Η Αριστερά έχει μακρά παράδοση στην συγκρότηση μετώπων. Στην πιο σημαντική στιγμή της ιστορίας της στην Ελλάδα, ήταν το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) που την οδήγησε εξεγερτικές καταστάσεις και την κατέστησε πρωταγωνίστρια του αντιστασιακού κινήματος απέναντι στη ναζιστική και φασιστική κατοχή.
Την έφερε επίσης αντιμέτωπη για πρώτη φορά με το ενδεχόμενο να πάρει την εξουσία αλλά αυτό είναι θέμα που δεν χωρά ανάλυση στα πλαίσια ενός σημειώματος. Για να συντονιστούμε με την επικαιρότητα, «προοδευτικό μέτωπο της Αριστεράς με την Κεντροαριστερά» ευαγγελίζονται στις μέρες μας, ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Προοδευτικό μέτωπο κόντρα στην απειλή της ακροδεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού. Εξοχα! Υπήρξαν ήδη κάποιοι «λογικοί αριστεροί» που συγκατάνευσαν. Να δούμε κατά πόσο ένα τέτοιο μέτωπο στέκει στην απλή λογική. Όταν διαπιστώνεις άνοδο της ακροδεξιάς και των ρατσιστικών , ξενοφοβικών απόψεων που υποστηρίζει χρειάζεται μια ανάλυση για τις αιτίες που διευκόλυναν αν δεν δημιούργησαν την εξάπλωσή τους.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση που παρατείνεται, τα περαιτέρω άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς, καθημερινή ανασφάλεια της πλειονότητας των λαϊκών τάξεων, η αδιαφορία της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών για την καθημερινότητα και τις ανάγκες των πολιτών, οι σκληρές και άκαμπτες πολιτικές της λιτότητας για τους πολλούς δημιούργησαν το έδαφος για να ευδοκιμήσουν οι ακροδεξιές απόψεις και συμπεριφορές.
Αν αυτή είναι η πραγματικότητα να δούμε τι έκαναν οι «λογικοί αριστεροί» της Ευρώπης για να την αποτρέψουν. Οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις (σε όλες τις παραλλαγές τους) συνέκλιναν και εφάρμοσαν τις ίδιες πολιτικές με τα συντηρητικά κόμματα που τώρα τα κατηγορούν ως νεοφιλελεύθερα. Λες κι έχει σημασία ποιος εφαρμόζει τις πολιτικές της λιτότητας κι όχι ποιες πολιτικές εφαρμόζονται.
Οι καθεστωτικές «αριστερές» δυνάμεις δεκαετίες τώρα συνέκλιναν σχεδόν προκλητικά στην άσκηση της ίδιας πολιτικής, ανεξάρτητα από τη ρητορική και την «επιχειρηματολογία» που επικαλούνται. Στην πράξη, για όλους (συντηρητικούς, σοσιαλδημοκράτες και καθεστωτικούς αριστερούς) είναι δεδομένο πως «δεν γίνεται αλλιώς», πως η ασκούμενη πολιτική, ο κανιβαλικός νεοφιλελευθερισμός είναι μονόδρομος.
Στην Ελλάδα το ζήσαμε αυτό με την συνθηκολόγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μετά το δημοψήφισμα και την μετατροπή της όχι μόνο σε πειθήνιο όργανο των ευρωπαίων εταίρων αλλά και στον πιο υπάκουο σύμμαχο των ΗΠΑ στην Μεσόγειο!
Ετσι, μοιραία προκύπτει το ερώτημα: Πως είναι δυνατό αυτοί που εφάρμοσαν τις πολιτικές οι οποίες φούντωσαν την ακροδεξιά να εμφανίζονται τώρα ως οι κατάλληλοι για να την περιορίσουν; Μοιάζει κάπως με τον πατροκτόνο που εμφανίζεται να ζητά την επιείκεια του δικαστηρίου επειδή είναι ορφανός. Ο κ. Τσίπρας δεν πείθει ως ουσιαστικός πολέμιος της Ακροδεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού. Η πολιτική εξαπάτηση του ελληνικού λαού μετά το δημοψήφισμα οδήγησε μια μεγάλη μερίδα πολιτών στην απογοήτευση κι από εκεί, ίσως, και στην αγκαλιά της ακροδεξιάς.
Οι ακροδεξιοί έγιναν μαζική παράταξη με πλειοψηφική δυναμική σε πολλές χώρες της Ευρώπη, σε αυτό το πλαίσιο. Η καθεστωτική Αριστερά, αντί να αμφισβητήσει αυτό το πλαίσιο το υπηρέτησε. Είναι μέρος του προβλήματος που έχει δημιουργηθεί πανευρωπαϊκά και με την δική της συμμετοχή.
Αργά και μπροστά στον κίνδυνο της εκλογικής συρρίκνωσης ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του θυμήθηκαν το κίνδυνο της ακροδεξιάς αφού πρώτα τον φούντωσαν με τις πολιτικές τους. Ότι στη Νέα Δημοκρατία υπάρχουν πολιτικοί που φλερτάρουν ανοικτά με ακροδεξιές απόψεις δεν συνιστά διαιρετική γραμμή.
Γίνεται φανερό ότι ο πρωθυπουργός ενδιαφέρεται απλά για την εκλογική επιβίωση του κόμματος του στις Ευρωεκλογές και στις Εθνικές εκλογές όποτε αυτές γίνουν. Όλα τα άλλα δεν αντέχουν στην κοινή λογική. Για την αριστερή λογική καλύτερα να μην γίνεται λόγος…
