Αν η κυβέρνηση θίχτηκε από «παρεμβάσεις» των δύο Ρώσων διπλωματών και έφτασε στο σημείο να τους απελάσει, τότε θα έπρεπε να εξετάσει το ενδεχόμενο μήπως κάνει το ίδιο και με τον αμερικανό πρέσβη Τζέφρι Πάιατ. Διότι εάν υπάρχει ένας ξένος παράγοντας που συμπεριφέρεται στην Ελλάδα σαν να είναι παράρτημα της δικής του χώρας είναι ο αεικίνητος, όπως λένε, επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας στην Αθήνα.
Γενικώς ο Πάιατ δεν αφήνει κανένα θέμα να πέσει κάτω. Θα μιλήσει για όλα, θα πλασάρει τα θέματα που τον ενδιαφέρον, αν δεν πιέσει κιόλας γι’ αυτά, θα τρέξει από το Πεντάγωνο μέχρι την αξιωματική αντιπολίτευση. Ανθύπατος, που έλεγε και ο Απόστολος Κακλαμάνης. Κινείται με ατζέντα και δεν το κρύβει. Όχι ατζέντα τηλεφώνων. Ατζέντα συμφερόντων. Αμερικανικών. Ούτε ελληνικών, ούτε της Μαυριτανίας. Αμερικανικών.
Προφανώς έχει το ελεύθερο. Λογικό και αναμενόμενο από την ώρα που ο Τσίπρας επέλεξε να ταυτίσει (να υποτάξει δηλαδή) τα εθνικά μας συμφέροντα με τις αμερικανικές επιδιώξεις στην ευρύτερη περιοχή. Ειδικά από την ώρα που πήγε στον Τραμπ και τον αποθέωσε. Ο Τσίπρας επέβαλε στον ΣΥΡΙΖΑ την πιο σκληρή και θεαματική μετάλλαξη σε αυτά ακριβώς τα θέματα. Περισσότερο κι από τη μνημονιακή μετάλλαξη, «πονάει» η κανονική παράδοση στους αμερικάνους. Ποιος να το περίμενε. Ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα διεκδικούσε με τόση μανία τον τίτλο της πιο υπάκουης κυβέρνησης στα κελεύσματα της Ουάσιγκτον.
Τέτοια δουλικότητα δεν βρίσκεται εύκολα. Πρέπει να… αναγνωρίσουμε ότι θέλει πολύ θράσος για να το κάνεις. Να εξυμνείς ξαφνικά το «αμερικανικό όνειρο», λες και… ανακαλύπτεις την Αμερική.
Ακόμα και τη ΔΕΘ την κάνανε… αμερικανάκι. Θα έχουν φέτος, λέει, τιμώμενη χώρα στην Έκθεση τις… Ηνωμένες Πολιτείες. Με τέτοια ζέση που έχουν διολισθήσει στον φιλοαμερικανισμό και πολύ κάθισαν την Ελλάδα οι Ρώσοι διπλωμάτες. Και πάλι καλά δηλαδή που τους απέλασαν και δεν τους ανασκολόπισαν!
Προσάπτουν στους απελαθέντες δράση για την επιρροή της κοινής γνώμης σχετικά με το Σκοπιανό. Μα, οι ίδιοι οι κυβερνώντες δεν είναι που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει σοβαρή αντίδραση για τη συμφωνία των Πρεσπών και ότι αυτή η συμφωνία επικροτείται από τους πολίτες, όπως φανερώνουν οι δημοσκοπήσεις, που έχει τα χέρια του ο Κοτζιάς;
Κι αν οι Ρώσοι δουλεύουν για να μην πετύχει η συμφωνία, οι αμερικάνοι τι κάνουν; Δεν άσκησαν κάθε είδους επιρροή για να πείσουν ότι τα Σκόπια πρέπει να μπουν στο ΝΑΤΟ; Και να δεχθούμε υποχωρήσεις, που αφήνουν ζητήματα αλυτρωτισμού ανοιχτά;
Παιχνίδι εξουσίας λοιπόν, μεγάλων δυνάμεων είναι όλο αυτό. Το ερώτημα είναι πώς εμείς βρεθήκαμε να ταυτιζόμαστε σε βαθμό παρεξηγήσεως με τον ένα και να θυσιάζουμε για χάρη του τις σχέσεις μας τον άλλο.
Κάναμε το χατίρι των αμερικανών και του ΝΑΤΟ την ώρα που εκείνοι δεν μπορούν (ή απλώς αδιαφορούν) για τη μεγαλύτερη ξεφτίλα κράτους από έναν υποτίθεται σύμμαχο: οι Τούρκοι εξακολουθούν να κρατούν χωρίς λόγο δύο Έλληνες στρατιωτικούς, κοροϊδεύοντας, απειλώντας και εκβιάζοντας. Τουλάχιστον, ας ανταλλάσαμε τους δύο Ρώσους με τους δύο δικούς μας! Όχι να μας παίρνουν και τα μαγιό!
