Ο καθένας νομίζω μπορεί να φανταστεί πόσο οξεία θα ήταν προ λίγων ετών η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον ως αξιωματική αντιπολίτευση καλείτο να προσεγγίσει πολιτικά μια επιστολή ανάλογου περιεχομένου με αυτή που απέστειλε προ ολίγων ημερών ο Ευκλείδης Τσακαλώτος προς τους δανειστές της χώρας.
Δε χρειαζόταν βέβαια η συγκεκριμένη έγγραφη απολογία εκ μέρους του Έλληνα υπουργού Οικονομικών προκειμένου να διαπιστώσουμε την «απόλυτη συμμόρφωση» της κυβέρνησης Τσίπρα ακόμη και στις πιο σκληρές πτυχές του μνημονιακού προγράμματος. Αυτή έχει άλλωστε αποδειχθεί (πολλάκις και πέραν πάσης αμφιβολίας) στην πράξη τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.
Από την άλλη, είναι επίσης ορατή «δια γυμνού οφθαλμού» η υποκρισία όλων εκείνων, που παρότι επί χρόνια εφάρμοσαν και στήριξαν τις πλέον επαχθείς πολιτικές λιτότητας, έρχονται τώρα να καταγγείλουν μεγαλοφώνως τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του για εθελοδουλία απέναντι στους δανειστές. Γιατί είναι δεδομένο ότι κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ευχαρίστως θα υπέγραφε «και με τα δυο χέρια», εφόσον του ζητείτο, μια επιστολή πανομοιότυπη με αυτή, την οποία χαρακτήρισε ως «κατάπτυστη».
Σε κάθε περίπτωση όμως, εκείνη η αποστροφή Τσακαλώτου, με την οποία διαβεβαιώνει για τη «διαρκή αφοσίωση στις δεσμεύσεις του Μνημονίου», δεν μπορεί παρά να ηχεί ανατριχιαστικά στα αυτιά τη συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας. Κι αυτό γιατί απηχεί σε πολύ μεγάλο βαθμό τη ζοφερή πολιτική πραγματικότητα στη χώρα μας, καθώς έχουμε να κάνουμε με κόμματα που πλέον στην πλειονότητά τους έχουν αποδεχθεί πλήρως την προϊούσα φτωχοποίηση όλο και μεγαλύτερων στρωμάτων του ελληνικού λαού. Όσα δε απορρίπτουν τις μνημονιακές πολιτικές, εξακολουθούν να εμφορούνται από μια αέναη ομφαλοσκόπηση αδυνατώντας να προτείνουν κάποια ουσιαστική ριζοσπαστική διέξοδο.
Όλα τα παραπάνω έρχονται σαφώς σε ευθεία αντίθεση με την κοινωνική πραγματικότητα. Μπορεί διάφοροι μεγαλοσχήμονες να προσπαθούν να πείσουν πως στις τελευταίες εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 «οι Έλληνες πολίτες ψήφισαν Μνημόνιο», όμως τα πολύ μεγάλα ποσοστά της αποχής κατέδειξαν το τέλμα, στο οποίο βρέθηκε ένα πολύ μεγάλο τμήμα των εκλογέων. Στο διάστημα που μεσολάβησε από εκείνη τη χρονική συγκυρία η εν λόγω αναντιστοιχία διευρύνθηκε σε τέτοιο βαθμό, ώστε κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τα αποτελέσματά της. Ή ακόμη χειρότερα, αν ρίξει κανείς μια ματιά στις εξελίξεις σε άλλες χώρες της Ευρώπης (κι όχι μόνο), ίσως αντικρίσει το φάσμα της ανόδου των πλέον «μαύρων», αντιδραστικών δυνάμεων.
Όσο λοιπόν εξελίσσονται οι κοκορομαχίες για το «ποιος υπηρετεί τα σχέδια Σόιμπλε» (ενώ στην πραγματικότητα όλοι στην ίδια στρατηγική εντάσσονται), όλο και περισσότεροι πολίτες δείχνουν να ασφυκτιούν μπροστά στα όλο εντεινόμενα οικονομικά αδιέξοδα και στην απουσία πολιτικών και κοινωνικών φορέων, μέσω των οποίων θα μπορούσαν να εκφραστούν. Και στο βαθμό που η χώρα μας θα συνεχίσει να κινείται – ελέω των οικονομικών ελίτ – στο πλαίσιο μιας διαρκούς δημοκρατικής εκτροπής, το καζάνι μάλλον δε θα αργήσει να σκάσει.
Μόνο που, μετά από τόσα χρόνια διαρκούς μνημονιακής αφοσίωσης, καλό θα είναι να μην αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε κι εμείς «τι έχουν τα έρμα και ψοφάν»…
*Πηγή: tvxs.gr
