Με τη διευθέτηση κατά το συμφέρον των δανειστών του τελευταίου μέρους τής τρίτης δανειακής σύμβασης, η Ελλάδα εισέρχεται πλέον στο βαθύτερο τούνελ των μνημονιακών υποχρεώσεων, αφού η χώρα:
α-διακηρύσσει και αναδέχεται την ιδιοκτησία του μνημονιακού προγράμματος που θα εφαρμόζει απαρέγκλιτα με αυστηρότερη εποπτεία από την προηγούμενη (ανά τριετία),
β-μεταβάλλεται σε ένα απέραντο πεδίο ηλεκτρονικών πλειστηριασμών ρευστοποίησης τής ιδιωτικής-οικογενειακής και επαγγελματικής περιουσίας των Ελλήνων,
γ-υποχρεώνεται να απαλλοτριώσει με ταχύτατες διαδικασίες όσες δημόσιες και κοινωνικές επιχειρήσεις και περιουσιακά στοιχεία του κράτους και των ΝΠΔΔ που απομένουν,
δ-δεσμεύεται να εμβαθύνει στις προηγούμενες κοινωνικές, ασφαλιστικές, εργασιακές “μεταρρυθμίσεις”,
ε-υποχρεούται να προσαρμόσει τις κρατικές δομές προς τα συμφέροντα των αγορών και
στ-επαναλαμβάνει, για πολλοστή φορά, τη δέσμευσή της να εφαρμόσει τη δέσμη περικοπών στις συντάξεις και στην φορολογία του εισοδήματος (αφορολόγητο) του τέταρτου Μνημονίου (ν. 4549/2018) που μόλις προχτές με το Μεσοπρόθεσμο 2019-2022 ψήφισε και μάλιστα για δεύτερη φορά η κυβερνητική πλειοψηφία.
Έναντι αυτών και άλλων μέτρων τής αποκαλούμενης μνημονιακής …“εμβάθυνσης”, η κυβέρνηση έλαβε ΜΟΝΟ ασήμαντες ελαφρύνσεις (μεταθέσεις πληρωμών τοκοχρεολυσίων μέρους των δανείων), οποτεδήποτε ανακαλούμενες από τους δανειστές, με υποχρέωση μερικής εξόφλησης με αυτά του ΔΝΤ, ώστε η Γερμανία να εξασφαλίσει την πολυπόθητη διαβεβαίωσή του ότι “το χρέος μπορεί να είναι βιώσιμο”. Κρίση, που βασίζεται στη δημιουργία των υπερπλεονασμάτων με τα οποία υποθηκεύεται η οικονομία τής χώρας και εξαλείφεται η υποχρέωση των δανειστών να λάβουν μέτρα ουσιαστικής διαγραφής του χρέους.
Με άλλα λόγια, με την πολιτική των “υπερπλεονασμάτων του αίματος”, η κυβέρνηση υπονόμευσε την εκπλήρωση των υποσχέσεων των δανειστών, ήδη από το 2012.
Αυτή η συμφωνία δεν ωφελεί τον ελληνικό λαό γι’αυτό και την απορρίπτει.
Για την ΕΝΥΠΕΚΚ ο Πρόεδρος Αλέξης Π. Μητρόπουλος