ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΟΝΙΑ τώρα η κυρίαρχη άποψη ότι η Ελλάδα είναι θωρακισμένη έναντι εξωτερικών κινδύνων, καθώς προστατεύεται από τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Μέσα από αυτό το πρίσμα οι ελληνικές κυβερνήσεις απλώς πλήρωναν (σε πολλές περιπτώσεις με το αζημίωτο των μιζών) το κόστος της προστασίας και θεωρούσαν ότι είχαν το κεφάλι τους ήσυχο.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ με αυτήν την άποψη -και συμπληρωματικά- από «αριστερά» οικοδομήθηκε η αντίληψη ότι οι έννοιες του έθνους-κράτους είναι παρωχημένες, καθώς είναι καταδικασμένες να διαχυθούν σε ευρύτερα σχήματα που έχουν τη δυνατότητα να «τελειώσουν την ιστορία» απαλλάσσοντας τα άτομα από τα δεινά που συνεπάγονται η υπεράσπιση κυριαρχικών εθνικών δικαιωμάτων και άλλων τέτοιων «πασέ» επιταγών της Ιστορίας…
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ωστόσο, αποδεικνύει ότι ούτε η μία ούτε η άλλη οπτική και προσέγγιση μπορεί να δώσουν προς το παρόν τουλάχιστον απαντήσεις σε πιεστικά ερωτήματα που αντιμετωπίζει η χώρα.
Η ΕΝΤΑΞΗ των κρατών σε ευρύτερους συνασπισμούς πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν οδηγούν στη διάλυσή τους. Αντίθετα, δημιουργούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο τοποθετούνται με βάση την ισχύ τους σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο.
ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε τα τελευταία χρόνια, η συμμετοχή της Ελλάδας στην ισχυρότερη οικονομική ένωση της γης όχι μόνο δεν απέτρεψε τη χρεοκοπία της, αλλά την οδήγησε σε μια μέγγενη ασφυκτικής εποπτείας, η οποία συνεπάγεται εκχώρηση του μεγαλύτερου μέρους της κυριαρχίας της.
Η «ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ» που απολαύει η Ελλάδα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ είναι επίσης ανάλογη της ισχύος που διαθέτει, όπως έχει αποδειχτεί κατ’ επανάληψη: το ΝΑΤΟ δεν απέτρεψε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ούτε έχει ταχθεί υπέρ των ελληνικών «δικαίων» στο Αιγαίο ή την υπόθεση των Σκοπίων.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας (κατά κύριο λόγο αυτοί που κυβέρνησαν και αυτοί που κυβερνούν) εξακολουθούν να κινούνται με βάση τις αναποτελεσματικές ιδεολογικές τους εμμονές. Οι μεν εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το ΝΑΤΟ, οι Γερμανοί ή οι Αμερικανοί θα πολεμήσουν αν χρειαστεί για να φρενάρουν την Τουρκία, οι δε ότι στην εποχή μας τα θέματα λύνονται πίνοντας τσάι σε διπλωματικά τραπέζια.
ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ αυτών των κυρίαρχων προσεγγίσεων είναι πια εμφανείς. Όπως ολοφάνερο είναι ότι έχουμε μπει ήδη σε μια εποχή που… γλιστράει.
*Πηγή: topontiki.gr
