Είναι ο Ταγίπ Ερντογάν, του οποίου η χώρα προμηθεύθηκε ρωσικά συστήματα S-400 και πραγματοποίησε ερήμην των συμμάχων την στρατιωτική επιχείρηση “Πηγή Ειρήνης” το “μαύρο πρόβατο” της Ατλαντικής Συνόδου η οποία ξεκίνησε χθες Τρίτη και ολοκληρώνεται με την επίσημη τρίωρη συνεδρίαση σήμερα; Όχι ακριβώς.
“Μου αρέσει η Τουρκία και τα πάω πολύ καλά με τον πρόεδρο”, δήλωσε ο Τραμπ, ενώ πρόσθεσε ότι η Άγκυρα “δεν θα μπορούσε να έχει στηρίξει περισσότερο” την Ουάσινγκτον αναφορικά με την αμερικανική επιχείρηση εξόντωσης του ηγέτη του Ισλαμικού Κράτους Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι μέσω του τουρκικού εναέριου χώρου. Επιπλέον ο ένοικος του Λευκού Οίκου για άλλη μία φορά υπεραμύνθηκε της επιλογής της Άγκυρας να στραφεί στους S-400 , αποδίδοντάς την στην άρνηση της κυβέρνησης Ομπάμα να πουλήσει στην Τουρκία τους πυραύλους Patriot που ζητούσε επιμόνως.
Αλλά και οι “τρεις μεγάλοι” της Ευρώπης δεν έπαψαν να αντιμετωπίζουν τον Ερντογάν ως συνομιλητή, όπως δείχνει η συνάντηση των ηγετών της Βρετανίας, Γαλλίας και Γερμανίας με τον Τούρκο πρόεδρο για τα ζητήματα της Συρίας – μολονότι ο Εμανουέλ Μακρόν είναι ακριβώς αυτός ο οποίος στην πολυσυζητημένη συνέντευξή του στο περιοδικό Economist επικαλέστηκε την τουρκική επέμβαση για να υποστηρίξει ότι το ΝΑΤΟ είναι “εγκεφαλικά νεκρό”, ενώ χθες επεσήμανε δηκτικά, με αφορμή τις “αντιτρομοκρατικές” ιαχές του ομολόγου του, ότι δεν έχουν όλοι οι συμμετέχοντες στη σύνοδο την ίδια αντίληψη περί τρομοκρατίας.
Στην πραγματικότητα, ο ένοικος των Ηλυσίων προσπαθεί να διαχειρισθεί ένα ειδικό πρόβλημα: την αποτυχία της επιχείrησης αλλαγής καθεστώτος στην άλλοτε υπό γαλλική αποικιακή κυριαρχία Συρία και τον παραγκωνισμό της Γαλλίας και των Κούρδων προστατευομένων της από τις διεργασίες για την “επόμενη μέρα”.
Είναι χαρακτηριστικό ότι από την συνάντηση των τεσσάρων προέκυψε κοινή έκκληση τερματισμού των επιθέσεων (Δαμασκού και Μόσχας) στον (ελεγχόμενο από αντάρτες φίλα προσκείμενους προς την Άγκυρα) θύλακα της Ίντλιμπ στη βορειοδυτική Συρία.
Με άλλα λόγια, στηρίζουν εμμέσως την κυβέρνηση Σαράτζ στην Τρίπολη, που προέκυψε κατόπιν μεσολαβήσεων του ΟΗΕ και η οποία μόλις ανταπέδωσε στην Τουρκία την βοήθειά της με την συνυπογραφή του μνημονίου συνεργασίας για οριοθέτηση των τουρκολιβυκών θαλασσίων δικαιοδοσιών στη Μεσόγειο εις βάρος των ελληνικών και αιγυπτιακών συμφερόντων.
Ο Ερντογάν γνωρίζει ότι η χώρα του ούτε μπορεί να αποβληθεί από τη Συμμαχία ούτε έχει πάψει για διαφόρους λόγους να είναι απαραίτητη στους συμμάχους. Άλλωστε, οι τριβές στις οποίες ο ίδιος πρωταγωνιστή, δεν αποτελούν παρά “παράπλευρο θέαμα” σε σχέση με την κρίση που εκτυλίσσεται στην “κεντρική σκηνή” του ΝΑΤΟ.
Η on camera σύγκρουση του Εμανουέλ Μακρόν με τον Ντόναλντ Τραμπ (διανθισμένη στα παρασκήνια με τις αμερικανικές απειλές για επιβολή δασμών σε γαλλικά προϊόντα πολυτελείας ως απάντηση προς τον διαδικτυακό φόρο που επέβαλε το Παρίσι) πηγαίνει πολύ πιο μακριά.
Η απροθυμία του Γάλλου ηγέτη να υιοθετήσει μιαν ανοιχτά αντιρωσική και αντικινεζική στάση ως νέο λόγο ύπαρξης του ΝΑΤΟ και οι σχετικές αντιστάσεις του στις πιέσεις της Ουάσιγκτον για αύξηση των ευρωπαϊκών αμυντικών προϋπολογισμών δείχνει το υπαρξιακό πρόβλημα μιας συμμαχίας που καταφέρνει να αφήνει ανικανοποίητους και τους υπερατλαντικούς προστάτες και (κάποιους) Ευρωπαίους προστατευόμενους.
