Επί της ουσίας, το σχέδιο του γάλλου προέδρου για την μεταρρύθμιση της Ευρώπης και δη της ευρωζώνης είχε απορριφθεί πολλές μέρες πριν την επίσκεψή του στο Βερολίνο, ακόμη και πριν την ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο, την Τρίτη 17 Απριλίου.
Ο «πάγος» μπήκε με ένα έγγραφο που κυκλοφόρησε στην κοινοβουλευτική ομάδα της Δεξιάς στη Γερμανία, βάσει του οποίου απορρίπτονταν η σημαντικότερη θέση του Εμμανουέλ Μακρόν, μαζί με τη δημιουργία κοινού προϋπολογισμού της ευρωζώνης και αρμόδιου υπουργού, που αφορά στην μετεξέλιξη του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο. Η κοινοβουλευτική ομάδα της γερμανικής Δεξιάς, που καθόρισε και τη στάση της Άνγκελα Μέρκελ στο πλαίσιο της διμερούς τους συνάντησης, έθεσε δύο όρους που παραπέμπουν το γαλλικό σχέδιο στις ελληνικές καλένδες. Συγκεκριμένα, τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου μέσω της μεταρρύθμισης των ευρωπαϊκών συνθηκών, σε αντίθεση με την πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη δημιουργία του στη βάση αποφάσεων πλειοψηφίας από τα 19 κράτη μέλη της ευρωζώνης, κι επίσης τον αυστηρό και συνεχή έλεγχο όλων των διαδικασιών συγκρότησης του ΕΝΤ από τα εθνικά κοινοβούλια. Χριστιανοδημοκράτες και Χριστιανοκοινωνιστές με αυτό τον τρόπο συνέθλιψαν το γαλλικό σχέδιο στις συμπληγάδες 19 κοινοβουλίων που, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, περνούν από …κόσκινο κάθε απόφαση που σχετίζεται με ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις από τη μια και από την άλλη, μιας μεταρρύθμισης που δε θα γίνει μάλλον ποτέ αν ληφθούν όπως πρέπει υπ’ όψη οι πολιτικές δονήσεις που προκαλούν στην Ευρώπη οι τελευταίες εκλογές από την Ουγγαρία και την Ιταλία, μέχρι την ίδια τη Γερμανία. Άλλωστε κι η στάση της γερμανικής Δεξιάς υπαγορεύτηκε από την αλλαγή του πολιτικού κλίματος και την άνοδο της άκρας Δεξιάς που κατήγγειλε ο Μακρόν μιλώντας στο ευρωκοινοβούλιο. CDU και CSU, όταν επικαλέστηκαν τον κίνδυνο μεταφοράς κονδυλίων από τον γερμανικό προϋπολογισμό στις αδύναμες χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης, θυμίζοντας σε όλους ότι το deutschland uber alles προηγήθηκε του Τραμπικού America First, έστειλαν το δικό τους μήνυμα στους δεξιούς γερμανούς ψηφοφόρους, εν όψει των ευρωεκλογών που θα γίνουν τον επόμενο χρόνο, επιχειρώντας να ανακόψουν τη δυναμική της φιλοναζιστικής Εναλλακτικής για τη Γερμανία. Να θυμίσουμε ότι στις εκλογές του φθινοπώρου η γερμανική Δεξιά έχασε 1 εκ. ψηφοφόρους προς τους νεοφιλελεύθερους Ελεύθερους Δημοκράτες και την Εναλλακτική.
Το αποτέλεσμα ωστόσο ισοδυναμεί με μια πρόωρη και σοβαρότατη πολιτική ήττα για τον γάλλο πρόεδρο που συνειδητοποίησε, όπως έγραψε η ιστοσελίδα Πολίτικο, πώς «είναι πιο εύκολο να γίνει στα 39 του πρόεδρος στη Γαλλία παρά να μεταρρυθμίσει την Ευρώπη». Εμείς θα προσθέταμε και …«ερήμην της Γερμανίας». Γιατί το γαλλικό σχέδιο ισοδυναμούσε όχι μόνο με μια φυγή προς τα μπρος αλλά και με μια εκ βάθρων αλλαγή των πολιτικών ισορροπιών σε ηπειρωτικό επίπεδο.
Φιλοδοξώντας ο Εμμανουέλ Μακρόν να μπει με ανεξίτηλα χρώματα η γαλλική σφραγίδα σε μια ιστορικής σημασίας μεταρρύθμιση της ευρωζώνης απαντούσε στην πίεση της νεοφασίστριας Λε Πεν που ζητά επιστροφή στο γαλλικό έθνος – κράτος ως απάντηση στην καταθλιπτική γερμανική πολιτική κυριαρχία εντός της ΕΕ. Το σχέδιο του Μακρόν ισοδυναμούσε με μια αντεπίθεση της γαλλικής ελίτ που ζητούσε δυαρχία με το Βερολίνο εξασφαλίζοντας έτσι την αναβάθμιση της θέσης της. Η γαλλική αντεπίθεση ήταν και μια απάντηση στο Brexit καθώς υπονοούσε ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος για τη διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων από την έξοδο: είναι μια επιθετική μεν, αλλά δημιουργική (χωρίς δηλαδή να συνοδεύεται από απειλές αποχώρησης) διεκδίκηση μεταρρυθμίσεων εντός της ΕΕ. Η δύσκολη θέση του Μακρόν αποδόθηκε ανάγλυφα από τον σχολιαστή των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, Βόλφγκανγκ Μινχάου, στις 15 Απριλίου όταν έγραφε πώς «η Γαλλία τώρα είναι ακριβώς σε εκείνη τη θέση, για την οποία είχε προειδοποιήσει η ηγέτης του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου Μαρίν Λε Πεν: σε μια νομισματική ένωση στην οποία η φωνή της Γαλλίας μετράει λιγότερο και σε μια γεωπολιτική κατάσταση στην οποία η Αγγλία είναι ο πιο αξιόπιστος γείτονας».
Ο Εμμανουέλ Μακρόν στόχευε επίσης και σε απτά πολιτικά κέρδη μέσα από την ευόδωση του μεταρρυθμιστικού του σχεδίου. Η αποδοχή των προτεινόμενων εκ μέρους του αλλαγών θα έδινε σημαντική ώθηση και στα δικά του πολιτικά του σχέδια για ένα ευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα που θα διαπερνούσε το ιστορικό σχίσμα Αριστεράς – Δεξιάς, συνενώνοντας επίσης την ιταλική κεντροαριστερά του Ματέο Ρέντσι, τους ισπανούς Ciudadanos, κ.α. Οι ύμνοι τους προς στο φιλελευθερισμό μιλώντας στο ευρωκοινοβούλιο και οι αιχμές απέναντι στην ξενοφοβική Δεξιά και τον εθνικισμό (βλέπε Πολωνία, Ουγγαρία) θα μπορούσαν να θεωρηθούν ένα πρωτόλειο ιδεολογικό μανιφέστο του υπό σχηματισμό κόμματός του.
Μόνο που άλλες ήταν οι βουλές της Γερμανίας…
Πηγή: Νέα Σελίδα
