Μόνο ως κακόγουστο αστείο θα μπορούσε να θεωρηθεί μέχρι και πριν λίγο καιρό και η ελάχιστη νύξη ότι μια κυβέρνηση που επιμένει να αυτοχαρακτηρίζεται “αριστερή”, θα μπορούσε να αιματοκυλίσει μια διαδήλωση, υπερασπιζόμενη το άγαλμα του Χάρυ Τρούμαν. Πόσο μάλλον, αν σ’ αυτή κυβέρνηση και στο κόμμα που τη στηρίζει, συμμετείχαν και άνθρωποι οι οποίοι έχουν διωχθεί στο παρελθόν, ακριβώς λόγω της αντιιμπεριαλιστικής δράσης που ανέπτυξαν και συχνά είχε ως συμβολικό στόχο και αυτό το άγαλμα.
Μισητό ακόμη και σε συντηρητικό κόσμο, που και σ’ αυτόν θύμιζε και θυμίζει τις οδυνηρές περιπέτειες του τόπου εξαιτίας της ξένης επέμβασης στον Εμφύλιο του 1946-49, το άγαλμα του Τρούμαν, από τότε που στήθηκε -και συμπτωματικά επρόκειτο για τις μέρες της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Μάιο 1963– ουδέποτε νομιμοποιήθηκε στη συνείδηση του λαού μας.
Ε! Δεν πρόκειται να νομιμοποιηθεί τώρα!
Είναι προφανές πως αυτό που δεν κατάφερε η Χούντα και οι άλλες κυβερνήσεις της υποταγής στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αποκλείεται να το πετύχει η αστυνομική βία της κυβέρνησης Τσίπρα. Το μισητό άγαλμα του δολοφόνου της Χιροσίμα, του Ναγκασάκι και του Γράμμου, το κατεξοχήν σύμβολο της αμερικανοκρατίας δεν έχει καμιά θέση στους δρόμους της Αθήνας και οπουδήποτε στην Ελλάδα.
