Για μιαν ακόμα φορά, η εκκωφαντική σιωπή των ΜΜΕ για την Καταλονία δεν σημαίνει και ότι δεν σημειώνεται εκεί τίποτα άξιο να μνημονευθεί. Συμβαίνει μάλιστα το διαμετρικά αντίθετο.Για παράδειγμα, η καταστολή έχει πάρει πια ιστορικές διαστάσεις και ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο “εν καιρώ ειρήνης” και μάλιστα σε ένα ευρωπαϊκό “δημοκρατικό κράτος”, ανατρέπει βεβαιότητες, μας εισάγει σε μια νέα (εφιαλτική) εποχή και δημιουργεί εντελώς νέα δεδομένα για ολάκερη την Ευρώπη. Νέα δεδομένα που -λογικά- θα έπρεπε να κάνουν τους Ευρωπαίους δημοκράτες και αριστερούς να έχουν ξεσηκωθεί για να προλάβουν την επερχόμενη καταστροφή. Και ιδού εντελώς συνοπτικά τι συμβαίνει εν μέσω… προεκλογικής εκστρατείας και μόλις τρεις βδομάδες πριν από τις εκλογές που θα κρίνουν το μέλλον της Καταλονίας.
Έχουμε λοιπόν και λέμε: 700 δήμαρχοι που διώκονται ποινικά, η μισή (δημοκρατικά εκλεγμένη) καταλανική κυβέρνηση στη φυλακή και η άλλη μισή στην εξορία, 1.066 τραυματίες από την αστυνομική καταστολή, και 200 μπλοκαρισμένες ιστοσελίδες. Και επίσης, ποινική δίωξη εκείνων που τολμούν να μνημονεύσουν δημόσια τους φυλακισμένους Καταλανούς υπουργούς ως “πολιτικούς κρατούμενους” και “υπουργούς”! Και ακόμα, δίωξη με την κατηγορία της… “υποκίνησης μίσους” των (τραυματιών) πολιτών που τολμούν να καταγγείλουν τους αστυνομικούς θύτες τους! Και επιπλέον, προετοιμασία ποινικών διώξεων εναντίον των πολιτών που διαμαρτύρονται τις νύχτες χτυπώντας τα κατσαρολικά τους καθώς η εισαγγελία χαρακτηρίζει “υποκίνηση βίας” αυτή την πράξη! Και ακόμα, δίωξη και προφυλάκιση πολλών ειρηνικών διαδηλωτών με την κατηγορία της “στάσης” παρόλο που δεν βαρύνονται με καμιά πράξη βίας. Και τέλος, απαγόρευση δια ροπάλου και με την απειλή διοικητικών διώξεων, του… κίτρινου χρώματος (!) (που συμβολίζει το αίτημα της απελευθέρωσης των πολιτικών κρατουμένων) από κάθε δημόσιο χώρο και κτίριο, συμπεριλαμβανομένων και τωννερών των συντριβανιών του κέντρου της Βαρκελώνης!
“Φυσικά”, όταν τα καλά μας ευρωπαϊκά και ελληνικά ΜΜΕ δεν θεωρούν ότι όλα τα παραπάνω συνιστούν “ειδήσεις” και απαξιούν ακόμα και να τα μνημονεύσουν, δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι αδιαφορούν πλήρως για τις διεργασίες που σημειώνονται αυτό το καιρό στα τρίσβαθα της καταλανικής κοινωνίας. Και όμως, όπως θα δούμε στη συνέχεια, αυτές οι διεργασίες είναι τεράστιας σημασίας και μπορούν να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας ίσως και πολύ πέρα από το Ισπανικό Κράτος…
Ο λόγος λοιπόν για τις -πολλά υποσχόμενες- Επιτροπές Υπεράσπισης της Δημοκρατίας (CDR- Comitès de Defensa de la Republica) που αναπτύσσονται ραγδαία καλύπτοντας πια όλη την Καταλονία, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύονται σε πρωταγωνιστή της αντίστασης στο καθεστώς της Μαδρίτης και σε πρόπλασμα μιας άλλης, ποιοτικά διαφορετικής εξουσίας των “από κάτω”! Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι οι CDR ενθουσιάζουν τους μεν και φοβίζουν τους δε ενώ σχεδόν σύσσωμος ο καθεστωτικός τύπος της Μαδρίτης τις αποκαλεί… “καταλανικά σοβιέτ” και προτρέπει τις αρχές να τις καταστείλουν “πριν είναι αργά”.
Οι CDR δεν είναι ούτε εφεύρεση ούτε υποχείριο κάποιου κόμματος ή κάποιας οργάνωσης. Είναι γνήσια τέκνα της κινητοποιημένης καταλανικής κοινωνίας και πρωτοεμφανίστηκαν λίγο πριν από το δημοψήφισμα της 1^ης Οκτωβρίου όταν είχε γίνει πια σαφές ότι οι αρχές της Μαδρίτης ήταν αποφασισμένες να κάνουν τα πάντα για να αποτρέψουν τη διεξαγωγή του. Εντελώς αυθόρμητα, εκατοντάδες πολίτες, συνήθως γείτονες, άρχισαν τότε να ετοιμάζουν την υπεράσπιση των εκλογικών κέντρων και των καλπών δημιουργώντας ομάδες δημοκρατικής άμυνας και μη βίαιης αντίστασης. Ήταν οι πρώτες «Επιτροπές Υπεράσπισης του Ρεφερέντουμ» (δημοψηφίσματος) και παρόλο που ο αριθμός τους δεν ξεπερνούσε τις μερικές δεκάδες, η σημασία τους αποδείχθηκε καθοριστική καθώς αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της κινητοποίησης δεκάδων χιλιάδων πολιτών που έκαναν δυνατή τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος καθώς προστάτεψαν, με το σώμα και το αίμα τους, τις κάλπες απέναντι στην αστυνομική βία!
Δυο βδομάδες αργότερα, στην πρώτη τους συνάντηση στο Σαμπαντέλ για την ανάδειξη συντονιστικού οργάνου, οι CDR είχαν ήδη γίνει σχεδόν εκατό. Και πριν από μερικές μέρες, είχαν φτάσει τις 280! Στο μεταξύ, τα αρχικά των CDR είχαν παραμείνει τα ίδια αλλά το R δεν σήμαινε πια «referendum» αλλά «Republica». Τα CDR είχαν μετονομαστεί σε «Επιτροπές Υπεράσπισης της (καταλανικής) Δημοκρατίας». Χωρίς αμφιβολία, μια τόσο ραγδαία ανάπτυξη πρόδιδε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σπάνιο φαινόμενο λαϊκής αυτοοργάνωσης καθώς μάλιστα οι CDR είχαν ήδη προλάβει να δείξουν έμπρακτα τις ικανότητες και τη χρησιμότητά τους.
Αυτό συνέβη στη διάρκεια της γενικής απεργίας της 8^ηςΝοεμβρίου όταν οι CDR κινητοποίησαν δεκάδες χιλιάδες πολίτες που κατάφεραν –βάσει σχεδίου- να παραλύσουν την Καταλονία και τις πόλεις της φράζοντας και αποκλείοντας όλους τους 50 κύριους οδικούς άξονες, αυτοκινητοδρόμους, λεωφόρους καθώς και τις μεγάλες σιδηροδρομικές γραμμές και σταθμούς! Η επίδειξη ισχύος των CDR ήταν τόσο εντυπωσιακή που ο καταλανικός και ισπανικός τύπος δεν παρέλειψε να τονίσει ότι δίπλα ή και απέναντι στα ανεξαρτησιακά κόμματα και κοινωνικές οργανώσεις υπήρχε πια και αναπτυσσόταν ραγδαία ένας άλλος πόλος λαϊκής αντίστασης με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και με διαφορετική σύνθεση, δομή και πρόγραμμα…
Οι CDR δεν κρύβουν ότι η δική τους «Καταλανική Δημοκρατία» δεν είναι η ίδια με εκείνη που πρεσβεύει η κυβέρνηση Πουτσντεμόντ. Ενώ όχι μόνο μετέχουν αλλά και ηγούνται των κινητοποιήσεων για την αποφυλάκιση των «πολιτικών κρατουμένων» σε αγαστή συνεργασία με τις παραδοσιακές οργανώσεις και κόμματα της χώρας,δεν σταματάνε να δηλώνουν ότι η Δημοκρατία της Καταλονίας «πρέπει να είναι των από κάτω, και όχι των από πάνω» και για αυτό «πρέπει να συνεχίσουμε να κατεβαίνουμε στους δρόμους επειδή χωρίς εμάς δεν υπάρχει Δημοκρατία».
Αντιφασιστικές, αντισεξιστικές, αντιρατσιστικές, συνελευσιακές, αποκεντρωμένες και ανοιχτές σε όλους οι CDR έχουν δυο κύριες ιδεολογικές και οργανωτικές αναφορές: Από τη μια, τις μακρινές CDR-Επιτροπές Υπεράσπισης της Επανάστασης (Revolucion) του 1936, με έντονη την επιρροή του ελευθεριακού κομμουνισμού, και από την άλλη το πολύ σύγχρονό μας παράδειγμα των αγωνιστών της Rojava, στο Κουρδιστάν της Συρίας!Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι το καταλανικό κίνημα αλληλεγγύης στον αγώνα των υπερασπιστών της Rojava και το πρόγραμμά του βρέθηκαν από την αρχή στο επίκεντρο των ζυμώσεων που οδήγησαν στη δημιουργία των CDR…
Κλείνουμε αυτή τη πρώτη παρουσίαση του «φαινομένου» των καταλανικών Επιτροπών Υπεράσπισης της Δημοκρατίας με μια τελευταία και όχι αμελητέα είδηση: Την δημιουργία της CDR της Μπάρτσα στην οποία σπεύδουν ήδη να δηλώσουν ότι προσχωρούν οι περισσότερες από τις οργανώσεις των οπαδών της που –ας μην το ξεχνάμε- αριθμούν πολλές δεκάδες χιλιάδες μέλη! Ασκώντας έντονη κριτική στην ηγεσία του συλλόγου για τις μόνιμες «αμφιταλαντεύσεις» και τους συμβιβασμούς της, η CDR της Μπάρτσα αναφέρεται στο αντιδικτατορικό παρελθόν του συλλόγου και δεν παραλείπει να τονίσει την πλήρη αντίθεσή της στην εμπορευματοποίηση του αθλητισμού «που αφαιρεί από το σπορ την αθλητική και κοινωνική του ψυχή». Παράλληλα διαδηλώνει φυσικά τη «στράτευση της στον αγώνα για δημοκρατία, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη»!
Αν και προσωρινό, το συμπέρασμά μας είναι κατηγορηματικό: Η εμφάνιση και ραγδαία ανάπτυξη των καταλανικών Επιτροπών Υπεράσπισης της Δημοκρατίας αλλάζει δραστικά τα δεδομένα του προβλήματος καθώς στις δυο υπάρχουσες αντίπαλες και ανταγωνιζόμενες καταλανικές εξουσίες, εκείνη της «απαγορευμένης» κυβέρνησης Πουτσντεμόντ και την άλλη της «νόμιμης» αν και παρείσακτης των γκαουλάϊτερ της Μαδρίτης, τείνει τώρα να προστεθεί μια τρίτη που είναι ακόμα σε εμβρυακή μορφή και υπό διαμόρφωση: Εκείνη των CDR των αυτοοργανωμένων πολιτών που φιλοδοξούν να φέρουν τα πάνω κάτω!…