Εικόνα χώρας σε εμπόλεμη κατάσταση έδινε χθες, Τετάρτη 29 Νοεμβρίου, η Ελλάδα, από τα Γιάννενα και τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Αθήνα. Με μια σειρά εργατικών, νεολαιίστικων και λαϊκών κινητοποιήσεων να αντιμετωπίζονται με επεισόδια και με τη βία των ΜΑΤ, με ξυλοδαρμούς πολιτών, ρίψεις χημικών ακόμη και σε κλειστούς χώρους και τραυματισμούς διαδηλωτών.
Συγκεκριμένα, από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα, η βίαιη αστυνομική καταστολή εκδηλώθηκε με επιθέσεις σε εργατική συγκέντρωση στα Γιάννενα και την προσαγωγή δώδεκα εργατών, μεταξύ των οποίων και εκλεγμένων συνδικαλιστών, στους αγωνιστές του κινήματος κατά των πλειστηριασμών έξω από τα γραφεία του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, στους φοιτητές των Εστιών έξω από το υπουργείο Παιδείας, στους εργαζόμενους στα νοσοκομεία έξω από το υπουργείο Υγείας. Αποκορύφωμα του οργίου αστυνομικής βίας αποτέλεσε η επίθεση στους αγωνιστές του κινήματος κατά των πλειστηριασμών στο Ειρηνοδικείο της Αθήνας, με άγριο ξυλοδαρμό, που είχε ως αποτέλεσμα να πάνε τρεις πολίτες στο νοσοκομείο, ενώ χημικά που κατά παράβαση κάθε νομιμότητας και χωρίς κανένα ίχνος ευθύνης για ενδεχόμενες τραγικές συνέπειες, έπεσαν σε κλειστό χώρο.
Όπως επισημαίναμε και σε χθεσινό μας σχόλιο, «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται και ο Τσίπρας και η παρέα του βρίσκονται αντιμέτωποι με το μεγάλο δίλημμα. Ξέρουν πως μόνο με τη βία θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στις δεσμεύσεις τους έναντι των “δανειστών” και του κεφαλαίου. Όπως ξέρουν, όμως, ότι η προσφυγή στη βία είναι και ο πιο σύντομος δρόμος για την πολιτικό τους τάφο. Τα γκλομπ και τα χημικά δεν εγγυώνται καμιά μακροημέρευση!»
Πρόκειται πράγματι για αδιέξοδο, καθώς οι πιέσεις από τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί στο πλαίσιο της ανταπόκρισης στις μνημονιακές στοχεύσεις, υποχρεώνουν σε ένταση της αστυνομικής βίας και καταστολής, με συνέπεια την ακόμη μεγαλύτερη διεύρυνση του χάσματος που χωρίζει την κυβέρνηση από τη βούληση της μεγάλης πλειονότητας του ελληνικού λαού. Και είναι γνωστό ότι καμιά κυβέρνηση και κανένα καθεστώς δεν μπορεί να στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στη βία και την καταστολή.
Στο σημείο αυτό είναι που αποτυγχάνει πλήρως η μνημονιακή διαχείριση, με την επανεμφάνιση στο προσκήνιο του κινηματικού παράγοντα. Οι χθεσινές κινητοποιήσεις και κυρίως αυτές κατά των πλειστηριασμών, με κορυφαία τη μεγάλη κινητοποίηση και τη σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής στο Ειρηνοδικείο της Αθήνας, δείχνουν ότι το μούδιασμα και η απογοήτευση που προκάλεσε η προδοσία του ιστορικού ΟΧΙ του 62% του λαού μας το καλοκαίρι του 2015, ως συνέπεια της διάψευσης της ελπίδας για μια άλλη πορεία πέρα από μνημονιακές δεσμεύσεις και εξαρτήσεις από ξένα και ντόπια καπιταλιστικά συμφέροντα, αρχίζει να ξεπερνιέται. Και μάλιστα δυναμικά.
Τμήματα του εργαζόμενου λαϊκού κόσμου, των ανέργων, της νεολαίας, φαίνεται να ανακτούν την εμπιστοσύνη τους στις δυνάμεις τους και να επανεμφανίζονται στους δρόμους του αγώνα απαιτητικά και μαχητικά. Το λαϊκό κίνημα αρχίζει να επανακτά την πρωτοβουλία κινήσεων και να γίνεται και πάλι ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων.
τη στιγμή που η αντιλαϊκή επίθεση γιγαντώνεται, πρέπει να κάνουμε όλοι, πρώτη μας προτεραιότητα την ενότητα του αντιμνημονιακού μετώπου. Οταν το γκλοπ πέφτει πάνω σε αυτόν που στέκεται δίπλα μας, έχει σημασία αν αυτός είναι απο άλλη συλλογικότητα, κίνημα ή κόμμα? Η ανατροπή του καθεστώτος κατοχής θα μπορέσει να αποκτήσει προοπτική μόνο αν η χούντα που μας έχει επιβληθεί βρει απέναντί της ένα ισχυρό μέτωπο. Τον καθένα μόνο του μπορεί να τον παλέψει. Όλους μαζί όχι.