Μετά την απόδοση της τουρκικής συντεταγμένης επιθετικότητας σε βάρος της Ελλάδας στις υποτιθέμενες δυσκολίες της τουρκικής εκστρατείας στο Αφρίν και σε εσωτερικές πολιτικές ανάγκες και παιχνίδια του Ερντογάν η ελληνική ανάλυση της κατάστασης εισέρχεται σε …βαθύτερα ψυχολογικά επίπεδα και διαπιστώνει: «είναι τρελός ο Ερντογάν»…
Η εν λόγω «ανάλυση» την οποία ασπάζονται και διαχέουν στην κοινή γνώμη κυβέρνηση (και σχεδόν το σύνολο της αντιπολίτευσης) μπορεί να είναι μια εύκολη λύση ωστόσο το μόνο που αναλύει είναι την αδυναμία του ελληνικού πολιτικού συστήματος να κατανοήσει το εύρος και βάθος των κινήσεων του «τρελού» και να τις αντιμετωπίσει.
Από την πλευρά της κυβέρνησης, καθώς εκ των πραγμάτων αυτή έχει στα χέρια της την καυτή πατάτα, ακούγονται ήδη ψίθυροι για τις λάθος εκτιμήσεις με τις οποίες καθησύχαζαν τον πρωθυπουργό οι αρμόδιοι για την βαθύτερη ενημέρωσή του. Από την μεριά της αντιπολίτευσης ειδικότερα της αξιωματικής αυτό που διαπιστώνει κανείς είναι η πρόθεσή της να απολαύσει (και να αξιοποιήσει όπως ελπίζει) το πολιτικό κόστος που μπορεί να πληρώσει η κυβέρνηση εξ αιτίας ενός ατυχήματος στα ελληνοτουρκικά.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που μπορεί να διαπιστώσει ο αμερόληπτος (όσο αυτό είναι δυνατόν) παρατηρητής περιγράφει την αδυναμία συντεταγμένης ελληνικής αντίδρασης: η κυβέρνηση ψάχνει ακόμη να δει τι και γιατί συμβαίνει, η αντιπολίτευση ικανοποιείται με τη φθορά της κυβέρνησης η οποία μπορεί και ολοκληρωτική στην περίπτωση ενός ελληνοτουρκικού επεισοδίου.
Ωστόσο, για την ρηχή ανάλυση στα ελληνοτουρκικά οι ευθύνες έχουν ήδη επιμεριστεί και αποδοθεί καθώς δεν είναι έργο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η εκρηκτική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στις σχέσεις με την γειτονική χώρα.
Η «τρέλα» του Ερντογάν η οποία συνοψίζεται σε γενικές γραμμές στην επιθυμία του να αλλάξει υπέρ της χώρας του την κατάσταση στο Αιγαίο είναι μια ιστορία η οποία έχει ξεκινήσει από το 1973, πολύ πριν φανταστεί ότι μπορεί να γίνει και σουλτάνος.
Με αυτήν την κατάσταση η οποία οδήγησε 2-3 φορές τις δύο χώρες μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο (1974) στα πρόθυρα του πολέμου (1976, 1987, 1996) συμβιβάστηκαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση ότι η «ισχυρή Ελλάδα» μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ είναι προστατευμένη.
Δεν ήταν απαραίτητο να είναι κάποιος ειδικός περί των διεθνών σχέσεων για να προειδοποιήσει τη σημερινή κυβέρνηση έγκαιρα για αυτό που σήμερα αντιμετωπίζει η χώρα. Οι προθέσεις της Τουρκίας για την αναθεώρηση του καθεστώτος (συνθήκη της Λοζάνης) στα ελληνοτουρκικά έχει διατυπωθεί πολύ πριν την εμφάνιση του Ταγίπ Ερντογάν στην εξουσία. Και στη βάση αυτών των προθέσεων όλα αυτά τα χρόνια, από το 1973 μέχρι και σήμερα κινήθηκαν όλες οι τουρκικές κυβερνήσεις με αργούς ή έντονους ρυθμούς ανάλογα με τη συγκυρία.
Η σημερινή συγκυρία που χαρακτηρίζεται από την ολοφάνερη (πόλεμος στη Συρία) αναδιάταξη του χάρτη στην περιοχή έχει εντείνει και επιταχύνει τις τουρκικές κινήσεις για την δημιουργία μιας νέας κατάστασης και στο Αιγαίο.
Ο Ερντογάν λοιπόν δεν είναι τρελός, είναι (ή προσπαθεί να είναι) ο Σουλτάνος που θα ανοικοδομήσει εκ νέου το οθωμανικό μεγαλείο εξασφαλίζοντας για την χώρα του το ρόλο της περιφερειακής υπερ-δύναμης στο νέο σκηνικό που κάποια στιγμή θα προβάλλει. Και σ αυτήν του την επιδίωξη οι «τρέλες» του, σ ότι αφορά τα ελληνοτουρκικά εκφράζονται εκ του ασφαλούς γιατί περισσότερο από τον καθένα γνωρίζει αυτά που το πολιτικό μας σύστημα (και η ελληνική κοινωνία) δεν θέλουμε να δούμε:
— Διαλυμένη οικονομία
— Υπονομευμένες (λόγω οικονομικής δυσπραγίας και εγκληματικών επιλογών του παρελθόντος) επιχειρησιακές αποτρεπτικές στρατιωτικές δυνατότητες
— Χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος που εξακολουθεί να απολαμβάνει την …ορχήστρα παρά το γεγονός ότι το σκάφος βρήκε παγόβουνο και βυθίζεται
— Υποτέλεια (οικονομική/ πολιτική) η οποία όχι μόνο δεν προστατεύει αλλά πολλαπλασιάζει τους κινδύνους για τη χώρα
Ο Σουλτάνος θα ήταν πράγματι τρελός αν δεν εκμεταλλεύονταν την κατάσταση του αντιπάλου. Δυστυχώς για εμάς, δεν είναι…
Πηγή: topontiki.gr
Η εν λόγω «ανάλυση» την οποία ασπάζονται και διαχέουν στην κοινή γνώμη κυβέρνηση (και σχεδόν το σύνολο της αντιπολίτευσης) μπορεί να είναι μια εύκολη λύση ωστόσο το μόνο που αναλύει είναι την αδυναμία του ελληνικού πολιτικού συστήματος να κατανοήσει το εύρος και βάθος των κινήσεων του «τρελού» και να τις αντιμετωπίσει.
Από την πλευρά της κυβέρνησης, καθώς εκ των πραγμάτων αυτή έχει στα χέρια της την καυτή πατάτα, ακούγονται ήδη ψίθυροι για τις λάθος εκτιμήσεις με τις οποίες καθησύχαζαν τον πρωθυπουργό οι αρμόδιοι για την βαθύτερη ενημέρωσή του. Από την μεριά της αντιπολίτευσης ειδικότερα της αξιωματικής αυτό που διαπιστώνει κανείς είναι η πρόθεσή της να απολαύσει (και να αξιοποιήσει όπως ελπίζει) το πολιτικό κόστος που μπορεί να πληρώσει η κυβέρνηση εξ αιτίας ενός ατυχήματος στα ελληνοτουρκικά.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που μπορεί να διαπιστώσει ο αμερόληπτος (όσο αυτό είναι δυνατόν) παρατηρητής περιγράφει την αδυναμία συντεταγμένης ελληνικής αντίδρασης: η κυβέρνηση ψάχνει ακόμη να δει τι και γιατί συμβαίνει, η αντιπολίτευση ικανοποιείται με τη φθορά της κυβέρνησης η οποία μπορεί και ολοκληρωτική στην περίπτωση ενός ελληνοτουρκικού επεισοδίου.
Ωστόσο, για την ρηχή ανάλυση στα ελληνοτουρκικά οι ευθύνες έχουν ήδη επιμεριστεί και αποδοθεί καθώς δεν είναι έργο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η εκρηκτική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στις σχέσεις με την γειτονική χώρα.
Η «τρέλα» του Ερντογάν η οποία συνοψίζεται σε γενικές γραμμές στην επιθυμία του να αλλάξει υπέρ της χώρας του την κατάσταση στο Αιγαίο είναι μια ιστορία η οποία έχει ξεκινήσει από το 1973, πολύ πριν φανταστεί ότι μπορεί να γίνει και σουλτάνος.
Με αυτήν την κατάσταση η οποία οδήγησε 2-3 φορές τις δύο χώρες μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο (1974) στα πρόθυρα του πολέμου (1976, 1987, 1996) συμβιβάστηκαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση ότι η «ισχυρή Ελλάδα» μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ είναι προστατευμένη.
Δεν ήταν απαραίτητο να είναι κάποιος ειδικός περί των διεθνών σχέσεων για να προειδοποιήσει τη σημερινή κυβέρνηση έγκαιρα για αυτό που σήμερα αντιμετωπίζει η χώρα. Οι προθέσεις της Τουρκίας για την αναθεώρηση του καθεστώτος (συνθήκη της Λοζάνης) στα ελληνοτουρκικά έχει διατυπωθεί πολύ πριν την εμφάνιση του Ταγίπ Ερντογάν στην εξουσία. Και στη βάση αυτών των προθέσεων όλα αυτά τα χρόνια, από το 1973 μέχρι και σήμερα κινήθηκαν όλες οι τουρκικές κυβερνήσεις με αργούς ή έντονους ρυθμούς ανάλογα με τη συγκυρία.
Η σημερινή συγκυρία που χαρακτηρίζεται από την ολοφάνερη (πόλεμος στη Συρία) αναδιάταξη του χάρτη στην περιοχή έχει εντείνει και επιταχύνει τις τουρκικές κινήσεις για την δημιουργία μιας νέας κατάστασης και στο Αιγαίο.
Ο Ερντογάν λοιπόν δεν είναι τρελός, είναι (ή προσπαθεί να είναι) ο Σουλτάνος που θα ανοικοδομήσει εκ νέου το οθωμανικό μεγαλείο εξασφαλίζοντας για την χώρα του το ρόλο της περιφερειακής υπερ-δύναμης στο νέο σκηνικό που κάποια στιγμή θα προβάλλει. Και σ αυτήν του την επιδίωξη οι «τρέλες» του, σ ότι αφορά τα ελληνοτουρκικά εκφράζονται εκ του ασφαλούς γιατί περισσότερο από τον καθένα γνωρίζει αυτά που το πολιτικό μας σύστημα (και η ελληνική κοινωνία) δεν θέλουμε να δούμε:
— Διαλυμένη οικονομία
— Υπονομευμένες (λόγω οικονομικής δυσπραγίας και εγκληματικών επιλογών του παρελθόντος) επιχειρησιακές αποτρεπτικές στρατιωτικές δυνατότητες
— Χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος που εξακολουθεί να απολαμβάνει την …ορχήστρα παρά το γεγονός ότι το σκάφος βρήκε παγόβουνο και βυθίζεται
— Υποτέλεια (οικονομική/ πολιτική) η οποία όχι μόνο δεν προστατεύει αλλά πολλαπλασιάζει τους κινδύνους για τη χώρα
Ο Σουλτάνος θα ήταν πράγματι τρελός αν δεν εκμεταλλεύονταν την κατάσταση του αντιπάλου. Δυστυχώς για εμάς, δεν είναι…
Πηγή: topontiki.gr
