Η ξενοφοβική, μείγμα «λαϊκισμού» και ακροδεξιάς, ιταλική κυβέρνηση βρίσκεται, τηρουμένων των αναλογιών, σε ανάλογο σκληρό δίλημμα με το οποίο βρέθηκε η κυβέρνηση Τσίπρα, μετά το δημοψήφισμα τον Ιούλιο του 2015.
Το δίλημμα τότε για την κυβέρνηση Τσίπρα, το οποίο αναγνώρισε πάλι πρόσφατα στις εκδηλώσεις του SPD στο Βερολίνο ο τελευταίος, ήταν: Ταπεινωτική συνθηκολόγηση και εξευτελισμός με την υπογραφή του 3ου Μνημονίου ή έξοδος από την ευρωζώνη και εθνικό νόμισμα;
Ο Τσίπρας με «καθαρό μυαλό» επέλεξε τότε το 3ο καταστροφικό Μνημόνιο, την (αδύνατη) εξόφληση ενός μη βιώσιμου χρέους και την εσαεί αποικιοποίηση της χώρας.
Το δίλημμα, το οποίο αντιμετωπίζει τώρα η Ιταλική κυβέρνηση είναι παρεμφερές: Ή θα υποκύψει στις πιέσεις των Βρυξελλών για αλλαγή του προϋπολογισμού που κατέθεσε ή θα πρέπει να επιλέξει τελικά την λιρέτα.
Όσο η κυβέρνηση των Salvini και Di Maio ξορκίζει την έξοδο από την ευρωζώνη και δίνει όρκους εξόφλησης του υπέρογκου Ιταλικού χρέους, κόβει δηλαδή τις γέφυρες μιας εναλλακτικής λύσης για την εφαρμογή του προϋπολογισμού της, τόσο πιο κοντά βρίσκεται σε μια ταπεινωτική υποχώρηση στον προϋπολογισμό, μέχρι τελικά να υποκύψει σε μια ατιμωτική συνθηκολόγηση, η οποία μπορεί να σημάνει και το τέλος της.
Όσο η κυβέρνηση Salvini – Di Maio πορεύεται με αυταπάτες ανάλογες του Τσίπρα ότι μέσα στην ευρωζώνη θα εφαρμόσει άλλες από τις σιδερένιες Γερμανικές προδιαγραφές, τόσο η ίδια όσο και η Ιταλία και ο λαός της, θα πληρώσουν ακριβά τις ψευδαισθήσεις.
Το δίδαγμα της Κύπρου παλιότερα, όσο και της Ελλάδας πρόσφατα, είναι σαφέστατο: Μην αμφισβητείς τους κανόνες της ευρζώνης, αν δεν είσαι αποφασισμένος και δεν έχεις σχέδιο να την «φτύσεις» και να αποχωρήσεις, πηγαίνοντας στο εθνικό νόμισμα.
Όλα τα άλλα είναι τζάμπα μαγκιές και πομφόλυγες για παροδική εσωτερική κατανάλωση, ακόμα και αν γίνονται από μια χώρα μεγαλύτερη από την Ελλαδα!
Τ.Κ.
