Ο παραπάνω τίτλος είναι ένας στίχος από το ποίημα που εκφώνησε ο Άγγελος Σικελιανός, αντί για επικήδειο , στην κηδεία του εθνικού μας ποιητή Κωστή Παλαμά στις 28 Φλεβάρη 1943, μέσα στην τριπλή φασιστική κατοχή.
Η κηδεία μετατράπηκε σε αντικατοχική διαδήλωση χιλιάδων λαού, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των στρατιωτών του κατακτητή.
Δυστυχώς σήμερα δεν έχουμε Παλαμάδες, και Σικελιανούς, και Ρίτσους, και Ελύτες, και Κάλβους και Σολωμούς και τόσους άλλους άξιους ποιητές που λάμπρυναν τον νεοελληνικό πολιτισμό ,ώστε να υμνήσουν και να θρηνήσουν τον Μανώλη Γλέζο, τον ήρωα των εθνικών, κοινωνικών, διεθνιστικών και περιβαλλοντικών αγώνων,το αδάμαστο λιοντάρι, τον συγγραφέα, τον ποιητή .
Δυστυχώς σήμερα ζούμε κάτω από μιά νέα, εντελώς ιδιόμορφη, τριπλή κατοχή, αν και κοινοβουλευτική : Ευρωενωσιακή , Νατοική και υγειονομική !
Τα όπλα ετοιμάζονται και ακονίζονται για την επόμενη μέρα.
Κάποια άρχισαν να χρησιμοποιούνται από τώρα.
Πρόβα τζενεράλε.
Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο στην μετά κοροναιό εποχή. Παγκόσμια !
Ο θάνατος του Παλαμά συνέβη στο μεταίχμιο δύο ιστορικών εποχών. Το ίδιο κι ο θάνατος του Γλέζου.
Μας έχουν κλείσει σπίτια μας .Δεν μπορέσαμε να πάμε στην κηδεία του αγαπημένου μας Μανώλη.
“Και διηγώντας τα να κλαις;”
Όχι. Των δικών του και όλων των άλλων ηρώων, επώνυμων και προπαντός ανώνυμων. Παίρνουμε δύναμη από την θύμηση των αγώνων.
Στη μνήμη τους, αντί άλλης τιμής, παραθέτω μερικούς στίχους από το αριστουργηματικό αυτό ποίημα του Σικελιανού.
“Ηχήστε οι σάλπιγγες…Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα ,πέρα ως πέρα…
Βογκήστε, τύμπανα πολέμου….Οι φοβερές
σημαίες ,ξεδιπλωθείτε στον αέρα !
Σ ‘ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένα βουνό
με δάφνες ας υψώσουμε ως το Πήλιο
κι’ ως την Όσσα ,
κι ‘ αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό ,
ποιόν κλεί τί κι ‘ αν το πή η δικιά μου γλώσσα ;
Μα Εσύ Λαέ ,που τη φτωχή σου τη μιλιά ,
Ήρωας , την πήρε και την ύψωσε ως τ ‘ αστέρια ,
μεράσου τώρα τη θεική φεγγοβολιά
της Τέλειας Δόξας Του, ανασήκωσ’ Τον στα χέρια
Σ ‘ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένας λαός
σηκώνοντας τα μάτια του τη βλέπει,
κι ακέριος φλέγεται ως με τ’ άδυτο ο Ναός ,
κι ‘από ψηλά νεφέλη Δόξας Τόνε σκέπει….
Ηχήστε, οι σάλπιγγες…Καμπάνες βροντερές ,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα ,πέρα ως πέρα…
Βόγκα ,Παιάνα ! Οι σημαίες οι φοβερές ,
στης Λευτεριάς ξεδιπλωθήτε τον αέρα !