H ασφυκτική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα έχει αναλυθεί με ανατριχιαστικές θα έλεγε κανείς λεπτομέρειες ήδη από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα (Παναγιώτης Κονδύλης π.χ., τόσο για την υπερχρέωση και τον εξ αυτής αναγκαστικό δανεισμό όσο και για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, που και τα δύο οδηγούν μαθηματικά στην υποταγή και την οιονεί απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας).
Και πού τα απέδιδε όλα αυτά; Στην έλλειψη μακρόπνοης πολιτικής, φυσικά, και στην αποδιάρθρωση της πολιτικής σκέψης – στην «ολιγότητα» του ελληνικού πολιτικού συστήματος και σε όσους το έχουν εκπροσωπήσει ή αντιπροσωπεύσει, σε συνδυασμό με κάποιον ωχαδερφίστικο (παρασιτικό τον αποκαλεί ο Ελληνας διανοητής) καταναλωτισμό των πολιτών.
Η σημερινή κυβέρνηση, που επαίρεται ότι είναι αριστερή, δεν κάνει τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από τις προηγούμενες (κάτι μεγαλόστομα για διαφορετική διαχείριση είναι απλώς πομφόλυγες και για εσωτερική κατανάλωση μόνο· να χαϊδεύει τα αυτιά των αμετανόητων και φανατισμένων οπαδών της). Εχουν δίκιο οι της κυβέρνησης να δυσανασχετούν όταν τα κόμματα της αντιπολίτευσης τους φορτώνουν όλα τα δεινά της χώρας την τελευταία, τουλάχιστον, πεντηκονταετία, αλλά ώς εκεί.
Οτιδήποτε αρθρώνουν ή τολμούν να ψελλίσουν παραπάνω στρέφεται εναντίον τους αλλά και εναντίον της ψυχρής λογικής την οποία με τόσο πάθος επικαλούνται κατά τα άλλα – συντρίβουν τον κοινό νου, τι δεν καταλαβαίνουν; Θα πει κανείς ότι αυτή είναι η δουλειά των πολιτικών, να κάνουν το μαύρο άσπρο, όμως όχι· δουλειά των πολιτικάντηδων και των καιροσκόπων εξουσιομανών είναι και όχι των πολιτικών.
Μετά την «επιτυχία» των αξιολογήσεων, τώρα έχουν «επιστρατεύσει» άλλη μεγάλη ψευδοελπίδα: την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια τον Αύγουστο που μας έρχεται – κάτι τρέχει στα γύφτικα, λες και θα αλλάξει κάτι σημαντικό. Ίσως δεν έχουν συνειδητοποιήσει το μεγάλο κακό που έχουν κάνει στη χώρα· εάν συμβαίνει κάτι τέτοιο, είναι πολύ άσχημες οι εξελίξεις για το μέλλον του τόπου και των επόμενων γενιών.
Είναι που είναι μικρή και υπερχρεωμένη η χώρα, άρα σκλάβα των ισχυρών δανειστών και άλλων, την αποτελειώνουν τώρα οι «αριστεροί» (μαζί με ενίους καραδεξιούς) και έχουν και θράσος να μιλάνε ή να θυμώνουν παρακαλώ όταν κάποιος τους θυμίζει τι πραγματικούς ακρωτηριασμούς έχουν διαπράξει στο σώμα της χώρας.
Παραμένει ως «αξία» ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει με αυτήν την κυβέρνηση και με αυτήν την αντιπολίτευση διότι, απλούστατα, και οι δύο ομνύουν στο υπάρχον πολιτικό σύστημα το οποίο τους δίνει την ευκαιρία να εναλλάσσονται στην εξουσία (τη μία η δεξιά, την άλλη η αριστερά, την παράλλη η αριστεροδεξιά, η κεντροαριστερά και δεν συμμαζεύεται).
Βέβαια πολλοί είναι ακόμη αυτοί που θεωρούν ότι αν τους τσουβαλιάζεις όλους μαζί, διαγράφεις την πολιτική ως υπέρτατη έννοια και κινδυνεύεις να διολισθήσεις στη γενική απαξία της και άρα σε κάποιον μεταμοντέρνο ολοκληρωτισμό – δικαίωμά τους, αλλά υπάρχουν λογιώ λογιώ θεωρίες, που επαληθεύονται ή διαψεύδονται από τον ιστορικό καιρό. Η εθνική πολιτική είναι μία και απαράλλαχτη εδώ και δεκαετίες και ας λένε άλλα άλλοι· μάλλον αρνούνται να δουν τη φτωχή πραγματικότητα των Ελλήνων πολιτικών.
Η συνεργασία ομάδων-κινημάτων η μόνη εναλλακτική λύση· ιδού η Ρόδος…
*Πηγή: efsyn.gr
