Την περασμένη Τετάρτη συμπληρώθηκαν 74 χρόνια από την ημέρα (16/5/1944), κατά την οποία οι Γερμανοί εκτέλεσαν 120 κρατούμενους (του Χαϊδαρίου). Οι 92 ήταν ανάπηροι του ελληνοϊταλικού πολέμου. Φανταζόμαστε ότι δεν θα διαμαρτυρηθεί κανείς, αν επισημάνουμε το αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, η θανάτωση αναπήρων αντιπροσώπευε «επαξίως» στοιχεία του πυρήνα της ναζιστικής θεώρησης, πραγμάτων και όντων.
Αντιθέτως, δεν νιώθουμε βέβαιοι ότι το αυτονόητο θα γίνει καθολικά αποδεκτό, σε μια άλλη περίπτωση: Προ ημερών σκότωσαν έναν ακόμη ανάπηρο Παλαιστίνιο διαδηλωτή, τον Φαντί Αμπού Σάλαχ, οι «φύλακες της ασφάλειας του Ισραήλ». Αυτοί που πυροβολούν άοπλους ανθρώπους – παιδιών συμπεριλαμβανομένων – και κατόπιν (όπως πιστοποιεί το υπάρχον οπτικό – ακουστικό υλικό) πανηγυρίζουν με χαιρεκακία, την οποία δύσκολα εντοπίζεις ακόμη και στη συμπεριφορά λαθροκυνηγών, όταν πετυχαίνουν κάποιο ζώο.
Όπως ακριβώς και ο Ιμπραήμ Αμπού Τουράγια, ο Σάλαχ διαδήλωνε καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, στο οποίο τον είχαν καθηλώσει οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί του 2008. Ποιος ξέρει, ίσως το καροτσάκι του θα μπορούσε να μετατραπεί σε επικίνδυνο τανκ, εάν ο ψυχωμένος Παλαιστίνιος κατόρθωνε, με κάποιον υπερφυσικό τρόπο, να βρεθεί στην άλλη πλευρά των συνόρων…
Θα πρέπει όμως να είσαι προετοιμασμένος να… ακούσεις πολλά και βλακώδη, αν πεις λίγα και αληθινά. Αν πεις, πχ, ότι η θανάτωση αναπήρων συμβολίζει τον εκφασισμό στη «γραμμή πλεύσης» ενός κράτους, που δεν είναι απλώς εγκληματικό σε βάρος των Παλαιστινίων (ανέκαθεν ήταν), που δεν χρεώνεται μόνο την πρόθεση να καθιστά ολοένα και πιο κτηνώδες το μακροβιότερο και χειρότερο απαρτχάιντ από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (στη Ν. Αφρική δεν έστελναν λευκούς εποίκους να εκτοπίσουν τους μαύρους από τις φτωχογειτονιές, ούτε βομβάρδιζαν το Σοβέτο κάθε τρία- τέσσερα χρόνια), αλλά επιπλέον κατευθύνεται από μια εξτρεμιστικά ακροδεξιά ηγεσία. Με όσα αυτό συνεπάγεται – και συνεπάγεται πολλά.
Χρειάζονται υπενθυμίσεις; Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου έχει υποστηρίξει ότι τη βασική ευθύνη για το Ολοκαύτωμα δεν την έφερε ο Χίτλερ, αλλά ένας Παλαιστίνιος ιμάμης που «έψησε» τον… εύπιστο Αδόλφο να εξολοθρεύσει κι όχι απλώς να απομακρύνει τους Εβραίους. Ο δε εσωκομματικός αντίπαλος του Νετανιάχου στο ακροδεξιό «Λικούντ», ο Μοσέ Φάιγκλιν, είναι διάσημος συν τοις άλλοις για τις δηλώσεις θαυμασμού προς τις διοικητικές ικανότητες του «Φύρερ», αλλά και προς το άρτιο (!) σύστημα δικαιοσύνης του Τρίτου Ράιχ.
Κι όμως… Φθάσαμε στο σημείο να αφορίζονται ως «αντισημιτικά» ακόμη και σκίτσα, όπως το πρόσφατο στη Sueddeutsche Zeitung, που σάρκαζε «διακριτικά» τον Νετανιάχου, συνδέοντας τον με την επόμενη διοργάνωση της Eurovision. Εξέλιξη «λογική», αν λάβει κανείς υπόψη την άθλια εκδοχή του «politically correct», στη στάση της «θεσμικής Ευρώπης»: Στη Γάζα οι σφαίρες «γάζωναν» αμάχους και η ανεκδιήγητη Μογκερίνι ζητούσε «αυτοσυγκράτηση από αμφότερες τις πλευρές»…
Μια μέρα, η θυσία (και) των ανάπηρων διαδηλωτών της Παλαιστίνης θα βρει κάποια δικαίωση. Αλλά ο ανάπηρος «ουμανισμός», αυτός που βαίνει προς εκούσιο θάνατο, δικαιώνει μόνο τις βαρύτερες εκ των διαπιστώσεων για την κατάπτωση της «διεθνούς κοινότητας».
*ΠΗΓΗ: Εφημερίδα «Πριν», Κυριακή, 20/5/2018.
