Σε αντίθεση με την εξοργιστική ιδιόλεκτο του ελληνικού κατεστημένου και των εγχώριων ΜΜΕ όποτε αναφέρονται σε δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων και του προέδρου της Τουρκίας, ο Ερντογάν ούτε παραληρεί, ούτε απειλεί με “θερμό επεισόδιο”. Aντιθέτως, περιγράφει με σαφήνεια υπό ποιους όρους και πώς θα επιτεθεί στην Ελλάδα.
Ο Ερντογάν, ο οποίος παρά τα ενδεχομένως ακόμα και στρατηγικά λάθη του αποτελεί έναν από τους ικανότερους ηγέτες της εποχής μας, ακολουθεί στις εξωτερικές του επεμβάσεις ένα (νέο)οθωμανικό, πραγματιστικό πρότυπο: αφού εξασφαλίσει τη μη παρέμβαση ούτε των ΗΠΑ, ούτε και της Ρωσίας, δίνει για ένα διάστημα στον εχθρό του τη δυνατότητα οικειοθελούς παραχώρησης σε όσα η Τουρκία ζητάει και μετά επιτίθεται (νεοοθωμανισμός).
Εάν δεν ικανοποιηθεί επομένως από τον αντίπαλό του, χωρίς σύγκρουση, ξεκινά μια κλιμακούμενη διαδικασία. Ξεκινά πρώτα με “μικρές” εισβολές και επεισόδια, προκειμένου να αποκτήσει προγεφυρώματα (στρατιωτικά και πολιτικά) και έπειτα, συνήθως με αιχμή του δόρατος τζιχαντιστές και άρα όχι τουρκικό στρατό, “ανεβοκατεβάζει” την όξυνση του πολέμου. Αυτό το κάνει με ένα μικρό συγκριτικά για τον ίδιο οικονομικό και ανθρώπινο κόστος, γκριζάροντας εδαφική επικράτεια, πάντα με την σταθερή αρχή ότι «όπου ανεβεί η τουρκική σημαία δεν κατεβαίνει».
Με το να καθίσταται δε μέρος του προβλήματος και έχοντας εδαφικά κέρδη, μετατρέπεται ταυτόχρονα και σε μέρος της “λύσης“. Όπου λύση για την Τουρκία είναι η, με διαφόρους τρόπους, νομιμοποίηση των τετελεσμένων. Μάλιστα, προκειμένου να σταθεροποιηθεί, τροποποιεί όπου μπορεί την πληθυσμιακή σύνθεση, ή δορυφοριοποιεί τις κυβερνήσεις, ή συνεργάζεται κατά το δοκούν με τοπικούς δρώντες, δήθεν εκπροσώπους των πληθυσμών και των περιοχών που τον αφορούν.
Με τη συνδρομή της Αθήνας
Αξιοποιεί με άλλα λόγια ένα συνδυασμό πολέμου δια αντιπροσώπων, μίας άμεσης εμπλοκής τουρκικού στρατού και δογμάτων περί αλλαγής κυβερνήσεων, που εισήγαγαν οι ΗΠΑ. Αυτά έκανε στο Ιράκ, στη Λιβύη και στη Συρία. Στις δύο τελευταίες περιπτώσεις μάλιστα, αυτό το κατάφερε με την καταστροφική και ένοχη (για να μην πούμε κάτι βαρύτερο) συνέργεια των ελληνικών κυβερνήσεων Γιώργου Παπανδρέου, Αντώνη Σαμαρά, Αλέξη Τσίπρα και Κυριάκου Μητσοτάκη.
Οι κυβερνήσεις αυτές συνέργησαν και υποστήριξαν την αλλαγή κυβερνήσεων σε Λιβύη και Συρία στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, ειδικότερα εκείνες τις δυνάμεις που πολεμούν σήμερα μαζί με τον Ερντογάν και σύντομα ίσως εναντίον της χώρας μας. Όταν λοιπόν ο Τούρκος πρόεδρος μας ενημερώνει, ότι θα πρέπει να δούμε τι έπραξε τα τέσσερα τελευταία χρόνια για να καταλάβουμε “τι μας περιμένει“, κυριολεκτεί.
Πέρα από ψυχολογικό πόλεμο προς εμάς και ενίσχυση του ηθικού του υπό τύπο προπαρασκευής για πόλεμο πληθυσμού στο εσωτερικό, περιγράφει την ακολουθία κινήσεων που έπεται αν δεν παραδοθούμε αμαχητί στις απαιτήσεις του, με τις προσαρμογές που φυσικά απαιτεί η θέση, αλλά και η ισχύς της πατρίδας μας. Ο Τούρκος πρόεδρος απαιτεί να προσχωρήσουμε στην ατζέντα του, συνολικά.
Δεν θα πάει βήμα πίσω από αυτήν, παρά μόνο αν μετά ή πριν από πόλεμο ηττηθεί, ή αναγκαστεί να υποχωρήσει. Αφήνει χρόνο να περάσει προκειμένου, είτε να διασφαλίσει την ανοχή ΗΠΑ και Ρωσίας (αν και φαίνεται ότι ίσως και να την εξασφάλισε ήδη για ένα περιορισμένο υποτίθεται επεισόδιο), είτε για να εντείνει μια διεθνή εκστρατεία “δημοσίων σχέσεων”.
Στο πλαίσιο αυτής προτάσσει τρία ζητήματα. Προτάσσει τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Δυτική Θράκη και των προσφύγων. Προτάσσει το Καστελόριζο, ως προς το μέγεθός του και την επίδρασή του στην τουρκική ΑΟΖ. Τέλος, προτάσσει την στρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, ως υποτιθέμενη απειλή προς την Τουρκία.
Πίεση σε όλα τα πεδία
Θέλει να φιλοτεχνήσει την εικόνα ενός μεγάθυμου ηγέτη, που εξαναγκάζεται ωστόσο να αντιδράσει, στοχεύοντας με κάθε μία από τις τρεις αιχμές σε διαφορετικά κοινά. Παραλλήλως ασκεί μια εντεινόμενη πίεση σε όλα τα πεδία. Τον Ιούλιο, το ζήτημα ήταν αν το “Oruc Reis” θα ξεκινούσε την προσπάθεια ερευνών. Η ελληνική κόκκινη γραμμή είχε μείνει στα επίπεδα του 1987. Σήμερα το Oruc Reis πλέει και διεξάγει έρευνες, χωρίς ενόχληση. Πλέον το ζήτημα έχει μετατοπιστεί στο αν θα μπει και στα χωρικά ύδατα.
Ακόμα και στα έξι ναυτικά μίλια και ένα μέτρο θα πλέει ανενόχλητο, ενώ η επιστροφή στην Αττάλεια θα θεωρηθεί κίνηση αποκλιμάκωσης, την οποία θα πιστωθεί ο Τούρκος πρόεδρος, παρότι θα πρόκειται στην πραγματικότητα περί κοινού τελεσιγράφου. Ήδη έχει πετύχει να πειθαναγκάσει την Ελλάδα να μην προβαίνει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Κύπρο και να χρεώνεται η πατρίδα μας τη συμφωνία με την Αίγυπτο περίπου ως επιθετική προς την Τουρκία ενέργεια.
Εφόσον δεν πειθαρχήσει η Ελλάδα και πάλι, οι επόμενες κινήσεις είναι ένα επεισόδιο στρατιωτικής φύσης που θα κλιμακωθεί σε νησί του Αιγαίου ή στον Έβρο– στη δεύτερη περίπτωση ίσως και χωρίς άμεση εμπλοκή τουρκικού στρατού αλλά τζιχαντιστών– ή και μια κίνηση -πχ. Γεωτρύπανο– προκειμένου είτε η Ελλάδα να ταπεινωθεί, είτε να συρθεί σε σύγκρουση στο πεδίο και στο χώρο που θα βολεύει την Τουρκία.
Από τη στιγμή της έναρξης του στρατιωτικού επεισοδίου και έπειτα θα σπάσει ένα ταμπού, όπως έγινε κάποτε και στη Συρία. Η Τουρκία θα επιδιώξει κατάληψη εδάφους, σε νησί ή στον Έβρο. Ο στόχος Ερντογάν είναι η Ελλάδα να τρέξει προς μια αποκλιμάκωση, η οποία θα περνά μέσα από de facto αναγνώριση του τετελεσμένου. Η Τουρκία έχει μετρήσει ότι η Ελλάδα, αντί να προτάσσει την υπεράσπισή της, προτάσσει με κάθε τρόπο την αποκλιμάκωση. Στάση που συνιστά πρελούδιο ήττας σε κάθε αντίστοιχη συγκυρία.
Ο κατευνασμός “σιγοντάρει”
Ο Ερντογάν θεωρεί λοιπόν ότι η Ελλάδα δε θα προχωρήσει σε έναν πόλεμο σε όλα τα μέτωπα και μακράς διαρκείας. Η κατευναστική πολιτική των περισσοτέρων κομμάτων της Ελλάδας και της κυβέρνησης, “σιγοντάρουν” τις απόψεις της. Εάν δε πετύχει κατάληψη εδάφους, θα δεχτεί μια διεθνή διάσκεψη με στόχο να εμπεδωθούν “ζώνες αποκλιμάκωσης“, δηλαδή ζώνες ανύπαρκτης ελληνικής κυριαρχίας εντός της επικράτειάς μας (βλέπε Συρία).
Κατόπιν θα μπορεί να στήνει επεισόδια και να επεκτείνεται αναλόγως της βούλησής της, ενώ η χώρα μας θα είναι εγκλωβισμένη σε ένα σπιράλ διαρκών κρίσεων. Επιπλέον, στρατηγικά σχεδιάζει να εγκαταστήσει στο μέλλον βάσεις στη Λιβύη και στην Αλβανία, προκειμένου να περικυκλώσει την Ελλάδα και να ακυρώσει την άμυνά της. Είναι λοιπόν αναγκαίο ζήτημα επιβίωσης ή καταστροφής:
- Πρώτον, η Ελλάδα να ενισχυθεί αμυντικά και ο λαός να ακούσει από σύσσωμη την πολιτική ηγεσία την αλήθεια: υπάρχει κίνδυνος πολέμου και πρέπει να ετοιμαστεί.
- Δεύτερον, αυτοί που λεηλατούσαν (νομότυπα ή παρανόμως) τα δημόσια οικονομικά, παράδειγμα οι εφοπλιστές, να πληρώσουν. Δεν μπορεί ο συνταξιούχος να βλέπει τα αναδρομικά του να κινδυνεύουν υπέρ της εθνικής άμυνας και ο πολύ μεγάλος πλούτος να είναι αμέριμνος.
- Τρίτον, να καταστεί σαφές μέσα από ένα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών ότι οποιαδήποτε χρήση βίας από πλευράς Τουρκίας, ή η απειλή της κυριαρχίας μας, θα σημάνει γενικευμένο πόλεμο διαρκείας.
- Τέταρτον, η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει “ανατολική” πολιτική. Πρέπει να συνδεθεί και με τη Ρωσία, όπως και με τις δυνάμεις που πολεμούν εναντίον της Τουρκίας (Συρία κτλ) στρατηγικά.
- Πέμπτον, να προβεί σε επιθετικές διπλωματικές κινήσεις, πέραν της παραπάνω που θα άλλαζε έτσι κι αλλιώς τους όρους του παιχνιδιού. Να οριοθετήσει ΑΟΖ με την Κυπριακή Δημοκρατία και εφόσον είναι εφικτό και με την Λιβύη δια του κοινοβουλίου της, όπως άλλωστε μας έχει καλέσει το λιβυκό κοινοβούλιο να πράξουμε.
- Έκτον, να ακυρώσουμε με διαφόρους τρόπους, χωρίς να εξαιρείται καμία επιλογή απολύτως, τη στρατηγική περικύκλωση της Ελλάδας πριν να είναι αργά. Δεν θα ξορκίσουμε το κακό εθελοτυφλώντας. Πρέπει να αλλάξουμε τους όρους του παιχνιδιού και να αιφνιδιάσουμε τους απέναντι.
