Όταν προ ημερών o Σωτήρης Τσιόδρας ουσιαστικά προέβλεπε το τέλος της πανδημίας με μόνο δύο τρόπους (εμβόλιο ή ανοησία της αγέλης), κάποιοι αδιαφόρησαν αμήχανοι να καταλάβουν τι ακριβώς εννοεί και ορισμένοι τον επέκριναν, θεωρώντας μάλλον ότι στην πραγματικότητα πετάει λευκή πετσέτα απέναντι στον κορονοϊό. Ο Τσιόδρας όμως δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να παραδεχτεί με τον τρόπο του ότι είμαστε στο έλεος του ιού, κάτι που μάλλον το έχει καταλάβει ο ίδιος εδώ και αρκετό καιρό. Γι’ αυτό και απέχει από τις ενημερώσεις, έχει αφήσει τις πολλές παραινέσεις προς τους πολίτες, παρεμβαίνει μόνο για τη διαχείριση ορισμένων κρίσιμων καταστάσεων και απλώς διατηρεί το προσωπικό του «κεφάλαιο» και τις καλές σχέσεις του με το γκουβέρνο.
Τι έχει συμβεί και φτάσαμε στα σχεδόν 700 καταγεγραμμένα κρούσματα ημερησίως και στην πραγματικότητα πολλές χιλιάδες, με τα τοπικά λοκντάουν να είναι στην ημερήσια διάταξη; Πολλά και τίποτα:
Η κυβέρνηση από την άλλη μοιάζει να μην έχει κανένα άλλο ενδιαφέρον παρά μόνο για την πολιτική και επικοινωνιακή διαχείριση του προβλήματος, με ολίγη γαρνιτούρα από εξυπηρετήσεις (βλέπε το παιχνίδι με τα ιδιωτικά τεστ, τις παχυλές αποζημιώσεις για ΜΕΘ κ.α.). Στη βάση αυτής της «πολιτικής» έναντι της πανδημίας, είναι, αφενός οι λάθος επιλογές που έκανε εξαρχής, όπως στην πολιτική testing για παράδειγμα, αφετέρου η παροιμιώδης ανικανότητα να οργανώσει οτιδήποτε – ούτε καν τις μάσκες στους μαθητές δεν κατάφερε να διεκπεραιώσει, ενώ επιτροπή για τα γηροκομεία έκανε μόλις στο τέλος Σεπτεμβρίου!
Η πολιτική πειθούς, που απαιτείται για τη διαχείριση της δημόσιας υγείας, γκρεμίστηκε από τις αντιφάσεις και τις τρέλες των ίδιων των κυβερνητικών. Η καταστολή ούτε ενδείκνυται ως βασική πολιτική, ούτε αρκεί. Η δε στοχοποίηση κοινωνικών ομάδων και η υιοθέτηση του δόγματος της ατομικής ευθύνης, πέρα από το αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί τελικά όταν “πολυφοριέται”, χάθηκε μέσα στον ορυμαγδό των εκκωφαντικών λαθών της κυβέρνησης.
Η πολιτική περιορισμού της πανδημίας ήταν εντελώς μονοδιάστατη, αν όχι απούσα τις περισσότερες φορές. Μονοδιάστατη διότι αφορούσε απλώς τις γενικές οδηγίες προς τους πολίτες για τη συμπεριφορά τους. Και απούσα όταν αφορούσε συνθήκες, για τις οποίες η ίδια η κυβέρνηση όφειλε να διαμορφώσει. Μετά τον τσαπατσούλικο άνοιγμα του τουρισμού, ο ιός έκανε πάρτι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, την ώρα που στις εκκλησίες η ανοχή των κυβερνώντων ήταν εμφανής και στα σχολεία όλα έγιναν τσάτρα πάτρα. Τα σπασμωδικά μέτρα, όπως το κλείσιμο των περιπτέρων, απλώς προκάλεσαν θυμηδία και απώλεια ακόμα και του τελευταίου ψήγματος αξιοπιστίας των αρμοδίων. Κι όταν ο πολίτης γελάει με τις παλινωδίες των κυβερνώντων, το παιχνίδι έχει χαθεί.
Στην πολιτική του testing τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα, διότι το πράγμα φτάνει στην κατάμουτρη κοροϊδία. Ουδέποτε υιοθετήθηκαν στο παραμικρό οι οδηγίες των διεθνών οργανισμών ή οι πρακτικές άλλων χωρών. Η κυβέρνηση έχει εφαρμόσει την απίστευτη και σχεδόν παρανοϊκή πρακτική των λιγότερων δυνατών τεστ μόνο και μόνο για να δείξει ότι «τα πάμε καλύτερα από ισχυρότερες και μεγαλύτερες χώρες»!!! Όταν στο Βέλγιο κάνουν πάνω από 100.000 τεστ ημερησίως – και ανάλογος είναι ο αριθμός σχεδόν σε όλες τις κανονικές χώρες του κόσμου – εμείς κάνουμε το ένα εικοστό ή και λιγότερα και νομίζουμε ότι «τα πάμε υπέροχα», διότι ουσιαστικά κρύβουμε τα κρούσματα, τόσο απλό. Κάνουμε βέβαια και φθηνά σόου με τα λεγόμενα ράπιντ τεστ, έτσι για τα φωτογραφικά ενσταντανέ αρμοδίων παραγόντων.
Το ότι το δεύτερο κύμα της πανδημίας χτυπάει αλύπητα σε πολλές μεγάλες χώρες δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για τα λάθη, τις καθυστερήσεις και τις αδυναμίες στη δική μας χώρα. Ας αφήσουν στην άκρη τις συγκρίσεις, γιατί αλλού (π.χ Γαλλία) αρχίζουν και ψάχνουν ως και ενδεχόμενες ευθύνες των αρμοδίων για αβελτηρία και μοιραία λάθη.
