Τους Τούρκους δεν τους φοβάται ο (απολαυστικός στην «Εφ.Συν.», χθες) αρχιτέκτονας και τροβαδούρος Αργύρης Μπακιρτζής, φοβάται, όμως, «την πλειονότητα των Ελλήνων, που είναι οι χειρότεροι εχθροί της Ελλάδας, όπως η Εκκλησία αντίστοιχα της Εκκλησίας του Χριστού». Με δυο λόγια είπε μια μεγάλη αλήθεια την οποία δεν τολμούν και πολλοί να την εκφέρουν. Το δικαιολόγησε αυτό εκτιμώντας ότι «από αρχαιοτάτων χρόνων, έχουμε ειδικευτεί να βγάζουμε μόνοι τα μάτια μας».
Είναι γνωστοί οι σχεδόν καθημερινοί εμφύλιοι στην αρχαιότητα, κάτι που ανάγκασε μεγάλους διανοητές της εποχής (τον σοφιστή Γοργία λ.χ., τον πανεπιστήμονα Δημόκριτο, τον επίσης σοφιστή Αντιφώντα τον Αθηναίο) να συγγράψουν ολόκληρες διατριβές «Περί ομονοίας» και πόσο καλό κάνει στις πολιτείες και στους ανθρώπους. Α, μπα – χαμένος κόπος.
Ιδια γνώμη είχε και ένας ξεχωριστός συγγραφέας που εγκατέλειψε πρόσφατα τα εγκόσμια· θεωρούσε τους νεοέλληνες ανίκανους να διαχειριστούμε την κληρονομιά των αρχαίων – έλεγε χαρακτηριστικά ότι από τον Σοφοκλή καταντήσαμε στη Σοφοκλέους.
Δεν είναι και λίγο εδώ που τα λέμε να σηκώσεις το φορτίο τόσο βαριάς κληρονομιάς μέσα σε υλόφρονες πολιτισμούς και απέραντες κρατικές εκτάσεις, έχοντας δεχτεί μάλιστα χίλια μύρια κύματα εχθρικών επιθέσεων και έχοντας αντιμετωπίσει αναρίθμητες εισβολές και έχοντας τέλος υποστεί μακρόχρονες υποδουλώσεις.
Είναι λίγα τα χρόνια που η χώρα τραυλίζει ως κρατική οντότητα, με (ξένης κοπής) Συντάγματα και στενά γεωγραφικά όρια, με δραματικά λειψή Παιδεία και, συνεπακόλουθα, με δυσκολίες προσαρμογής σε δημοκρατικούς θεσμούς και κανόνες. Ποιος να ήξερε τον αρχαίο πολιτισμό; Και αυτόν ξένοι μάς τον έμαθαν – τι να λέμε.
Εξαρτημένοι εξ αρχής με δάνεια και βουτηγμένοι πέντε-έξι φορές σε εθνικές χρεοκοπίες από την ανεξαρτησία και δώθε (ποια ανεξαρτησία αλλά τέλος πάντων), αδυνατούμε να βρούμε μια κοινή πολιτική (εθνικά) γραμμή, να τη χαράξουμε από κοινού εννοείται – και οι αριστεροί τάχα και οι δεξιοί.
Οι εμφύλιοι μας γοητεύουν φαίνεται. Να θυμηθούμε ότι ο Πελοποννησιακός Πόλεμος μόλις πρόσφατα έληξε με συνθήκη που υπέγραψε ο (δήμαρχος Αθηναίων τότε) Δημήτρης Αβραμόπουλος – δυστυχώς γι’ αυτόν όμως πήγαν στράφι οι προσπάθειές του, αφού εμείς συνεχίζουμε το βιολί μας και ο ένας προσπαθεί να βγάλει τα μάτια του άλλου, ώστε μόνο ένας να μπορεί να αντικρίζει τον δρόμο που οδηγεί στην εξουσία. Λίγοι πολιτικοί έχουν σταθεί στο ύψος τους από συστάσεως του ελληνικού κράτους.
Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν στους κόλπους της Εκκλησίας, με αρκετούς κορυφαίους της Ιεραρχίας να επιδίδονται σε μισαλλόδοξους λόγους και εθνικιστικά παραληρήματα, λες και είναι οι θεματοφύλακες κάποιου Ελληνισμού που εμείς οι λαϊκοί μάλλον αγνοούμε.
Ο λόγος της αγάπης, της αλληλεγγύης και της επιείκειας σχεδόν ανύπαρχτος· μόνο την αμύθητης αξίας περιουσία τους γνωρίζουν καλώς να φυλάττουν και να διαχειρίζονται – γι’ αυτό και οι νέοι δεν πατάνε το πόδι τους στις πύλες της ορθοδοξίας και κοντά σε αυτούς και οι ενήλικοι, οι υπερήλικοι και λοιποί.
Πραγματικά φαίνεται ακατόρθωτο να ζήσουμε με τον τρόπο των αρχαίων. Αυτός ο τρόπος είναι εφικτός και μέσα σε συνθήκες εικοστού πρώτου αιώνα, φτάνει να καταλάβουμε τι είναι αυτός ο τρόπος. Γράφω και ξαναγράφω τη λέξη τρόπος γιατί μόνο αυτός μπορεί να μας δείξει τον δρόμο να εξορύξουμε τον καλό εαυτό, τέλος πάντων εκείνον που δεν μισεί τον συνάνθρωπο – δεν είναι λίγο.
*Πηγή: efsyn.gr
