“Με βάση τις πληροφορίες που έχουμε, θεωρούμε ότι έχουμε να κάνουμε με τρομοκρατική επίθεση. Γνωρίζω ότι θα ήταν πολύ βαρύ για όλους μας αν επιβεβαιωθεί ότι το έγκλημα διαπράχθηκε από ένα πρόσωπο που ζήτησε προστασία και άσυλο στη Γερμανία. Θα ήταν ιδιαίτερα απεχθές ιδίως για τους πολλούς Γερμανούς που αφιερώθηκαν στην καθημερινή βοήθεια προς τους πρόσφυγες”.
Η αποστροφή αυτή από το τηλεοπτικό μήνυμα της Γερμανίδας καγκελαρίου Angela Merkel για την επίθεση με 12 νεκρούς και 48 τραυματίες το βράδυ της Δευτέρας εναντίον χριστουγεννιάτικης υπαίθριας αγοράς κοντά στον Ζωολογικό Κήπο του Βερολίνου δείχνει το μέγεθος της δυσκολίας που έχει η δημόσια ζωή της Γερμανίας στο να “μεταβολίσει” τέτοιου είδους γεγονότα. Πόσω μάλλον όταν αποκαλύπτεται ότι δράστης ήταν 23χρονος Πακιστανός με προσωρινή άδεια παραμονής στη Γερμανία από τον Ιούνιο, ο οποίος φέρεται να είχε εισέλθει στη χώρα από τον “βαλκανικό διάδρομο”.
Η δυσκολία δεν αφορά μόνο την τρομοκρατική δράση με ιδεολογικά κίνητρα, αλλά και τα εγκλήματα κοινού ποινικού δικαίου. Ο πρόσφατος βιασμός και φόνος 21χρονης φοιτήτριας Ιατρικής στο ειδυλλιακό Freiburg από νεαρό Αφγανό αποτέλεσε διπλό σκάνδαλο στον βαθμό που πολλά μέσα ενημέρωσης αισθάνθηκαν την ανάγκη να αποσιωπήσουν την είδηση, προκειμένου να μην τροφοδοτήσουν αντιμεταναστευτικά αισθήματα – σαν να μην είναι δυνατόν να προκύψουν εγχωρίως και το έγκλημα και η τρομοκρατία.
Ο γραμμικός και ηθικολογικός τρόπος σκέψης που κυριαρχεί στη Γερμανία, παράλληλα με την ψυχαναγκαστική προσχώρηση στην “πολιτική ορθότητα” (ως αντίβαρο στο σκοτεινό εθνικό παρελθόν), δημιουργούν εμπλοκές αυτού του είδους.
Όμως έτσι δεν καταπνίγονται τα ξενοφοβικά αισθήματα, παρά θεριεύουν υπογείως. Αντιθέτως απαξιώνεται στα μάτια των πολλών ο αποστειρωμένος δημόσιος λόγος.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες λ.χ. σημαντικό ρόλο στην προεκλογική εκστρατεία του Donald Trump έπαιξε η προθυμία του να κατονομάσει ως οφειλόμενες στην ισλαμιστική τρομοκρατία, επιθέσεις όπως του Σαν Μπερναντίνο ή του γκέι μπαρ του Ορλάντο – την ώρα που το στρατόπεδο των Δημοκρατικών και τα μέσα ενημέρωσης απέφευγαν αυτή τη διάσταση, ώστε να μην αμφισβητηθούν τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Obama στους τομείς της ασφάλειας και της εξωτερικής πολιτικής.
Έτσι και στη Γερμανία, η αμηχανία των ημερών δεν έχει να κάνει μόνο με την μέριμνα να μην ενθαρρυνθούν ρατσιστικά αντανακλαστικά, αλλά και με την υπεράσπιση των επιλογών της Angela Merkel στην προσφυγική πολιτική. Η καγκελάριος αντιμετώπισε στο πρόσφατο παρελθόν την πίεση του αδελφού κόμματος των Χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας (SCU) σχετικά με το αν θα θεσπισθεί “πλαφόν” στους αιτούμενους ασύλου που θα γίνονται δεκτοί στη Γερμανία κατ’ έτος ή όχι (εφόσον το δικαίωμα στην διεθνή προστασία δεν ποσοτικοποιείται). Πιο πρόσφατα, στο συνέδριο των Χριστιανοδημοκρατών υιοθετήθηκε ψήφισμα, που πρότεινε η νεολαία του κόμματος, για περιορισμό της δυνατότητας διατήρησης διπλής υπηκοότητας – και η απόφαση αυτή προκάλεσε σοβαρούς τριγμούς με τους Σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι είχαν πρωτοστατήσει επί Schroeder στη φιλελευθεροποίηση της πολιτικής της παροχής γερμανικής υπηκοότητας.
Τέτοια “ταυτοτικά” ζητήματα θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να ρίξουν την κυβέρνηση, την ίδια ώρα που η εκτός των τειχών της mainstream πολιτικής “Εναλλακτική για τη Γερμανία” επωφελείται ανατρέποντας τον συνολικό συσχετισμό – με αποτέλεσμα να παραμένει ασαφές αν στις εκλογές του ερχόμενου Σεπτεμβρίου θα είναι (αριθμητικά) εφικτός ο σχηματισμός είτε μεγάλου συνασπισμού εκ νέου είτε τρικομματικού συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Αριστεράς.
Ήδη ο πρόεδρος της CSU Horst Seehofer έσπευσε να δηλώσει: “Το οφείλουμε στα θύματα και σε όλο τον πληθυσμό να ξανασκεφτούμε και να αλλάξουμε τις πολιτικές μας ως προς τη μετανάστευση και την ασφάλεια”. Όμως η επικεφαλής της AfD Frauke Petry πήγε πολύ πιο μακριά. “Το περιστατικό” δήλωσε “δεν είναι μοναδικό και θα ξανασυμβεί – αρκεί να κοιτάξουμε τη Γαλλία για να το καταλάβουμε. Η χριστουγεννιάτικη αγορά δεν ήταν τυχαίος στόχος. Πρόκειται για επίθεση όχι μόνο στην ελευθερία και τον τρόπο ζωής μας αλλά και στην χριστιανική μας παράδοση. Η Γερμανία είναι μια χώρα διχασμένη ως προς το μεταναστευτικό ζήτημα, αλλά η τρομοκρατία θα μας ενώσει ξανά. Αυτοί οι τρομοκράτες είναι άνθρωποι χωρίς Θεό”.
Εδώ έγκειται και το μεγάλο παράδοξο. Διότι o Seehofer προσπαθεί να κατοχυρώσει απέναντι στη νεόφερτη AfD τον ζωτικό του χώρο στα δεξιά της κυβερνώσας παράταξης, ζητώντας την αυστηροποίηση μιας μεταναστευτικής-προσφυγικής πολιτικής, η οποία κάθε άλλο παρά “ανοιχτή” είναι πια. Μετά την τονωτική δημογραφική ένεση (την οποία εκ των προτέρων χαρακτήριζαν αναγκαία οι δεξαμενές σκέψης και οι εργοδοτικές ενώσεις) της εισροής ενός εκατομμυρίου προσφύγων το 2015 η Γερμανία είναι μία χώρα “οχυρωμένη” πίσω από το κλείσιμο του βαλκανικού διαδρόμου, την ευρωτουρκική συμφωνία του Μαρτίου και την σταδιακή αποκατάσταση των κανόνων του Δουβλίνου.
Αντιθέτως, η Petry στρέφει το ενδιαφέρον της εντός των γερμανικών συνόρων και θέτει το ζήτημα της εθνικής φυσιογνωμίας και των όρων υπό τους οποίους θα συμβιώσουν οι διαφορετικές κατηγορίες του πληθυσμού. Πρόκειται για δρόμο σαφώς πιο επίκαιρο όσο και επικίνδυνο.
*Πηγή: Capital.gr