Όταν οι Financial Times αποφαίνονται ότι: «η ευρωζώνη υποβιβάζεται σ’ ένα τοξικό σύστημα σταθερών ισοτιμιών», αφορά παραδοχή που ταυτίζεται απολύτως με άλλα δύο εξίσου τοξικά φαινόμενα: α) το υπέρογκο χρέος της ευρωζώνης της τάξης των 25 τρις 700 δις ευρώ και β) το επιμέρους χρέος των 7 τρις ευρώ (περίπου) που αφορά στη Γαλλία και στην Ιταλία!
-
εσείς χρωστάτε!…
Τα κέντρα (πολύκεντρα –που ωστόσο ταυτίζονται) Βερολίνου-Βρυξελλών-Φραγκφούρτης, εξωθούν όλο και περισσότερο την Ελλάδα σε απόκρημνη κοινωνική, οικονομική και ενδεχομένως πολιτική κατάσταση, γιατί η Ελλάδα έχει υπερβολικό χρέος! Απ’ αυτό εδώ το ελεύθερο βήμα διατύπωσης γνώμης, έχω κατ’ επανάληψη αναφερθεί στις υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης με πρώτη εκείνη του Λουξεμβούργου, χωρίς να απέχει μακράν αυτού και η Ολλανδία (Κάτω Χώρες). Υπ’ όψιν δε ότι κατά σύμπτωση ο εκάστοτε επικεφαλής του άτυπου Οργάνου του Eurogroup, αφορά εκπρόσωπο κράτους-μέλους της ευρωζώνης με μεγαλύτερο χρέος από εκείνο της Ελλάδας. Άξια όμως αναφοράς είναι και τα παρακάτω εξόχως σοβαρά:
Η Ελλάδα ως γνωστόν έχει προσφύγει στον ESM. Ωστόσο, οι εταίροι δανειστές εξωθούν την Ελλάδα σε λήψη ακραίων μέτρων. Ουαί υμίν υποκριτές! Όταν η Γερμανία πιέζει καταστρατηγώντας την αρχή της αλληλεγγύης που τη δεσμεύει και την αρχή της επιβαλλόμενης κοινωνικής συνοχής που επίσης τη δεσμεύει και μάλιστα από τις πρωτογενείς Συνθήκες (που υπερισχύουν κάθε άλλης συμφωνίας), όταν μάλιστα συνομολογεί και την ύπαρξη ανθρωπιστικής κρίσης που αφορά στην ελληνική κοινωνία, ακριβώς εκείνο το χρόνο, η ίδια οφείλει στον ESM εκατόν εξήντα εννέα (169) δις ευρώ. Η Γερμανία οφείλει να καταβάλει στον ESM εκατόν ενενήντα (190) δις ευρώ, αλλά έχει καταβάλει είκοσι ένα (21) δις ευρώ. Αντιστοίχως η Γαλλία οφείλει να καταβάλει εκατόν σαράντα πέντε (145) δις ευρώ και έχει καταβάλει δέκα έξι (16) δις ευρώ. Δηλαδή οφείλει εκατόν είκοσι εννέα (129) δις ευρώ. Περαιτέρω άξιο παρατήρησης είναι και το εξής:
Αυτή η ζοφερή κατάσταση δεν επιτρέπει εφησυχασμούς και από καθέδρας επιβολή μέτρων λιτότητας που ανατροφοδοτούν την κρίση. Άλλωστε είναι σαφής και η προειδοποίηση πριν από ένα χρόνο (29 Ιουνίου 2014) στη Βασιλεία της Ελβετίας του Διευθύνοντος Συμβούλου της «Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών» (BIS), στην οποία εκπροσωπούνται η Αμερικανική Fed και η ΕΚΤ. Ο Διευθύνων Σύμβουλος της BIS προειδοποίησε για τη νέα παγκόσμια οικονομική κρίση.
-
κάνουν ποδήλατο στην άμμο
Είναι προφανές πώς η επικυρίαρχη ελίτ του Βερολίνου, των Βρυξελλών και της Φραγκφούρτης δεν αντιλαμβάνεται επαρκώς τα πράγματα και κάνει ποδήλατο στην άμμο!…
Και κάνει ποδήλατο στην άμμο, γιατί ακριβώς με εμμονή στα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού και με παγερή αίσθηση έναντι κοινωνικών κρίσεων, αντιπαρέρχεται βασικές αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αδιαφορώντας για το μέγεθος ανθρωπιστικών κρίσεων. Έτσι, όμως, το όλο εγχείρημα είναι αλυσιτελές και απρόσφορο για όποιο όραμα μιας πράγματι Ενωμένης Ευρώπης.
Τα προαναφερόμενα δεν αγγίζουν απλώς τα δεδομένα μιας κρίσης. Αφορούν κρίση. Συνεπώς εάν δεν υπάρξουν πολιτικές επαναφοράς στις αρχές και στις αξίες που θα επιβεβαιώνουν το νομικό και πολιτικό πολιτισμό των πρωτογενών Συνθηκών, το μέλλον του όλου εγχειρήματος της Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας από παρακμιακό θα καταστεί απρόβλεπτο…
-
οι αντιφάσεις και η εσωτερική αντίθεση
Κοινός τόπος είναι η διαρκής αναφορά στον «σκληρό πυρήνα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και μόνο όμως η αναφορά στο «σκληρό πυρήνα», αυτοδικαίως καταμαρτυρεί τη διαίρεση της Ευρώπης σε δύο κόσμους: α) στη Μητρόπολη και β) στην Περιφέρεια.
Η διαίρεση δε αυτή επιβεβαιώνεται: α) με τη διαφορά των επιτοκίων από χώρα σε χώρα, β) με τη διαφορά στο κατά κεφαλήν εισόδημα από χώρα σε χώρα και γ) με την αναγωγή στο δημόσιο χρέος από χώρα σε χώρα.
Έτσι τα κράτη-μέλη συνιστούν μια Συμπολιτεία ανισόμερης ανάπτυξης του καπιταλισμού. Ειδικότερα στα κράτη-μέλη της ευρωζώνης και μόνο η διαφοροποίηση των επιτοκίων και των δανειακών υποχρεώσεων, υποδιαιρεί το «σκληρό πυρήνα» σε επιμέρους κατηγορίες. Ακόμη δηλαδή και στο ίδιο το ευρωσύστημα είναι πολύ δύσκολο να καταγραφεί ιεραρχικώς η κατάταξη των περιφερειακών χωρών στο «όλον σύστημα». Οι προαναφερόμενες όμως αντιφάσεις συνιστούν ταυτοχρόνως και αντιθέσεις που αυξάνουν διαρκώς τον ευρωσκεπτικισμό!…
Δεδομένο επίσης είναι ότι η επικυρίαρχη ελίτ, αντί να λαμβάνει αποφάσεις όσο γίνεται πιο κοντά στους πολίτες, όπως επιτάσσει η ίδια η Συνθήκη της Λισαβόνας (1) εν τούτοις όλο και απομακρύνεται από τις κοινωνίες. Η απομάκρυνση αυτή αφορά τόσο στο επίπεδο των οριζόντιων όσο και στο επίπεδο των τομεακών πολιτικών. Είναι σαφές πλέον ότι οι οριζόντιες πολιτικές που αφορούν: στην περιφερειακή ανάπτυξη, στην κοινωνική συνοχή, στη φορολογία, στον ανταγωνισμό και στην προστασία του περιβάλλοντος, αποκλίνουν από την επιταγή της κοινωνικής συνοχής, ενώ οι τομεακές πολιτικές που αφορούν στη βιομηχανία, στην έρευνα και ανάπτυξη, στην ενέργεια, στις μεταφορές και στη γεωργία, καθιστούν αδιστάκτως βέβαιη την εθνοκεντρική αντίληψη σε βάρος μιας ενωσιακής πολιτικής. Η «κατάσταση» όμως αυτή συνιστά ευθεία απόκλιση από την ομοσπονδιακή λογική και ως εκ τούτου από την προοπτική ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
-
για να υπάρξει Συμπολιτεία
Μια από τις σοβαρές αιτίες του ευρωσκεπτικισμού είναι και η «αποχή» και η «απαξίωση» της δέσμευσης των κρατών-μελών από τη ρητή δέσμευση της αλληλεγγύης.
Η ενωσιακή πολιτική τάξη θα επιλύσει τον προβληματισμό πολλών όταν αποδεχθεί με πολλούς τρόπους ότι υπάρχει «εγγύηση» των εθνικών συνόρων στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στηρίζεται στην αρχή της αλληλεγγύης και της κοινωνικής συνοχής, αλλά και της συμβολής όλων των Οργάνων της για την ειρηνική συνύπαρξη και την ευημερία των λαών. Η κατεύθυνση όμως αυτή, στην παρούσα φάση, αφορά πρωτίστως τους ευρωπαίους ηγέτες.
Υποκλινόμενος, άλλωστε, στον Στίβεν Χόκινγκ που με την πρόσφατη παρέμβασή του εξηγεί γιατί βρισκόμαστε στην πιο επικίνδυνη στιγμή για την εξέλιξη της ανθρωπότητας, υποχρεώνομαι να επισημειώσω την άποψή του ότι: «οι ηγέτες του κόσμου θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι έχουν αποτύχει και ότι έχουν απογοητεύσει τους πολλούς. Με τους πόρους να συγκεντρώνονται όλο και περισσότερο στα χέρια των λίγων, θα πρέπει να μάθουνε να μοιραζόμαστε πολύ περισσότερα απ ό,τι μοιραζόμαστε σήμερα.»
Εάν οι γραφειοκράτες του συστήματος, δεν αντιλαμβάνονται σωστά το χρόνο, τότε η ιστορία θα τους αποδείξει ότι δεν ήταν άξιοι αχθοφόροι των μεγάλων ιστορικών προκλήσεων!
———————————————
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Χώρας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU).
