενές της έλλειμμα ακολούθησε, για επτά συνεχόμενα έτη, μια ανάλογη πολιτική που την οδήγησε σε συρρίκνωση του ΑΕΠ της κατά 25%, και μια ανεργία που αν συμπεριλάβουμε την μετανάστευση, την μετατροπή σταθερών θέσεων εργασίας σε υποαπασχόληση, (η πλειοψηφία των «νέων» θέσεων εργασίας τα τελευταία χρόνια είναι ευέλικτη και μερική εργασία, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία), και το κύμα εξόδου στην συνταξιοδότηση, τότε αυτή υπολογίζεται σε άνω του 40%. Έχουμε μπει από πλευράς ανεργίας, ήδη σε κατηγορία χώρας τύπου Αφρικής. Επίσης, σε πραγματικούς όρους βιοτικού επιπέδου, που δείχνει ο δείκτης του κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε αγοραστική δύναμη, δηλαδή λαμβάνει υπ όψιν, τι αγοράζει κανείς με 1 ευρώ σε κάθε χώρα, η Ελλάδα μείωσε το βιοτικό της επίπεδο κατά τα χρόνια του ευρώ, ενώ οι Βαλκανικές χώρες, όπως η Αλβανία, η Βουλγαρία και η Ρουμανία το διπλασίασαν. Σύντομα μάλιστα (αν συνεχιστεί η εν λόγω τάση), η Ρουμανία πρώτα, αλλά και η Βουλγαρία θα μας ξεπεράσουν.
Παρά την τραγική αυτή πραγματικότητα, η οικονομική πολιτική της εξόντωσης του λαού προγραμματίζεται ίδια και για την επόμενη πενταετία, το μεσοπρόθεσμο πενταετές, νέα μέτρα, για συντάξεις, αφορολόγητο κλπ (και ότι προκύψει στην πορεία όταν δεν θα βγαίνουν πάλι τα νούμερα), πριν καν εφαρμοστούν τα «παλιά» μέτρα, δηλαδή αυτά του 2016-2017.
Αναρωτιέται κανείς τα εξής:
Υπάρχει, η υπήρξε άλλη χώρα, στην οικονομική ιστορία που επί δέκα χρόνια να βρίσκεται στην ύφεση και να μειώνει συνέχεια το δημοσιονομικό της έλλειμμα, η να αυξάνει το πρωτογενές της πλεόνασμα; Προφανώς όχι.
Υπήρξε άλλη σχετικά ανεπτυγμένη χώρα στον μεταπολεμικό κόσμο, που να βρέθηκε συγχρόνως: 1) τόσα χρόνια σε ύφεση, 2) με τέτοια κάμψη του ΑΕΠ της 3) και με αυτά τα ποσοστά ανεργίας; Προφανώς όχι.
Υπάρχει ή υπήρξε άλλη χώρα που ενώ βρίσκεται σε τέτοια βαθιά ύφεση, να δηλώνει ότι θα κατασκευάσει πρωτογενή πλεονάσματα 3.5% του ΑΕΠ της για τα επόμενα χρόνια; Προφανώς όχι.
Μιλάμε για την απόλυτη οικονομική τρέλα, που παίρνει όμως τον χαρακτήρα της βιβλικής καταστροφής της χώρας, για να εξυπηρετήσει το γενικό συμφέρον του ευρώ, τον ξένο παράγοντα και την παρασιτική ελληνική ολιγαρχία, που συνεργάζεται μαζί του, και «θρέφονται» από συγκεντροποίηση κεφαλαίου και την λεηλασία της δημόσιας περιουσίας
Πως βγαίνει μια χώρα από μια βαθιά ύφεση;
Σύμφωνα με τα μέχρι σήμερα «γνωστά οικονομικά», χρειάζεται επεκτατική οικονομική πολιτική, δηλαδή αύξηση των δημόσιων δαπανών και συνεπακόλουθα του δημόσιου ελλείμματος. Εμείς κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, μειώνουμε τις δημόσιες δαπάνες, αυξάνουμε τους φόρους, τροφοδοτούμε την ύφεση. Μάλιστα, αν η ύφεση συνδυάζεται με μακροχρόνια εξωτερικά ελλείμματα, λόγω σκληρής συναλλαγματικής ισοτιμίας, που έχει τσακίσει την ανταγωνιστικότητα της χώρας, (όπως ακριβώς στην πατρίδα μας), τότε χρειάζεται συνδυασμός επεκτατικής οικονομικής πολιτικής με πραγματική υποτίμηση. Εμείς όμως είμαστε στο ευρώ, για αυτό τσακίζουμε τους μισθούς, μπας και επιβιώσουν κάποιες επιχειρήσεις και προσαρμοστεί μέσω της μείωσης των μισθών και η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία, δηλαδή οι τιμές. Κάνουμε δηλαδή εσωτερική υποτίμηση και αποπληθωρισμό. Μειώνουμε έτσι την ζήτηση, καταστρέφοντας τις επιχειρήσεις που απευθύνονται στην εσωτερική αγορά, ενώ με την αύξηση των φόρων, διαλύουμε το σύνολο του ιδιωτικού τομέα, ενώ όσοι μπορούν, «δραπετεύουν» φορολογικά στο εξωτερικό.
Από πού λοιπόν, θα προέλθει η ανάπτυξη και τα διαρκή και τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα; Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι στα μνημόνια το πλεόνασμα δεν αναφέρεται μόνο στα έσοδα-έξοδα του κεντρικού κράτους, αλλά στο άθροισμα και με τα έσοδα-έξοδα των ασφαλιστικών ταμείων, που διαρκώς μειώνονται λόγω αποδιάρθρωσης της αγοράς εργασίας, της μείωσης των μισθών από την εσωτερική υποτίμηση. Επιχειρήσεις κλείνουν ή φεύγουν άρα χάνονται φορολογικά έσοδα κλπ, κλπ, κλπ,
Που βρισκόμαστε λοιπόν;
Σύμφωνα με τον «γνωστό» (από το λάθος του Δ.Ν.Τ) «πολλαπλασιαστή», όταν μειώνεις δαπάνες ή αυξάνεις φόρους π.χ. κατά 1δις, τότε το ΑΕΠ μειώνεται πολλαπλασιαστικά περισσότερο από ένα δις, αλλά και ανάλογα, τα έσοδα του δημοσίου μειώνονται κατά αναλογία με την κάμψη του ΑΕΠ. Έτσι π.χ., μπορεί να μειώνεις 1 δις τις δαπάνες αλλά και το ΑΕΠ κατά 1,5 δις, αλλά επειδή μειώνονται και τα έσοδα, στο τέλος να «μένει στο ταμείο» του προϋπολογισμού ένα καθαρό αποτέλεσμα 0,4 δις. Είναι βέβαιο, και παρά τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης, αν η Ελλάδα παραμείνει στην ευρωζώνη, ότι αυτά και άλλα μέτρα, θα εφαρμοστούν πολύ πιο μπροστά από το 2019-2020. Άλλωστε ήδη φέτος με την ανακοίνωση σε λίγες ημέρες του πρώτου τριμήνου από την ΕΛΣΤΑΤ (παρά το ότι τα στοιχεία αυτά υπερεκτιμούν το ΑΕΠ, όπως λέμε παρακάτω), πιθανότατα η κυβέρνηση θα «καληνυχτίσει» και τον στόχο του 2,7% της ανάπτυξης, για το 2017, σύμφωνα με τον οποίο υπολογίζει τα έσοδά της.
Αφού λοιπόν, δεν κάνουμε επεκτατική οικονομική πολιτική αλλά το αντίστροφο, αλλά ούτε και εξωτερική υποτίμηση, ποιοί άλλοι παράγοντες θα μπορούσαν να παίξουν ρόλο στην ανάπτυξη;
α) μια σημαντική πτώση του ευρώ, β) μια πτώση των διεθνών τιμών των καυσίμων, γ) μια αύξηση της ανάπτυξης των εμπορικών εταίρων της χώρας, δ) οι Ξένες Άμεσες Επενδύσεις ε) αύξηση της ρευστότητας των τραπεζών, στ) ο τουρισμός.
Όσον αφορά το α και β, αυτά έχουν εξαντληθεί, όσο συνέβαλλαν, συνέβαλλαν στην οικονομία. Περαιτέρω πτώση της τιμής των καυσίμων και του ευρώ ή το κυριότερο συνδυασμός τους, όπως τα προηγούμενα χρόνια, μάλλον δεν προβλέπεται. Το ίδιο ισχύει και για το γ. Όσο για το δ, τις ΞΑΕ, ποτέ τα τελευταία είκοσι χρόνια δεν ήταν σημαντικές. Βέβαια ούτε παραγωγικές και αναφέρονταν στην εξαγορά υποδομών, δημόσιας περιουσίας ή επιχειρήσεων στις υπηρεσίες, τράπεζες, τηλεπικοινωνίες κλπ, εξαγορές οι οποίες είχαν και έχουν καταστροφικό μακροχρόνιο αποτέλεσμα, μια που συνεπάγονται εξαγωγή κερδών στο εξωτερικό. Όσο για την ρευστότητα, αυτή βρίσκεται στα χέρια της Ε.Κ.Τ, η καθαρή εγχώρια αποταμίευση είναι αρνητική, αλλά ακόμη και αν κάτι δινόταν από την Ε.Κ.Τ., για να είχε κάποιο αποτέλεσμα στην οικονομία, θα πρέπει να συνδυαστεί με αύξηση της εγχώριας ζήτησης, με αντίστροφη δηλαδή δημοσιονομική και συναλλαγματική πολιτική. Ο μόνος λοιπόν παράγοντας που απομένει είναι ο τουρισμός και είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να αλλάξει την φορά των πραγμάτων, ακόμη και αν η χώρα ολόκληρη μεταβληθεί σε Μαϊάμι.
Τέλος για τον παραλογισμό της κατάστασης, πρέπει να πούμε ότι όποιος περιμένει ανάκαμψη 2,5% και πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%, τότε θα πρέπει να δεχτεί, ότι αν η Ελλάδα είχε ισοσκελισμένο το πρωτογενές ισοζύγιο δηλαδή πλεόνασμα ή έλλειμμα μηδέν, η μίνιμουμ μίνιμουμ, ανάπτυξή της θα ήταν στο 6% και πλέον (2.5% +4%). Δηλαδή θα πηγαίναμε για ρυθμούς Κίνας. Κάτι αδύνατο εντός ευρώ.
Συμπέρασμα: Καταλαβαίνει κανείς ότι έχουμε να κάνουμε με ένα αυτιστικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Η χώρα δεν έχει κανένα μέλλον, χωρίς να ανακτήσει μέσα οικονομικής πολιτικής, χωρίς δηλαδή εθνικό νόμισμα, μέσα στις υπάρχουσες ευρωπαϊκές συντεταγμένες, αλλά θα διαλύεται συνεχώς. Τα μνημόνια και ο οικονομικός σχεδιασμός (που όμως εξοντώνει τους ανθρώπους) συντάσσονται στο «πόδι», με συνταγή την ανωτάτη μπακαλική. Όσο για τα στατιστικά στοιχεία των τριμήνων του ΑΕΠ, κλπ «μαγειρεύονται» κατά το δοκούν, ενώ η συγκράτηση της μείωσης του ΑΕΠ στο μηδέν και όχι σε αρνητικό πρόσημο το 2016 κατά τις στατιστικές, οφείλεται στα μαγειρέματα, αλλά και σε ένα «άσπρισμα» τμήματος του ΑΕΠ, εξ΄ατίας της διόγκωσης της χρήσης ηλεκτρονικού χρήματος.
Η Ε.Ε. αποσυντίθεται και οι ίδιοι μιλούν για πολλές ταχύτητες, όμως ο πρωθυπουργός και ο άλλος «αυτιστικός» ο Μητσοτάκης, μιλούν και επιμένουν για παραμονή της χώρας στην πρώτη ταχύτητα της Ευρώπης! Το δε ΚΚΕ, παραμιλάει, αρνούμενο την ιστορία του και τις παραδόσεις του, λέγοντας για τα κακά! τον πληθωρισμό! και την φτώχεια! που θα φέρει η δραχμή… Έχει ξεπεράσει το σύνθημα «τι ευρώ, τι δραχμή επανάσταση σοσιαλιστική» και μας λέει ότι με το ευρώ είναι καλύτερα. Τότε σύντροφοι γιατί ήσασταν εναντίον της συνθήκης του Μάαστριχτ;;; Ή μήπως, η εξουσία του ΚΚΕ στην Ελλάδα θα έχει ως νόμισμα το ευρώ;;;
Ή η Ελλάδα θα κάνει στροφή 180 μοίρες, πράγμα που συνεπάγεται (και την) κοινωνική και πολιτική ενότητα όλων των δημοκρατικών, πατριωτικών και εργατολαϊκών δυνάμεων, ή θα συντριβεί οριστικά στο μύλο του ευρώ, παίρνοντας συνέχεια μέτρα, μετατρεπόμενη σε μια οικονομική έρημο της ευρωζώνης, με οάσεις τουρισμού χωρίς να αποκλείεται και για φινάλε, μια άτακτη χρεοκοπία. Τότε όταν η Ελλάδα μεταβληθεί σχεδόν σε έρημο, θα μπορούμε να πούμε ότι και αυτή η κρίση, όπως άλλωστε κάθε κρίση, έφτασε στο τέλος της.
-
: Πρέπει να σημειώσουμε ότι ένας ρυθμός ανάπτυξης της τάξης του 2,5% -3%, όταν υπάρχει η φυσιολογική αύξηση της παραγωγικότητας και του εργατικού δυναμικού, απλώς εμποδίζει την αύξηση του ποσοστού ανεργίας και δεν δημιουργεί θέσεις εργασίας. Πρόκειται για τον γνωστό στα οικονομικά ως νόμο του Okun.
