Τελείωσε και η κοινοβουλευτική “παράσταση” συντήρησης του συστήματος, με το τίτλο “πρόταση δυσπιστίας” που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ και με την οποία συντάχθηκε σύσσωμη η αντιπολίτευση της χειρότερης, αυταρχικότερης και αναποτελεσματικότερης κυβέρνησης της περιόδου της “μεταπολίτευσης”
Το αποτέλεσμα ήταν γνωστό και αναμενόμενο και τα ερωτήματα περί του σκοπού κατάθεσης μιας πρότασης χωρίς πολιτικό αποτέλεσμα και μάλιστα εκ των προτέρων καταδικασμένο παραμένει, αν και πιστεύω ότι η αυτή η πολιτικομεταπρατική τακτική είναι εύκολο να ερμηνευτεί δεδομένης της ποιότητας του Ελλαδικού “πολιτικού συστήματος” στο σύνολο του
Άλλωστε στην Χώρα αυτή η “πολιτική” εξαντλούνταν συνήθως στον εντυπωσιασμό, στην μετά στόμφου κενολογία και στην ατάκα
Ουδέποτε κατάφερε να υλοποιήσει ένα οποιοδήποτε σχέδιο που θα εξασφάλιζε τα μακρόπνοα συμφέροντα της Πατρίδας και του Ελληνισμού, αφού ποτέ δεν ερμήνευσε και δεν σχεδίασε με βάση την μακροπολιτική, την μακροστρατηγική, και την μικροοικονομία στην βάση του που θα πρέπει να βρίσκεται η Χώρα, με ποιες συμμαχίες και με ποια πολιτική στις προκλήσεις του μέλλοντος
Ο πολιτικός μεταπρατισμός δεν ενδιαφέρεται γι αυτά
Δεν υπάρχουν ούτε σαν έννοιες στην αντιληπτική ικανότητα των νεοκοτζαμπάσιδων μεταπρατών μιας “εξουσίας”, απολύτου εξαρτημένης από τις επιθυμίες των δυνάμεων που κατέστησαν την Χώρα αυτή χώρο διαμετακόμισης συμφερόντων δύο αιώνες τώρα!
Η επιτομή του πολιτικού μεταπρατισμού βρίσκεται στο εννοιολογικό περιεχόμενο δύο τουρκογενών λέξεων
Η μία είναι το” μπαχτσίσι” και η άλλη το “ρουσφέτι” δηλαδή η συναλλαγή και η εξυπηρέτηση επί το ελληνικότερο
Εκεί εξαντλούνταν ο πολιτικός μεταπρατισμός στην Ελλάδα με βραχύβιες και ελαχιστότατες εξαιρέσεις στον ιστορικό χρόνο
Τι έδειξε πολιτικά η διαδικασία της πρότασης δυσπιστίας;
Ότι βρισκόμαστε μπροστά στο απόλυτο πολιτικό αδιέξοδο και σαν χώρα και σαν κοινωνία
“Παράσταση” μονολόγων και “αντιπαραθέσεων” που υποτιμούν – για πολλοστή φορά – την νοημοσύνη οποιουδήποτε εχέφρονα ανθρώπου, στην προσπάθεια συσπείρωσης των “κομματόσκυλων” και των απελπισμένων της κάθε κομματικής παράταξης με στόχο – τι άλλο; – την “εξουσία”, που στην περίπτωση της χώρας μας καμία “κυβέρνηση” δεν κατέχει, αφού η Χώρα είναι και παραμένει προτεκτοράτο Αμερικανικών συμφερόντων και αποικία χρέους Γερμανοαμερικανικών αντίστοιχων
Αξιωματική αντιπολίτευση πλήρως ενσωματωμένη στην δυστοπική ατζέντα του Davos, που απλά υπάρχει για να υπόσχεται όχι ανατροπές, αλλά μια “άλλη περπατησιά” στον ίδιο δρόμο της ψυχοπαθούς εμπνεύσεως “μετακοινωνίας”
Είναι ο ίδιος χώρος που υποσχόταν το σκίσιμο των μνημονίων και στην πράξη υποθήκευσε την Χώρα και τις υποδομές της 99 χρόνια στο δίκαιο των δανειστών.
Τώρα αναζητά “προοδευτική συμμαχία συνενοχής” για να πάει πιο πέρα το σχέδιο (υπάρχει άραγε;) των δυνάμεων που την κατέστησαν εξαρτημένο χώρο
Τι άλλο έδειξε η διαδικασία της πρότασης δυσπιστίας όσο αφορά την ελάσσονα αντιπολίτευση;
Έδειξε την παντελή απουσία πολιτικής που θα αμφισβητεί το δυστυχές status στο οποίο βρίσκεται η Χώρα – με μόνιμη εξαίρεση το ΚΚΕ που 80 σχεδόν χρόνια λέει τα ίδια πράγματα στο πλαίσιο μιας πολιτικής εμμονής παρωχημένης ιστορικά – με λόγο και σχέδιο ρήξης, έξω από τις συμβατότητες που επιβάλλουν οι επιθυμίες όσων “συμμάχων” έφεραν τον τόπο αυτό στο απόλυτο αδιέξοδο των καταδικασμένων Αμερικανικών γεωπολιτικών επιδιώξεων και της αδηφάγου Γερμανικής επικυριαρχίας της “πολιτικής ρεβάνς” στην Ευρώπη
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω και την μόνιμη παρουσία με… “προτάσεις”, μιας ιδιότυπης ακροδεξιάς που “τσιμπολογάει” ότι κυκλοφορεί σαν διαφορετικότητα σε άποψη, που πέφτει σε κραυγαλέες αντιφάσεις και που αγωνιά να προσελκύσει τον
” νοικοκύρη δεξιό” για να γίνει αυτή ο “χαλίφης στην θέση του χαλίφη” και που αν βρεθεί ποτέ στην εξουσία, αυτές οι “προτάσεις” θα εξαντληθούν στην ατάκα ” εμείς πάντως προσπαθήσαμε”, σαν το τελικό πολιτικό αποτέλεσμα των όποιων ενεργειών της
Τα πολιτικά συμπεράσματα βγήκαν λοιπόν από αυτή την “παράσταση” κοινοβουλευτικού ελέγχου
Είμαστε σε αδιέξοδο και σαν Πολιτεία και σαν κοινωνία
Απομένει η απάντηση της κοινωνίας που θα δείξει , ίσως για μια ακόμα φορά, τον βαθμό υποταγής της στην κοινοβουλευτική ολιγαρχία, γιατί περί αυτού πρόκειται και στην δυστυχή μοίρα της
